Vorige maand zorgden de volgers van het Thriller Café voor een bonte mix van groene, oranje en rode duimpjes toen ze hun deskundige oog lieten gaan over een paar tientallen recent verschenen titels. Deze maand gingen de café-uitbaters zelf aan de slag en kozen ze voor een kort verhaal, een primeur in al die jaren. Vandaag lezen jullie onze mening over De donor van de Britse Clare Mackintosh. 

Het leven van Lizzies dochter Meg wordt gered door een geslaagde harttransplantatie. Lizzie is de onbekende donor eeuwig dankbaar. Dan ontvangt ze een brief van Karen, die zich voorstelt als de moeder van de donor, met het verzoek om Meg te mogen ontmoeten. Lizzie meent dat dat het minste is wat ze terug kan doen. Maar zodra ze kennis maakt met Karen heeft Lizzie het gevoel dat er iets niet klopt en het duurt niet lang voordat ze vermoedens krijgt dat het toelaten van Karen in hun leven, een heel grote fout is… 

Zijn we enthousiast over de nieuwe Mackintosch? Wat vertellen onze duimen? 

Kitty: De donor is een goed geschreven kort verhaal als je graag psychologische thrillers leest. Vanaf de eerste bladzijde had het verhaal me in zijn greep. Twee totaal verschillende moeders die om moeten gaan met de angst om een kind te verliezen of om een kind verloren te hebben. Vanuit een onterecht aanwezig schuldgevoel richting Karen neemt Lizzie een onverstandige beslissing. Vanaf dat moment raakt ze de grip op haar leven en het leven van haar gezin kwijt. En zijn de motieven van Karen wel zo zuiver? Het is knap hoe Clare Mackintosh in zo weinig pagina’s zo veel spanning, emotie en dilemma’s weet te stoppen. Voor ik er erg in had, had ik het verhaal uit en bleef ik met een verontrust gevoel zitten. De schrijfstijl is prettig en de emoties zijn levensecht beschreven. Het verhaal heeft verrassende wendingen en de spanningsboog wordt langzaam opgebouwd. Wat mij betreft een prima verhaal om lekker achter elkaar uit te lezen!

Jeanet: Het verhaal begint erg goed. Je maakt op een prettige manier kennis met de familie en met name Lizzie, de moeder van het gezin. Je begrijpt de keuze die ze maakt, ook al werd die haar afgeraden. De spanning wordt rustig opgebouwd en is in het hele verhaal voelbaar. Erg knap dat de auteur dat voor elkaar kan krijgen in zo’n klein boekje. Op het einde vond ik met name één scène erg ongeloofwaardig en dat vond ik erg jammer, want dat gaf toch een kleine domper omdat ik dacht een 5-sterrenboekje in handen te hebben. Hoe rustig het begin, hoe indrukwekkend het einde. De donor is een klein boekje met een goed en groots verhaal. Ik ga zeker nog een boek van Mackintosh lezen, want dat ze goed kan schrijven, is wel duidelijk.

Kees: Ondanks de feelgood-indruk die ik in het eerste hoofdstuk kreeg, is er aan het eind ook een gevoel van dreiging. Dat komt door de schrijfstijl van de auteur, ze heeft de intentie de lezer op een gezonde dosis spanning te trakteren. Dat lukt haar met mate, want alleen in de ontknoping is het wat spannend, vooral doordat het tempo dan ook hoger is. De donor heeft een beperkt aantal personages, die niet zo heel uitvoerig uitgewerkt zijn. Voor een dun boekje als dit is dat helemaal niet erg, je komt voldoende over hen te weten. Wel is het jammer dat je soms kunt zien aankomen wat er gaat gebeuren of waar sommige personages op uit zijn. Desondanks is De donor een origineel, aardig en kort verhaal, dat ook nog eens een open einde lijkt te hebben, maar zo heeft Mackintosh het vast niet bedoeld.

Greet: Voor een kort verhaal (in dit geval 85 bladzijden) hanteer ik toch altijd net iets andere criteria dan voor een thriller van meer dan 300 bladzijden. Er is gewoon minder tijd om een gedegen plot op te bouwen en karakters echt uit te diepen. Toch is Clare Mackintosh er bijzonder goed in geslaagd mij het gevoel te geven dat ik een ‘volwaardig’ boek las. Ik had nergens het idee dat het allemaal veel te snel moest gaan bijvoorbeeld. De personages spreken tot de verbeelding, ze zijn verre van kleurloos, al is hier en daar een reactie wel wat overtrokken. Is het spannend? Goh, je wéét natuurlijk van bij het begin dat niet alles zal zijn wat het lijkt. Toch was de ontknoping anders dan ik verwacht had. Het slot daarentegen verraste me niet, maar ach, dat kon de pret niet meer drukken. 

Conclusie: Alle vier zijn we tevreden over dit korte verhaal, al heeft elk van ons wel ergens een minpuntje genoteerd, zo zijn sommige dingen wel een beetje voorspelbaar. Toch zijn we het erover eens dat Mackintosh een meer dan behoorlijk verhaal heeft afgeleverd. 

Sterren voor De Donor: 3 x ****, 1 x *** 

Een aantal van jullie heeft het boekje vast ook al gelezen, dus vertel: ben je het met ons eens? En wie hebben we nieuwsgierig kunnen maken, misschien ook wel naar de andere boeken van Mackintosh? 

Groetjes vanuit het Thriller Café