Afgelopen maandag, 11 juni, hebben jullie het verslag kunnen lezen dat Silvia en Chantal van hun bezoek aan de boekpresentatie van De witte kamer van Samantha Stroombergen hebben gemaakt. Al eerder hadden we met z’n negenen besloten om dit boek voor onze duimpjesrubriek te gaan lezen. Altijd bijzonder, een debuut. Vooral omdat Samantha geen onbekende is op Hebban.

In een park in Leiden doet een wandelaar een schokkende vondst: een uitgemergeld lichaam met het cijfer 5 in zijn buik gekerfd. Het slachtoffer was journalist bij een bekend opinietijdschrift, verdween enkele maanden daarvoor en liet een afscheidsbriefje achter. Rechercheur Léon Coeur is geschorst vanwege een schietincident en moet zich eigenlijk gedeisd houden, maar ziet deze moordzaak als zijn kans om te bewijzen dat zijn team niet zonder hem kan. Hij besluit de hulp in te roepen van zijn nichtje Hanna, die criminologie studeert.

Als blijkt dat de journalist is onderworpen aan een wrede Midden-Oosterse marteltechniek, opsluiting in een volledig witte kamer, vermoeden ze dat hij te veel wist over de recente terroristische aanslag in Amsterdam. Was hij een complot op het spoor? Was de werkelijke dader van de aanslag wel de vluchteling die samen met de bom tot ontploffing kwam? Stukje bij beetje komen Léon en Hanna dichter bij de angstaanjagende waarheid.

Geven we Samantha een duim omhoog, omlaag of wordt het zozo?

Chantal: Een heel origineel verhaal met een origineel gegeven. Helaas kan ik daar niet te veel over kwijt, want dan geeft ik te veel van het verhaal weg. Het verhaal is goed opgebouwd en de karakters zijn mooi uitgewerkt. Het boek is verdeeld in twee verhaallijnen. Eén in het verleden die langzaamaan naar het heden toewerkt, zodat je steeds beter begrijpt wat er aan de hand is. Dit is heel slim gedaan. Tot op het laatst weet je niet hoe het echt in elkaar zit. Vol spanning kijk je uit naar de ontknoping. Je kunt niet stoppen met lezen. Het boek is spannend en vlot geschreven. Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen.

Elly: De witte kamer van Samantha Stroombergen is een geweldig debuut, een verhaal over een terreuraanslag, maar ook over een politieagent die op non-actief staat en moet werken aan zijn terugkeer bij het korps. Samantha weet met rake zinnen de goede sfeer neer te zetten. Haar schrijfstijl is prettig en het boek is spannend, dat nodigt uit om door te lezen. Ik las het boek dan ook in één ruk uit. De opbouw van het verhaal is goed, Samantha maakt gebruik van flashbacks, zodat het verhaal van meerdere kanten belicht wordt. De momenten in de witte kamer, de beklemming en gedachtes weet ze op geweldige wijze weer te geven. Als lezer had ik het gevoel dat ik steeds betrokken was bij alle beschreven gebeurtenissen. Aan het eind was er ook nog de plottwist. Ik ben erg benieuwd naar de mogelijk volgende boeken van Samantha. Een groene duim omhoog van mij voor dit boek.

Evy: Samantha Stroombergen levert met De witte kamer een origineel concept af. Ik werd tijdens het lezen verrast door de ideeën in het boek en dat voelde voornamelijk in het begin erg verfrissend aan. De eerste 150 bladzijden lazen als een trein, maar toch had ik wel een ernstige dip halverwege. Ik kan er niet precies de vinger op leggen waar dan het schoentje knelde, maar ik vermoed dat ik het gevoel had dat er té veel in het boek werd gestopt. Daardoor verzandde de verhaallijn van het onderzoek naar de moord een beetje. De laatste 100 bladzijden waren wel weer erg aantrekkelijk, maar dan voelde het einde toch weer onbevredigend aan. Ik blijf nu een beetje in dubio achter. Ik heb het boek wel graag gelezen en ik zal het me ook blijven herinneren. De personages vond ik mooi neergezet en konden me zeker boeien en ik zou ook graag meer lezen over Hanna en Léon. De conclusie is dus dat ik met een dubbel gevoel achterblijf. 

Gert: Tijdens het lezen van het debuut van Samantha Stroombergen werd ik in eerste instantie oprecht heel erg blij. Het begin was in mijn ogen ijzersterk. Een heel mooi en actueel thema, dat prachtig en geloofwaardig is uitgewerkt. Ik voelde mij betrokken bij het verhaal. Toch heb ik wel een puntje van kritiek en dat heeft te maken met de uitwerking van de plot, In mijn ogen had hier meer ingezeten. Na het lezen bleef ik met vragen achter, waarop ik eigenlijk wel een antwoord zou willen hebben gehad. Op zich is dat heel jammer, maar het doet niets af aan het feit dat De witte kamer een meer dan verdienstelijk debuut is. Al met al goed genoeg voor een voorzichtige duim omhoog, maar met de kanttekening dat er ruimte is voor verbetering. Een vervolgthriller is dan ook nodig om mij echt te overtuigen.

