Soms zit er weinig tijd tussen onze duimpjesblogs en soms laten we jullie er wat langer op wachten. Begin juni lieten we jullie al weten wat we vonden van Het meisje en de nacht van Guillaume Musso. Ditmaal genoten verscheidene van ons van De fluisterman van Alex North, zowel op papier als middels een luisterboek.

De fluisterman
Tom Kennedy, nog kapot van de dood van zijn vrouw, besluit met zijn zoon Jake te verhuizen naar het kleine stadje Featherbank, voor een nieuwe start. Maar Featherbank heeft een duister verleden. Vijftien jaar geleden ontvoerde een seriemoordenaar vijf jongens, die hij vermoordde. Tot hij uiteindelijk werd gepakt vreesde iedereen de Fluisterman. Dat was al heel lang geleden, en een oud misdrijf hoeft natuurlijk niet van invloed te zijn op Tom en Jacks levens. Maar dan verdwijnt er weer een jongen en begint Jake zich vreemd te gedragen. Hij zegt dat hij gefluister bij zijn raam hoort.

Wat vonden wij van De fluisterman?

Joyce: Ik kon niet stoppen met luisteren naar De fluisterman. Normaal luister ik alleen in de auto en tijdens het wandelen, maar nu ook zodra ik thuis was en in de gelegenheid was om verder te luisteren. Het verhaal pakte me, mede door de aansprekende karakters die Alex North met z'n allen het verhaal laat vertellen. Het zijn prettige personages waar je je mee kunt identificeren. Het grootste pluspunt van het boek is echter de 100% oprechtheid waarmee het onderzoek plaatsvindt. Er worden geen zijpaden ingeslagen, er worden geen onnodige personages verhoord. Het verhaal dat onder andere Tom vertelt, wordt direct geloofd en ingezet in het onderzoek. De plot gaat recht op zijn doel af en alles gebeurt met het streven de zaak op te lossen. Ook is er aandacht voor de persoonlijke kant en dat maakte het heel aangenaam om te luisteren naar Frank Rigter, die het boek verdienstelijk voorlas. Het was voor mij een pageturner in de vorm van een luisterboek. De spanning was continu aanwezig, daarom krijgt De fluisterman van mij een ferme groene duim. Ik luisterde het boek met veel plezier.

Greet: Je wordt al blij nog voor je een letter van dit boek gelezen hebt. Een prachtige cover in schitterende kleuren en met reliëf. Ook lettertype en -grootte zijn bijzonder aangenaam. Het boek is opgebouwd uit zes delen en 70 korte hoofdstukken, iets waar ik echt van hou en ervoor zorgde dat ik dit boek in iets meer dan een dag uitlas. Aanvankelijk maakt het verhaal je vooral nieuwsgierig, er duiken heel wat vragen in je hoofd op. Ondertussen zet de auteur de verschillende lijntjes van het verhaal uit. En dat doet hij goed, je voelt vrij snel dat dit verhaal sterk in elkaar steekt. De personages die van belang zijn voor het verhaal krijgen elk hun gezicht, het zouden voor het merendeel mensen uit je omgeving kunnen zijn. De laatste honderd pagina’s zijn heel goed, echt spannend ook. Alle elementen uit het verhaal die je eerder niet kon plaatsen, krijgen een bevredigend antwoord. Zo moet dat dus, handen op elkaar voor De fluisterman.

Kees: De proloog, in de vorm van een brief of misschien wel de start van een verhaal, zorgde ervoor dat ik nieuwsgierig werd en ook was er al een licht spanningsveld. Vervolgens wordt het vanuit diverse perspectieven verteld en dat van Tom komt over alsof hij het rechtstreeks tegen de lezer heeft. Je bent dus al meteen bij het verhaal betrokken. Gedurende de plot komen de verhaallijnen steeds meer samen, waarbij zich op dat moment een verrassende ontwikkeling voordoet. De personages in De fluisterman zijn alle interessant, zelfs de seriemoordenaar Frank Carter, die me trouwens wat aan Hannibal Lecter deed denken. Wel vond ik Jake, Toms zoon, wat te wijs voor zijn leeftijd. Tot halverwege had het verhaal voor mij niet veel spanning, wel was het mysterieus. Pas wanneer Tom zelf actie onderneemt komen er spannende momenten en nemen de plotwendingen toe. North werkt overduidelijk naar een climax toe. In ieder geval vond ik het een boeiende psychologische thriller, waarin de relatie tussen vader en zoon een belangrijk thema is.

