Een mening in het duimpjesartikel van 21 november 2022 over de laatste thriller van Johnny Bollé leverde dusdanig veel reacties op dat Lieve, een van onze trouwe volgers, opmerkte dat er zo te zien op een leesclub aangestuurd werd. Wij haakten hierop in en wat bleek … er was ruim voldoende belangstelling om Wat ik niet deed te gaan lezen. Een leesclub met allerlei vragen werd het niet, maar voor wat duimpjes draaiden we onze hand niet om.

We vroegen wie van onze volgers mee wilde lezen en beoordelen en hierop werd enthousiast gereageerd, niet in de laatste plaats door de auteur zelf. Uiteindelijk hebben acht volgers én de drie kroegbazen het boek gelezen en beoordeeld. Dat leidde tot elf duimpjes in totaal, verderop kun je zien wat wij van deze thriller hebben gevonden.

Over de auteur

Johnny Bollé is in Antwerpen geboren en opgegroeid en hij studeerde klinische chemie aan de lokale hogeschool. Na het afronden van zijn studie werkte hij als paramedisch laborant, maar na een aantal jaren kwam hij tot het besef dat hij dit vak niet zijn hele leven wilde uitoefenen. Hij was inmiddels dertig en omdat hij graag sportte, maakte hij van zijn hobby zijn nieuwe beroep: hij werd personal trainer en fitnessinstructeur. Daarnaast is hij een fervent lezer en schrijver – beide activiteiten zijn voor hem een uitlaatklep waarvan hij rust krijgt.

In 2018 won hij met zijn verhaal Euforie een door Schrijverspunt georganiseerde schrijfwedstrijd voor verhalen van 55 woorden en later dat jaar ontving hij met Claustrofobie de publieksprijs voor de wedstrijd MicroSleutel van het lees- en schrijfplatform Sweek. Vervolgens volgde hij een schrijfcursus en niet veel later verscheen zijn debuutthriller Egyptisch blauw.

De volgende thrillers zijn van zijn hand verschenen:

• Egyptisch blauw (2018)
• Bloedmaan (2019)
• Hij noemde me duivelskind (2020)
• Wilde gok (2021)
• Duistere grens (2022)
• Wat ik niet deed (2022)
  
  

Het verhaal

Na de dood van haar man en dochtertje stort het perfecte leven van schrijfster Emily volledig in. Ze onderneemt verwoede pogingen om haar schuldgevoelens te overwinnen, echter het enige waarin ze slaagt is moeizaam overleven. Een uitgever doet haar een aanbod om naar Schotland af te reizen om er een boek te schrijven over de laatste heks van Durness. Ze twijfelt maar uiteindelijk aanvaardt ze de schrijfopdracht. Zodra ze in de Schotse Hooglanden arriveert, stapelen de bizarre gebeurtenissen zich op. Emily beseft dat er iemand is die de wrede waarheid over haar verleden en de dood van haar man en dochter kent.

Hoe kleurden onze duimpjes

Kitty (****): Wat ik niet deed is een thriller die je niet op het puntje van je stoel laat zitten, maar wel nieuwsgierig maakt naar hoe het verhaal in elkaar steekt. Strooiend met kruimeltjes informatie geeft Johnny Bollé steeds meer van het verhaal bloot. Langzaam vallen de puzzelstukjes op hun plek. De puzzel is echter niet compleet zonder verrassende plotwendingen. De opbouw met twee verhaallijnen, de korte hoofdstukken en de filmische schrijfstijl zorgen voor veel leesplezier. De hoofdpersonages zijn treffend beschreven, je voelt hun emoties en angsten. Ze kruipen als het ware onder je huid. Het was voor mij een aangename kennismaking met de auteur.

