We hebben vrijdagavond een live boekenpraat gedaan met z'n drietjes. Via de computer kletsen en tegelijk typen in een Google Doc. Uiteraard dwaalden we regelmatig af, want we spreken elkaar eigenlijk niet zo vaak. We appen ons meestal suf. Het was gezellig even met z'n drieën te kletsen! Uiteraard willen we bij deze ook HarperCollins voor de leesexemplaren bedanken.

Evy: Ik had gehoord van Karina dat ze Lek een heel goed boek vond, dus toen ik zag dat Don Winslow dit voorjaar met een nieuw boek kwam, was ik direct enthousiast om het te lezen. Ik heb het verhaal van tevoren eigenlijk enkel globaal gelezen en al helemaal niet gekeken naar hoeveel bladzijden het boek had. De verrassing was groot toen het boek op de mat lag. Een echte klepper! Wat vonden jullie daarvan?

Joyce: Ik schrok al van het aantal bladzijden, 750 stuks. Toen appte jij ook nog eens of we het formaat van de letters al hadden gezien en die waren inderdaad aan de kleine kant. Niet dat ik daar moeite mee heb, maar ging wel even naar mijn planning kijken. Ook ik had De grens gekozen door de enthousiaste reacties op Lek. Wisten jullie vooraf dat het deel drie van de serie rond Art Keller was?

Karina: Nee, ik dacht een standalone en eenzelfde soort boek als Lek, maar dat was wel echt even anders. Ik weet nog dat je me appte, Evy, over dat aantal pagina’s en ik niet eens doorhad dat het ging om dit boek. En zelfs later op een Facebook-post reageerde met de vraag of ik die klepper ook “moest”. En toen lag hij in de brievenbus, samen met Nomade. Qua dikte gelijk aan Nomade, dat ik hiervoor las, maar wel 250 pagina’s meer.

Evy: Het was best een pittig boek om even door te worstelen. Ik schrok me rot toen ik snel door het boek scrolde. Ik kan het even niet aan, ik leg het boek weg. Dunne blaadjes en veel informatie. Een pagina voelt soms als een compleet boek. Heel veel informatie, maar het las nog wel redelijk vlot.

Karina: Dat ben ik wel met je eens, Evy, maar voor mij lazen de eerste 200 pagina’s echt niet vlug. Zoveel informatie en zoveel lijntjes naar wie bij wie hoort.

Joyce: Wennen aan het boek tijdens de eerste honderd bladzijden. Kartel dit en kartel dat, de een hoort bij die en de ander bij die.

Evy: Inderdaad ook met die namen en de zonen. Die was famiie van die en hoe was de familieband. Maar het kwam het boek wel ten goede, het maakte het plaatje compleet.

Karina: Stel nou dat we de eerste twee boeken hadden gelezen? Hadden we dan niet zo'n moeite met de eerste bladzijden? Of zouden die boeken over een heel andere periode gaan?

Joyce: Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Ik denk dat ik de eerste twee delen nog wel een keer ga lezen. Eerst even kijken naar het aantal bladzijden. Alleen is de eerste niet in het Nederlands uitgebracht.

Evy: Ik weet het nog niet, ik ben bang  dat we alles inmiddels al weten doordat we dit laatste boek hebben gelezen. Misschien dat ik ze nog op Storytel ga luisteren. Even kijken of ze daarop staan, Het Kartel als ebook en Power of the Dog helemaal niet.

Karina: Wat vond je van de verhaallijn van Nico, het jongetje dat vlucht uit Guatemala. Voegt het iets toe?

Evy: Eigenlijk niet, het was een mooie verhaallijn, maar het werd vooral een stuk ontspannen lezen en niet echt verdiepend.

Karina: Ik dacht dat er ergens nog wel een link zou komen met de kartels, maar die bleef helemaal weg. Het geeft eigenlijk vooral een beeld van de slachtoffers van het kartel, waardoor er een meer 3D-beeld ontstaat.

Joyce: Het geeft inderdaad een compleet beeld van de gevolgen van de drugshandel, de 'War on Drugs'. En daar had je wel een drugsverslaafde bij nodig.