Greet: Het duurde niet lang voor ik helemaal in het boek zat. Veel korte hoofdstukken van een vijftal bladzijden, het schoot enorm op. Interessante opzet, vlotte schrijfstijl, niet meteen hoogspanning, maar intrigerend genoeg om helemaal in de ban van het verhaal te zijn. Fijne personages die helemaal tot leven komen, zelfs zij die maar een bijrol vervullen. De hele tijd was ik er zeker van dat dit thrillerdebuut op vier sterren afstevende, maar naar het einde toe ging het toch nog de verkeerde kant op. Al lezend zoek je mee naar dader en motieven en reken je op een knallende apotheose. Die kwam er wat mij betreft niet, de 'verklaringen' kwamen te weinig onderbouwd over en waren niet bevredigend. Ondanks het iets mindere einde, blijft De witte kamer een meer dan verdienstelijk debuut dat een grote groep lezers verdient, duim omhoog voor Samantha! 

Joyce: De witte kamer begint met een heftige proloog, die je direct al nieuwsgierig maakt naar vooral het perspectief van het personage. Samantha Stroombergen heeft een interessante thriller geschreven met gebruik van Arabische invloeden. Ogen en blikken hebben een grote rol in het boek en keren steeds weer terug in het verhaal. Personages Hanna, studente, en haar oom rechercheur Léon Coeur zijn interessante mensen, al wordt er misschien wat veel van hun persoonlijke leven verwerkt in het boek. Daisy is ronduit schattig en bracht iedere keer een glimlach op mijn lippen. Mijn duim gaat omhoog voor De witte kamer. Samantha heeft flink wat research moeten plegen voor dit boek en dat loont.

Karina: Samantha Stroombergen heeft met haar debuut gekozen voor actueel maatschappelijke thema's, zoals een aanslag in Nederland en de manier waarop naar vluchtelingen wordt gekeken. Dat maakt dat het boek voelt alsof het (deels) zo zou kunnen gebeuren. Hoofdpersonages zijn de jonge Hanna, studente criminologie, en haar oom Léon Coeur, rechercheur maar tijdelijk geschorst en nu (verplicht) leraar criminologie. Hanna heeft een pittig en traumatisch verleden waar zij dagelijks aan herinnerd wordt en haar oom is al jarenlang haar steun en toeverlaat op moeilijke momenten. Beide worden voldoende uitgediept in dit boek. Hun acties zijn niet altijd even geloofwaardig en de vraag blijft of het trauma van Hanna nodig was om De witte kamer goed neer te zetten. De thema's zijn goed uitgewerkt en laten zien dat Stroombergen uitgebreid research heeft gedaan. Ze weet de spanning goed vast te houden, al lijkt het wel of er net te weinig tijd was om alles netjes af te ronden, waardoor het verhaal op het einde een tikkeltje uit de bocht vliegt. De witte kamer is een prima debuut, met onderliggende belofte voor de toekomst.

Kees: De witte kamer begint met een redelijk heftige proloog die, hoewel te hopen is van niet, maar zo actueel zou kunnen zijn. Het 'echte' verhaal wordt vanuit het perspectief van voornamelijk twee personages verteld en is over het algemeen erg beeldend geschreven. De schrijfstijl vond ik erg toegankelijk en vlot en daardoor is het een prettig leesbaar boek. Misschien komt dat ook omdat je als lezer de indruk krijgt dat het verhaal op een aantal actuele gebeurtenissen is geïnspireerd. Daardoor komt het realistisch over, hoewel het soms ook wel eens onwerkelijk is. Het verhaal heeft een licht spanningsveld en richting de ontknoping neemt de spanning wat meer toe en heeft het een enkele verrassing, hoewel ik vind dat er wat clichés in het verhaal voorkomen. Toch heeft het boek me niet verveeld en is het misschien wel een mooi begin van enkele terugkerende personages. Het krijgt van mij dus een duim omhoog.

Silvia: Het begin van het boek slaat niet alleen letterlijk in als een bom. Het maakte me direct nieuwsgierig naar wat tot deze actie heeft geleid. Op die ontknoping moest ik nog wachten, maar in de tussentijd vermaakte ik me prima met fijne sfeerbeschrijvingen van Leiden. De fijne schrijfstijl en de perspectiefwisselingen houden het verhaal levendig. Helemaal als een aantal personages zich als verdachten ontwikkelt. De combinatie van oom en nicht als speurdersduo vind ik een originele twist. Ook het idee van De witte kamer intrigeerde mij. Alle elementen voor een complex plot zijn aanwezig. De uitwerking kwam voor mij een beetje te rap. Het gaf mij het gevoel alsof je rustig een trap oploopt en dan als je bijna boven bent de laatste treden met drie tegelijk neemt. Ondanks dit kleine gemis geef ik het boek een dikke duim omhoog. Ik ben al benieuwd naar het volgende boek van Samantha Stroombergen!

Conclusie: Het is net niet unaniem, maar met acht groene duimen, alleen Evy gaf een oranje duim, zijn we positief gestemd over het debuut van Samantha Stroombergen, waarvan de vlotte schrijfstijl in het oog springt. Toch hebben de meesten van ons ook wel wat kritische kanttekeningen geplaatst, die overigens van geen tot weinig invloed zijn geweest op de keuze van de duim. Al met al zijn we nieuwsgierig gemaakt naar een eventueel volgend boek.

HRC-categorie
#2 een Nederlands debuut
#16 een boek dat in 2018 is verschenen
#21 een boek van een auteur jonger dan 30 jaar
#26 een boek met een kleur in de titel

VN heeft De witte kamer twee sterren gegeven, wij zijn positiever. Wie heeft jullie het meest kunnen overtuigen om het boek aan te schaffen en te gaan lezen? En waarom?