Jeanet: De cover is bijzonder. Het heeft een reliëf van een vlinder met doodshoofden en skeletvingers. Gelijk vanaf de eerste pagina werd ik al nieuwsgierig. Een vader die een brief schrijft aan zijn zoon omdat ze het lastig vinden om met elkaar te praten. Het grootste gedeelte wordt vanuit Tom, de vader, verteld. Je blijft vooral nieuwsgierig naar wat er is gebeurd en wat er gaat gebeuren, tot de laatste honderd pagina’s, dan wordt het echt spannend. Het boek is opgebouwd uit zes delen, elk met korte hoofdstukken. Dit leest heel fijn, je wilt telkens nog weer een hoofdstuk lezen. De personages worden goed weergegeven. Af en toe denk je wel eens, dit is heel toevallig, maar dit is niet storend. Ik vond het een goed boek, zeker hoe alles uiteindelijk samenkomt. Als Alex North nog een boek gaat schrijven, ga ik deze zeker ook lezen.

Karina: Met een prachtige cover wist De fluisterman direct mijn aandacht te trekken. De wijze waarop North zijn verhaal begint, middels een brief van vader aan zoon, maakte mij wel nieuwsgierig. De plot zit best goed in elkaar, al zag ik enkele wendingen helaas al wel aankomen en dat haalde de spanning wel wat uit het boek. Het duurt sowieso wel een tijdje voor het echt spannend werd, het verhaal kabbelt tot driekwart van het boek een beetje voort. Wat in De fluisterman goed gedaan is, is het uitwerken van de personages. Het is de auteur gelukt om ze tot leven te brengen en mij ook mee te laten leven met de opvoedingsvragen waar Tom mee worstelt. Deze zullen voor de gemiddelde ouder ook zeker herkenbaar zijn. De verschillende verhaallijnen van waaruit het verhaal verteld wordt, weet North netjes bij elkaar te brengen, al blijven er met het dichtslaan van het boek voor mij nog wel wat vraagtekens staan.

Evy: Veel lezers zullen in de boekhandel als een blok voor dit boek vallen. De cover is namelijk echt prachtig. Altijd een goede motivatie om te starten met lezen! Onderweg moest ik even slikken, want het onderwerp is best gevoelig. Verdwijningen van kinderen zullen in mijn hoofd altijd een link krijgen met de gruwelijke werkelijkheid die zich jaren geleden in België afspeelde. Toch pakt North dat op een goede manier aan. De fluisterman is een boek dat moeiteloos leest en dat komt door de schrijfstijl. Er staat eigenlijk geen enkele zin in die een beetje wringt. Wat mij betreft zaten er alleen wat te veel toevalligheden in, daar stoorde ik me dan wat aan, en is het soms wat te luchtig geschreven, maar verder is het spannend en prettig leesvoer. Vooral de details met het fluisteren en de kinderrijmpjes zijn goed gedaan.

Conclusie: Enthousiaste reacties over De fluisterman, dat is wel te zien aan alle groene duimpjes die uitgedeeld zijn. De wijze waarop Alex North zijn personages tot leven heeft gebracht en de meesten van ons het gevoel gaf dat het ook onze buren zouden kunnen zijn is een van de zaken die dit boek goedmaakt. Ook de toenemende spanning in de laatste honderd pagina's hield ieder van ons aan zijn stoel gekluisterd.

De sterren voor De fluisterman: 1 x *** en 5 x **** 

Wie van jullie las De fluisterman al? Of heeft plannen om dit nu alsnog te gaan doen?

Veel leesplezier
Karina, namens de Thriller Club