Evy: En als je nu terugdenkt aan het boek, leg je dan nog alle linkjes met alle personages en hoe alles zit of heb je meer een algemeen beeld in je hoofd?

Joyce: Uiteindelijk had  ik wel een compleet beeld en ging je alles beter begrijpen.

Evy: Ik had dat ook bij het kartelgedeelte, maar het politieke deel bleef een beetje vaag. Op een gegeven moment heb ik het gewoon maar aangenomen en me er niet meer druk over gemaakt.

Karina: Ja, dat had ik ook aan het begin, laat de verschillende relaties maar en begin met het verhaal. Wat vonden jullie van de spanningsboog in het verhaal, was die wel thrillerwaardig?

Evy: Het is ook wel een enorm verhaal, daar kun je bijna niet de hele tijd een spanningsboog in aanhouden. Hadden jullie het idee dat het over zoveel tijd verspreid gebeurde? De rechtszaken en de undercoveroperatie gaven daar wel het beste beeld van.

Karina: Waren er niet echt veel spannende momenten? Behalve de proloog? Had er niet meer in kunnen zitten? Aanvallen duurden soms tien seconden of een bladzijde.

Evy: Er  zaten spannende momenten in en het hele boek kon ik er wel mijn aandacht bij houden. Maar het was zoveel, wat is dan nog spanning. Hoe maak je het spannend als de lijken je om de oren vliegen.

Joyce: Vonden jullie het spannend wat er met Art Keller zou gebeuren? Dat had ik zeker wel, of hij zijn persoonlijke strijd tegen de War on Drugs kon winnen.

Karina: Dat was absoluut de reden om door te lezen. Gaat het hem lukken iedereen ten val te brengen. Het verhaal kruipt onder je huid

Evy: Het boek zal me altijd bijblijven, een sterk verhaal. Het doet je iets als je het leest. Zeker nadien.

Joyce: Vergelijkbaar met bijvoorbeeld 22-11-63 van Stephen King. Het verhaal is zo indrukwekkend dat het je bijblijft.

Evy: Net als Ik ben pelgrim. Hoeveel sterren geven jullie?

Karina: Ik zit tussen de 3 en 4 sterren. Neig naar vier door de manier waarop het verhaal is opgezet.

Joyce: Ik geef het boek vier sterren. Heel knap dat het dikke boek uiteindelijk zo bij elkaar komt.

Evy: Ik ook vier.

Karina: Wie was jullie favoriete personage?

Evy: Marisol. Zonder haar zou Art Keller niet zijn wie hij is, ze is een heel moedig personage. Ze heeft klasse en daarom voelde ik me tot haar aangetrokken. Ook al speelde ze geen grote rol.

Joyce: Ik dacht eerst Art Keller, want ik vind zijn drive wel heel prijzenswaardig om een einde te maken aan de War on Drugs. Toch neig naar de undercoveragent, wat een positie.

Karina: Ik ook, je zal maar in die positie komen en je er dan volledig in moeten storten. Een rol die, zeker in deze situatie, zo tegennatuurlijk is.

Evy: Wat vonden jullie van mini-Ric, de zoon van de huidige kartelleider in Mexico?

Karina: Hij is de jongen in het kartel die de meeste ontwikkeling doormaakt. Van een verwend jochie naar een leider. Hij krijgt de taak en gaat het dan ook doen.

Joyce: Ik vond hem ook de meeste sympathieke uit de kartellijn.

Evy: En ook gewoon interessant in hoe hij met allerlei zaken omging.

Joyce: Je zal maar, doordat je de zoon van iemand bent, het kartel moeten gaan leiden of je er nu zin in hebt of niet.

We hebben natuurlijk nog een tijd door gekletst en een beetje gespoilerd, maar daar zullen we jullie niet mee vermoeien.  Wil je onze uitgebreide recensies lezen, klik dan hier voor de recensie van Joyce, hier voor die van Evy en hier voor Karina's recensie. Hebben we je nu nieuwsgierig gemaakt om De grens te gaan lezen of begin je toch bij Het kartel?

Groetjes namens de Thriller Club,
Evy, Joyce en Karina