Sara Lövestam is een van de eregasten op het Thrillerfestival in Zoetermeer, aanstaande zondag 22 oktober. Drie leden van onze Thriller Club van Tien zullen haar ontmoeten. We vonden het dus bijzonder leuk dat we van Hebban alvast de pdf-file van De verdwenen dochter mochten lezen, het boek dat vanaf 27 oktober verkrijgbaar is. Elly, Fany en Greet reizen dit weekend af naar Zoetermeer en doken dus in het boek, Joyce las als vierde met ons mee. 

De verdwenen dochter is de Nederlandse vertaling van Sanning med modifikation, het eerste deel in een serie van vier over het personage Kouplan. Lövestam levert hiermee haar vijfde boek af. 

De zesjarige Julia is verdwenen en privédetective Kouplan krijgt de taak haar op te sporen. Kouplan verblijft illegaal in Zweden en moet zijn best doen om tijdens zijn naspeuringen uit handen van de politie te blijven. Tijdens zijn onderzoek stelt zijn opdrachtgeefster Pernilla, de moeder van Julia, hem voor steeds meer raadsels. 

Wat vinden wij van het boek?
Krijgt De verloren dochter groen, geel of rood licht? 

Fany: Ik begon te lezen en dacht eerst bij mezelf: hoe een eenvoudige en misschien zelfs kinderlijke schrijfstijl. Maar dit duurde niet lang, want ik verdwaalde in de hoofden van de personages. Ik begon te lezen en dacht nog een hoofdstuk en dan stop ik, maar ik bleef lezen... Ik vond dit boek interessant omdat je nieuwsgierig wordt naar de personages en de 'echte' waarheid. Al snel had ik door dat het anders was dan verwacht, maar hoe of wat was toch goed opgebouwd. Een verrassend boek dat me doet uitkijken naar meer van deze schrijfster. Persoonlijk vond ik dat ze naast de karakters ook de kunst in zich heeft om op een begrijpbare manier zware thema's neer te pennen. De inkijk in het moeilijke leven vol vraagtekens van de hoofdrolspelers maakt mij nieuwsgierig naar meer. Lövestam gaf nog maar weinig prijs en ik wacht op verdere hopelijk originele wendingen in het vervolg van de reeks. Een fijne psychologische thriller het ontdekken waard. 

Elly: Lövestam is erin geslaagd om Kouplan goed neer te zetten, zijn voorkomen is bijzonder, zijn methodes om op het spoor te komen van het verdwenen meisje zijn niet alledaags, hij denkt vooral vanuit het oogpunt van een mogelijke dader, hij is een doorzetter. De schrijfstijl van Lövestam is vlot en dat verhoogt het leesplezier. Het thema van het boek is niet nieuw, maar doordat de auteur een onervaren privédetective gebruikt die op ZIJN manier werkt, is het wel vernieuwend. Spanning zit er zeker in, mede omdat het verhaal goed opgebouwd is. Je weet als lezer absoluut niet hoe het gaat aflopen. Dat Kouplan op de zaak gezet wordt, is te verklaren doordat zijn cliënt niet een officieel iemand kan inhuren, maar de angst van Kouplan om door de politie opgepakt te worden, is dat ingebeelde angst of heeft hij geen status in Zweden? Dat is mij niet helemaal duidelijk. Ik ga het tweede deel in deze serie zeker lezen. De schrijfster legt in het nawoord uit, hoe ze aan het idee voor dit boek is gekomen. 

Greet: In het begin vond ik het boek echt niet goed. Een uitgewezen vluchteling, constant op zijn hoede voor de politie, beslist om privé detective te worden. Echt? Het gaat er allemaal heel onbeholpen aan toe, Kouplan heeft niet het flauwste benul hoe hij zijn eerste klus moest aanpakken. Gaandeweg wordt het echter een pak beter en uiteindelijk zitten er een heel wat onverwachte en originele wendingen in het verhaal. Het boek leest heel vlot, de schrijfstijl is wel iets te eenvoudig naar mijn smaak. Dit boek scoort vooral qua plot en originaliteit, goed genoeg om meer over Kouplan te willen lezen. (feedback gebaseerd op de originele Zweedse versie) 

Joyce: De verdwenen dochter begint een beetje twijfelend met korte stukje tekst over de verschillende verhaallijnen in het boek. Tekst is enigszins staccato geschreven. Toch boeit het verhaal van de verdwenen dochter Julia van Pernilla mij. Vooral de vraag wie Pernilla en Julia toch zijn en zeker ook de detective Kouplan. Wat is hun verhaal voor de personen die ze nu zijn? Sara Lövestam speelt met het feit dat Pernilla en Kouplan gelijken van elkaar zijn, maar toch ook zeker weer niet. Ze weet je als lezer een aantal keer te verassen in het verhaal. De toevoeging van een extra verhaallijn in de zoektocht brengt spanning in het verhaal en geeft haar de mogelijkheid tot een mooie verrassend twist in het plot. De verdwenen dochter is een boek geschreven op basis van gevoel en dat is anders, maar zeker weten boeiend. Na een aarzelende start heb ik genoten van het boek en ben ik nieuwsgierig naar de verdere ontwikkeling van het personage Kouplan in de volgende delen van de reeks.

Conclusie: Hoewel De verdwenen dochter niet heel sterk begint, zijn we uiteindelijk allemaal wel positief over het boek en kijken wij uit naar de volgende delen in de reeks. 

Konden wij jullie nieuwsgierig maken naar Kouplan, geven jullie het boek een kans? Laat het ons weten! 

Veel leesplezier,
Greet & co