Wie mijn Hebban-profiel bekijkt, zal zien dat op de boekenplank 'favorieten' een aardig aantal thrillers/spannende boeken voorkomt. Niet vreemd natuurlijk als je bedenkt dat ik de voorkeur aan dit genre geef. Groot was mijn verbazing dat ik, vlak voor het schrijven van dit stukje, zag dat ik mijn meest favoriete thriller nog niet eens aan dit plankje had toegevoegd. Was dat omdat ik het boek niet in mijn bezit heb? Of omdat ik het lang geleden gelezen heb? Wie zal het zeggen! In ieder geval heeft het er wel toe geleid dat ik het boek er onmiddellijk aan toegevoegd heb. Want zeg nu zelf, het kan toch niet zo zijn dat een favoriet boek, welke dat ook is, niet op je virtuele boekenplank staat.

'Maar wat is dan je meest favoriete thriller?,' hoor ik iedereen nu denken. Begrijpelijk, want ik vind het ook altijd wel leuk om te weten welk boek iemands favoriet is. Dan ben je het er mee eens, doet inspiratie op of je denkt: 'mwoah... zo goed vond ik dat boek eigenlijk niet'. Over de thriller, die nu alweer tientallen jaren bovenaan mijn favorietenlijstje staat, kon ik dit allemaal niet zeggen. Het lezen ervan werd me aangeraden, ik heb het vervolgens geleend en het daarna van begin tot eind verslonden. Achteraf kon ik dus alleen maar zeggen dat ik van het lezen van De schreeuw van het lam van Thomas Harris geen seconde spijt heb gehad.

De schreeuw van het lam. Alweer uit 1988, maar het lezen ervan zit nog steeds in mijn geheugen gegrift. Ik las het, dat weet ik me nog goed te herinneren, in de trein. Had geen enkele belangstelling voor mijn (en de) omgeving. Ik hoorde niets. Ik merkte niets. In feite was ik alleen maar gefixeerd op lezen, lezen en nog eens lezen. Mijn kaken verkrampten en mijn mond werd met het omslaan van de bladzijden steeds droger. Iets wat ik nog steeds heb als een boek me echt te pakken heeft. Voor mij is dat een teken dat ik een boek spannend of aangrijpend en daardoor óók goed vind.

En dat vond ik De schreeuw van het lam dus. Clarice Starling, nog in opleiding bij de FBI, krijgt het verzoek om in gesprek te gaan met Hannibal Lecter, psychiater, maar ook seriemoordenaar. Hierdoor wil de FBI te weten komen waar een seriemoordenaar zich bevindt en of Lecter weet wie het is. Lecter is echter een uitgesproken geslepen persoonlijkheid die iedereen bespeelt en precies weet wat er in de gedachten van Clarice omgaat. Toch lukt het Clarice om tot Lecter door te dringen en vanaf dat moment ontstaat er tussen beiden een intrigerende interactie en een fascinerend steekspel.

Hoewel het verhaal geen uitgesproken actie kent, is de psychologische spanning vaak zinderend. Als je daarbij dan ook nog eens de gruwelijke details die Lecter aan Clarice vertelt meeneemt, kan het bijna niet anders dan dat deze combinatie een geweldige thriller oplevert. Want de psyche werkt niet alleen door in het hoofd van de personages, maar ook in dat van jezelf. Knap van Thomas Harris dat hij dat heeft kunnen bereiken.