De standalones van Arnaldur Indriðason
Zoals we al hebben aangekondigd in de blog 'Ga je mee boeken ontdekken in Ijsland?' besteden we vandaag aandacht aan Arnaldur Indriðason. Naast de Erlendur-serie schreef Indriðason een aantal andere boeken. Of we dat echt 'standalones' mogen noemen, valt nog maar af te wachten aangezien er wel drie boeken verschenen zijn met Thorson en Flóvent in de hoofdrol. Dat begint dus ook op een serie te lijken! Vijf leden van de Thriller Club lazen elk één boek en delen hun mening met jullie.
Wie is Arnaldur Indriðason?
Geboren in Reykjavik in 1961 is Indriðason waarschijnlijk een van IJslands bekendste exportproducten. Zijn boeken worden in 26 landen uitgegeven. Ook in eigen land is hij heel populair. In 2004 waren zeven van de tien meest geleende titels in de bibliotheek van Reykjavik titels van Indriðason.
In 1997 verscheen zijn debuut, Synir Duftsins (Maandagskinderen). Voor die tijd werkte hij als journalist en filmcriticus. Sinds 1997 zijn er veertien delen in de Erlendur-reeks verschenen en schreef hij zeven standalones, waarvan er vijf vertaald zijn in het Nederlands.
Hij kreeg al twee keer de Glazen Sleutel uitgereikt, de prijs voor de beste Scandinavische misdaadroman. In 2002 was dat voor Noorderveen en in 2003 voor Moordkuil. Dat laatste boek viel ook buiten Scandinavië in de prijzen toen het in 2005 met de CWA Gold Dagger Award werd bekroond. Daarnaast ontving hij nog meerdere malen prijzen in binnen- en buitenland. Ook Nederland bleef niet achter, want in 2011 werd Doodskap tot VN-thriller van het jaar benoemd.
Iedereen roept dat de schrijfstijl van Indriðason erg kenmerkend is. Laten we even kijken wat de Thriller Club daarvan vindt. Of die melancholische, beeldende stijl ons wel of niet bevalt.
De boeken en onze mening
Drie van de vijf boeken (Erfschuld, Blauwzuur, Valkuil) hebben dezelfde hoofdpersonages, Thorson en Flóvent. Er wordt niet overal over een serie gesproken (vandaar de verwarring eerst onder onze rangen), maar het is wel leuk om te zien dat Indriðason ook bij boeken die perfect afzonderlijk te lezen zijn, teruggrijpt naar vaste karakters.
Korte inhoud: De Tweede Wereldoorlog heeft ook IJsland in haar greep. De soldaten die op het eiland ondergebracht zijn brengen hun eigen problemen mee. Wanneer achter een kroeg waar veel soldaten komen een jongen wordt aangetroffen die neergestoken is, moeten Thorson en Flóvent op zoek naar de moordenaar. Ondertussen proberen ze ook een verklaring te vinden voor het aangespoelde lijk van een man op het strand van Nauthólsvík.
Mening Evy ***: In het begin van het boek overheerst een gevoel van verwarring tijdens het lezen. Er wordt vrij veel afgewisseld in tijd en ruimte en het is niet altijd duidelijk waar je je bevindt. Er zijn vrij veel personages die de revue passeren en die ook belang hebben voor het verhaal, dus je wil er als lezer wel graag grip op krijgen. Ik hou daar nooit zo van. Ik vind het fijner als ik daar niet over moet nadenken, als ik gewoon kan lezen en wéten wie zich waar in het verhaal bevindt, zonder dat ik moet terugbladeren. Toch komt halverwege het boek wel de vaart erin en dan leest Valkuil ineens lekker vlot. Er wordt gebruik gemaakt van een stukje geschiedenis en dat vond ik wel fijn. Je krijgt een beetje zicht op hoe de IJslandse bevolking zich gevoeld heeft tijdens de Tweede Wereldoorlog. Toch mis ik wat spanning. Er zijn momenten waarop die zeker wel aanwezig is, maar dat zijn er naar mijn smaak te weinig. De oplossing van een van beide zaken is erg voorspelbaar en dat hielp ook niet mee.
Korte inhoud: De jonge IJslander Valdemar reist in 1955 naar Denemarken, waar hij een aan lagerwal geraakte hoogleraar ontmoet, die een groot geheim met zich meedraagt. Tijdens de oorlogsjaren is hij een kostbaar manuscript uit het oog verloren, de Codex Regius, een onderdeel van de Edda, het manuscript uit 1271 waaraan het IJslandse volk zijn identiteit ontleent. Als de hoogleraar hem in vertrouwen neemt, maakt Valdemar zich op voor een reis door Europa. Zijn doel is het manuscript terug te vinden - en in leven te blijven. Want, zo blijkt, voor deze schat zijn mensen bereid over lijken te gaan.
Chantal ***: Het is niet echt een spannende thriller. De motivatie om door te lezen zit in het feit dat je wil weten of het de professor en zijn leerling lukt om het Koningsboek te vinden. In de eerste 100 bladzijden gebeurt er niet zo heel veel. Er wordt alleen maar gepraat over de verschillende schrijvers van Oud-IJslandse verhalen en over de sagen die bekend zijn onder de IJslanders. Dit is eigenlijk erg saai. Daarna komt het verhaal een beetje tot leven, doordat de zoektocht naar het Koningsboek echt begint en duidelijk wordt dat er meer kapers op de kust zijn. Je hebt geen idee wie dit zijn en tijdens het lezen kun je zelf ook niet echt meedenken over wie dit zouden kunnen zijn, omdat het nogal vaag wordt beschreven. Dat bederft het speuren naar de daders wel een beetje. Het einde is niet echt heel verrassend.