Lieve (***): Na de spanning en de belofte van de eerste bladzijden valt het verhaal wat terug. Het Emily-verhaal wordt wat eentonig, maar dat wordt gecompenseerd door de korte hoofdstukken met wisselende perspectieven en personages. Een slim trucje van de auteur om de nieuwsgierigheid van de lezer te blijven prikkelen en de aandacht vast te houden. Wat eerst verschillende verhaallijnen lijken te zijn, wordt ineens een perfect in elkaar passende puzzel. Het boek is zo filmisch geschreven dat je naast de woorden ook de beelden voor je ziet. Er ontbreekt wat spanning, maar de dramatiek van de personages en de verrassende plot maken dit boek heel aangenaam en intensief leesvoer. Geen thriller, eerder een boeiende roman met een historische tint.

Gea (***): Door de vele positieve reacties die ik her en der las, was ik erg benieuwd naar dit boek. Misschien kwam het door mijn hooggespannen verwachtingen dat het me tegenviel, toch is het dat niet alleen. De drie verhaallijnen vond ik leuk gevonden, maar af en toe wel wat langdradig worden, vooral doordat ik het geheel niet zo spannend vond. Bij vlagen had ik zelfs het gevoel een feelgood te lezen. Het was vooral mijn nieuwsgierigheid naar de ontknoping die mij deed doorlezen. En daardoor werd ik gelukkig nog aangenaam verrast.

Gunther (****): Drie verhalen in één pakket. Over Emily die naar Schotland reist om haar verleden te verwerken en merkt dat ze voor de realiteit niet weg kan lopen. Over de heks van Durness, waar ik graag meer over wilde lezen. Over Twinkel die een dramatische beslissing neemt waardoor het leven van anderen hiermee ingrijpend verandert. Knap verhaal met prachtige beschrijvingen van de Schotse Hooglanden. Een spanningsboog die je op het puntje van je stoel zet en een twist in het verhaal die je niet zag komen. Knap opgebouwde thriller die geen seconde verveelt.

Gerrie (*****): Dit boek is een wolf in schaapskleren! Schaap (eerste verhaallijn): lijkt het zoveelste verhaal over een vrouw met een trauma. Er heerst een innerlijke strijd tussen het trauma en de romance. Soms, als een speldenprik, gebeurt er iets vreemds. Dat zorgt voor een onderhuidse psychologische spanning. Uiteindelijk is het vertrouwen (ook in de hoofdpersoon) compleet weg. Lam (tweede verhaallijn): is een treurig verhaal van een kind. Wolf: als lezer probeer je de verhaallijnen te koppelen, maar dat moet je steeds bijstellen. Als de koppeling niet meer lukt, komt de wolf tevoorschijn. De plottwists blijven tot de laatste pagina’s. Hierdoor is het verhaal, dat een eenvoudige schrijfstijl en goed uitgewerkte karakters heeft, origineel. Er is zowel psychologische als echte spanning. Ik vind het een ingenieus boek met betrekkelijk weinig pagina’s.

Mirella (***): Het boek heeft een voor mij bijzonder concept: een feelgoodthriller. Een groot deel ervaar ik als een feelgood. Emily, de hoofdpersoon die een trauma en schuldgevoel heeft opgelopen, en een uiteindelijk ontluikende liefde. Waarna het verhaal plots een wending krijgt en we in spanning en genade vallen. Dit wordt gedaan door verschillende verhaallijnen af te wisselen tussen personen en gebeurtenissen in het heden en verleden. Het boek leest prettig weg door de beeldende schrijfstijl. Echt spannend vond ik het verhaal niet en dat vind ik voor mijzelf wel een must voor een thriller.

Greet (****): Twijfelgeval, drie of vier sterren, ik heb uiteindelijk het leesplezier laten doorwegen. Waarom die twijfels? Ik vond dat het zijpaadje rond Pepijn te uitgesponnen was, dat we een tijdlang vooral een zich ontwikkelende romance mochten beleven, maar vooral dat de thrillerelementen ontbraken. Die kwamen er in de tweede helft van het boek gelukkig toch aan en kregen dan de nodige aandacht, mijn verlangen naar spanning en een beetje complexiteit in de verhaallijnen werd bevredigd. Sowieso vond ik het hele boek een plezier om te lezen (jammer van het handvol taalfouten dat is blijven staan): rechttoe rechtaan geschreven, meeslepend, interessante personages met gevulde rugzakjes, plotwendingen,... 

