Ons rondje langs de Middellandse Zee gaat nu echt beginnen, want we reizen af naar het zuidwesten van Europa. Het veelal zonnige Spanje is het eerste land dat we aandoen. De oostkust ligt aan die befaamde blauwe zee, maar wij gaan naar Baskenland. Deze regio, ten zuiden van de Pyreneeën en gelegen aan de golf van Biskaje, is het decor van verschillende verhalen. Wij nemen je mee naar het stadje Vitoria, waar inspecteur en profiler Unai López de Ayala aan vergroeid lijkt te zijn.

Over de auteur

Eva García Sáenz de Urturi is geboren op 20 augustus 1972 in het Baskische Vitoria, maar op haar vijftiende verhuisde ze naar Alicante in de regio Valencia. Ze werkte er aan de universiteit en tegelijkertijd schreef ze aan haar eerste roman. Deze roman, La saga de los longevos, verscheen in 2012, was het eerste deel van een tweedelige sage en werd meteen een succes. Vier jaar later publiceerde ze het eerste deel van de trilogie van de witte stad, de thriller De stilte van de witte stad. Dit thrillerdebuut werd in 2019 verfilmd en in 2020 kreeg ze de Planeta Prijs voor haar historische roman Aquitanië.

Bibliografie

• La saga de los longevos I, La vieja familia (2012)
• La saga de los longevos II, Los hijos de Adán (2014)
• Pasaja a Tahiti (2014)
• Trilogie van de witte stad, De stilte van de witte stad (2016/2019)
• Trilogie van de witte stad, De riten van het water (2017/2019)
• Trilogie van de witte stad, De heren van de tijd (2018/2020)
• Aquitanië (2020/2021) 

De trilogie

De stilte van de witte stad

Tasio Ortiz de Zárate is een briljante archeoloog die twintig jaar geleden werd veroordeeld voor een reeks bizarre moorden in het rustige stadje Vitoria. Hij staat op het punt voor het eerst de gevangenis te verlaten, als de misdaden weer beginnen: in de kathedraal van Vitoria wordt een jong stelletje gevonden: naakt en om het leven gekomen door bijensteken in hun keel. Niet veel later wordt in de Casa del Cordón, een bekend middeleeuws gebouw in de stad, een ander koppel vermoord. De jonge inspecteur en profiler Unai López de Ayala – beter bekend als Kraken – wil niets liever dan meer moorden voorkomen, maar een recente tragedie in zijn eigen leven maakt het hem moeilijk om deze zaak te behandelen als alle andere. Zijn onorthodoxe werkmethode wekt bovendien ergernis bij zijn baas. De tijd begint te dringen en de dreiging wordt alsmaar sterker: wie volgt?

Mening Kees
Het verhaal wordt dusdanig verteld dat het lijkt alsof de belevenissen van Unai ook jouw belevenissen zijn, alsof je zelf in het verhaal voorkomt. Vanaf het begin was ik geboeid en nieuwsgierig naar het vervolg. Dat kwam niet alleen door de beeldende beschrijvingen van Baskenland, maar ook door diverse geschiedkundige wetenswaardigheden. Toch vond ik het geen overwegend spannend verhaal, die spanning kwam pas aan het eind, in de ontknoping, mede als gevolg van een wat hoger tempo. De auteur zorgt regelmatig voor wat verrassende plotwendingen, hoewel sommige ook wel wat te geforceerd overkomen. De personages zijn interessant en veelbelovend, wat natuurlijk goed is voor de volgende twee delen. Dit eerste deel van het drieluik is wat mij betreft al een sterk begin, hoewel de echte thrillerkenmerken ontbreken.

Waardering ****


De riten van het water

Inspecteur en profiler Unai López de Ayala – beter bekend als Kraken – krijgt het vreselijke nieuws dat zijn ex-vriendin, Ana Belén Liaño, vermoord is aangetroffen. Ze was zwanger, en is op een 2600 jaar oude, rituele manier gedood. Kraken moet een moordenaar zien te stoppen die de Riten van het Water imiteert op historische plekken in Baskenland en Cantabrië – en waarvan alle slachtoffers zwanger blijken te zijn. Commissaris Alba Díaz de Salvatierra is zwanger, maar haar stilzwijgen brengt haar in gevaar. Als Kraken de vader is, zoals wel wordt beweerd, zal ook Alba zich binnenkort bevinden op de lijst van vrouwen die bedreigd worden door de Riten van het water…

Mening Kees
De opzet van dit tweede deel van de trilogie is identiek aan die van het eerste. Onder andere dat het ook deze keer lijkt alsof Unai zich rechtstreeks tot de lezer richt. Toch zijn er ook verschillen, want ik vond dit boek spannender en er zijn meer plotwendingen. Vanaf het begin zat ik midden in het verhaal en was ik nieuwsgierig naar het vervolg. Dit komt onder andere door de flashbacks naar 1992 (het verhaal speelt zich af in 2017/2018). Tijdens de plot passeren diverse verdachten de revue, maar pas in de ontknoping wordt de ware identiteit bekend. Ik vond verder dat de terugkerende personages een ontwikkeling hebben doorgemaakt, je komt meer over hen te weten en daardoor worden ze nog interessanter dan ze al waren. Voor mij was dit deel sterker dan het voorgaande, dat komt door de plot, de spanning en de boodschap die erin zit.

Waardering *****

De heren van de tijd

Vitoria, 2019. De roman De heren van de tijd, die zich afspeelt in de Middeleeuwen, is een groot succes. Hij verschijnt onder het mysterieuze pseudoniem Diego Veilaz. 
Vitoria, 1192. De legendarische graaf Diago Vela komt thuis na een missie van twee jaar, hem opgedragen door de koning. Hij treft zijn broer aan, getrouwd met de vrouw die ooit zíjn bruid was. 
In het heden krijgt Unai López de Ayala te maken met een reeks gruwelijke moorden, identiek aan beschrijvingen in De heren van de tijd. Zijn onderzoek leidt naar de toren van Nograro, een fort dat al eeuwen bewoond wordt door dezelfde familie. Gaandeweg vindt Unai in De heren van de tijd allerlei overeenkomsten met zijn eigen verleden. En deze ontdekking zal voor hem en zijn familie alles veranderen.

Mening Kees
Een geheel andere opzet dan de eerste twee delen van de trilogie, want dit laatste bestaat uit twee verhaallijnen die zich in 1192 en 2019 afspelen. Door het verleden erin te betrekken, heeft de geschiedenis van Vitoria een belangrijke rol. Ik vond dat het verhaal in het verleden wat stroef begon, maar dat was van korte duur. Daarna intrigeerde het, net als het verhaal in 2019 overigens. De diverse ontwikkelingen, dramatische gebeurtenissen, sterke personages en vooral onderhuidse spanning zorgden ervoor dat dit laatste deel van het drieluik me van begin tot eind boeide. Vooral omdat beide verhaallijnen heel subtiel met elkaar verweven zijn. Wat mij betreft was het een waardige afsluiter van de bijzondere trilogie.

Waardering ****

Zoals jullie merken, vond ik het tweede deel het sterkste van de drie. Dat komt mede doordat De riten van het water de meeste spanning heeft. Voor de overige twee delen geldt dat wat minder, wat niet wil zeggen dat ze minder interessant waren. Integendeel, want als geheel is de trilogie zonder enige twijfel zeer de moeite waard. Ik heb er dus geen seconde spijt van gehad de boeken gelezen te hebben.

Heb jij de trilogie van De Witte Stad al gelezen en zo ja, wat vond je ervan? Zo nee, ben je van plan er een keer aan te beginnen?