Korte inhoud: Nadat een Duits vliegtuig met zes Amerikaanse en Duitse officieren op een gletsjer in IJsland is neergestort, wil een van de Duitsers niet in het wrak achterblijven en gaat, ondanks de bizarre weersomstandigheden, op zoek naar hulp. Ruim vijftig jaar later waagt het Amerikaanse leger een nieuwe poging om de resten van het vliegtuig te bergen. Een vrijwilliger van de IJslandse reddingsbrigade is hier getuige van, maar verdwijnt op een dag. Zijn zus wil achterhalen wat er gebeurd is.
Kees ****: Operatie Napoleon begint al vlot met actie, dus van een lange(re) introductie of inleiding is geen enkele sprake. Het voordeel hiervan is dat je snel in het verhaal zit. Ondanks het fictieve verhaal heeft de auteur er geschiedkundige feiten in verwerkt, waarbij een kritische ondertoon niet ontbreekt. Dit boek heeft meer actie en tempo dan die uit de Erlendur-reeks, ze met elkaar te vergelijken is daarom niet zinvol. Ik vond Operatie Napoleon, dat in de typische Indriðason-sfeer geschreven is, een kwalitatief sterke thriller die een aantal verrassende plotwendingen heeft en eveneens voldoende spannende momenten. En een ontknoping die zowel verwacht als onverwacht is.
Korte inhoud: Reykjavik is aan het begin van de Tweede Wereldoorlog een stad van veertigduizend inwoners. In de eerste oorlogsjaren komen er met de bezettingstroepen tienduizenden militairen binnenstromen. Hun relatie met de plaatselijke bevolking – speciaal met vrouwen – is velen een doorn in het oog. Wanneer in de zomer van 1941 in een goedkoop huurappartement in Reykjavik een handelsreiziger dood wordt aangetroffen, blijkt hij te zijn doodgeschoten met een Amerikaans wapen. Thorson en Flóvent komen iets op het spoor dat groter is dan de handelsreiziger alleen en dat verdacht veel lijkt op spionage voor de Duitsers….
Karina ***: Opvallend aan Blauwzuur vond ik dat Indriðason in dit boek vanaf het begin een open sfeer wist neer te zetten. De eerste hoofdstukken trokken me gelijk het verhaal binnen. Het duo dat als hoofdpersonages de moord onderzoekt is intrigerend, doordat de inspecteur pas zijn eerste moord onderzoekt en de jonge luitenant vanuit de militaire politie mee draait omdat hij als een van de weinigen IJslands kan. Blauwzuur is vooral een spannende roman, waarbij de onderlinge verhoudingen en de samenhang tussen personages centraal staat. Het einde vind ik, waarmee ik me kan aansluiten bij de conclusie van het onderzoeksduo, enigszins jammer en dat maakte wel dat ik met een gevoel van teleurstelling het boek dichtsloeg, maar dit lag vooral aan de uiteindelijke clou en niet aan het boek op zich.
Korte inhoud: Een alleenstaande oude man wordt dood aangetroffen in zijn appartement in Reykjavik. Hij blijkt vermoord te zijn, verstikt met zijn eigen kussen. Op zijn bureau liggen een paar krantenknipsels uit de oorlogsjaren, waarin verslag gedaan wordt van de moord op een meisje, dat achter het Nationaal Theater werd aangetroffen. Een gepensioneerde politieman hoort van de moord op de oude man en zijn nieuwsgierigheid is gewekt. Hij is goed bekend met de zaak, maar waarom zou iemand daar meer dan een halve eeuw lang krantenartikelen over bewaard hebben?
Greet ****: Wat een fijn boek is dit! Vooral in het begin straalt deze thriller rust uit. Ik herkende meteen de schrijfstijl van Indriðason die door velen zo bejubeld wordt. Ik hou enorm van het switchen in de tijd, wat in dit boek constant gebeurt. Op geen enkele manier wordt dit trouwens aangegeven; pas na een paar zinnen gelezen te hebben, weet je in welke periode je je bevindt. De belangrijkste personages zijn goed uitgewerkt; je ziet die IJslanders zo voor je, in schril contrast met de Amerikanen (vergeef me de stereotiepe beelden in mijn hoofd). Hoewel er best veel personen een rol spelen in het boek, wordt het nooit verwarrend. Op een bepaald moment kreeg ik een vermoeden hoe alles in elkaar zou steken, leuk als dan blijkt dat je gelijk hebt. Heel knap opgebouwd verhaal, goede plot, dit is echt het soort boek waar ik van hou.
De sterrenparade bestaat uit drie en vier sterren. Dat is zeker niet slecht, toch is niet iedereen laaiend enthousiast. We zijn er wel allemaal van overtuigd dat de man kan schrijven, maar het is duidelijk dat wat de ene lezer net enorm aanspreekt de andere lezer minder kan waarderen. Wat is jullie mening over deze boeken van Indriðason?
Groetjes,
Evy, namens de Thriller Club