Kees (****): Hoewel een groot deel van de plot niet veel weg heeft van een thriller heeft het verhaal me van begin tot eind geboeid. Ik was meteen nieuwsgierig, kreeg diverse vragen en er was geheimzinnigheid. De meeste spanning zat hem wat mij betreft toch in het willen weten, ondanks dat de slotfase wel degelijk spannend is. De ontknoping herbergde voor mij de grootste verrassing, mijn aannames werden daardoor meteen overboord gegooid. De schrijfstijl is toegankelijk, eigentijds en beeldend en de sfeer van de Schotse Hooglanden komt prima over. Een goed verhaal, waarin rouw, verwerking en het oppakken van je eigen leven ook niet onderbelicht blijven.

Renske (***): Wat ik niet deed, een boek dat prettig las, maar mij niet echt raakte. Jammer, want de plot zat echt heel goed in elkaar, maar de uitwerking sprak mij niet zo aan. De gebeurtenissen die Emily in Schotland overkwamen, evenals het verhaal van de heks, waren voor mij niet spannend genoeg om dit boek een thriller te noemen. Ook was het voor mij eigenlijk direct duidelijk wie het op haar had gemunt. Het levensverhaal van Emily (en van haar boosdoener) hadden mijns inziens meer uitgediept kunnen worden. Hun beider strijd met alles wat ze door moesten maken was genoeg geweest om het boek spannend maken. Daar had ik heel graag wat meer van willen lezen. Het slot was verrassend en maakte veel goed.

Riet (****): Wat ik niet deed begint met een sterke, mysterieuze proloog. Het verhaal is goed gedoseerd, telkens krijg je stukjes informatie over een traumatische gebeurtenis uit het verleden van Emily. Welk verband hebben de verschillende verhaallijnen? Pas tegen het einde kwam ik erachter hoe het verhaal precies in elkaar steekt, ik vond het erg goed gedaan. Het verhaal speelt zich grotendeels af in Durness, een plaats in de Schotse Hooglanden. De omgeving is een belangrijk onderdeel van het verhaal. Het vaak slechte weer en de omgeving maakten het tot een duister en spannend verhaal. Heerlijk, ik heb er van genoten!

Elly (****): Emily, de hoofdpersoon, is erg onzeker en niet erg zelfstandig. Ze komt niet over haar grote verlies heen. En heeft zich afgesloten voor andere personen. Dit neemt een te groot deel in van het verhaal in het heden, dat pas spannend wordt in het laatste kwart van het verhaal. Daardoor is het geheel niet in balans. De stukjes die zich in 2017 afspelen, verduidelijken uiteindelijk wat er is gebeurd en dat is ook nodig, want je blijft je een hele tijd afvragen hoe sommige personen nu in dit verhaal passen. De schrijfstijl, met korte zinnen, is fijn. Sommige karakters zijn goed uitgewerkt.

Conclusie

De meeste lezers zijn het er over eens dat Wat ik niet deed geen uitgesproken thriller is. De een vindt het meer weg hebben van een roman, de ander van een feelgood. Voor zo goed als iedereen zat de meeste spanning aan het eind van het verhaal. Over de schrijfstijl is men het wel met elkaar eens: die is beeldend en prettig. Het uiteindelijke resultaat is vier oranje en zeven groene duimpjes, dus niemand is echt negatief over het boek. De gemiddelde waardering komt uit op 3,7 sterren, een mooie score voor Johnny Bollé.

Als jij Wat ik niet deed al gelezen hebt, wat vond je er dan van? Of ben je nog van plan het te gaan lezen? Laat het ons weten, want we zijn erg benieuwd.