Elk jaar mag een thrillerauteur zijn verbeelding loslaten tijdens de Spannende Boeken Weken, in de vorm van een geschenkboekje. Dit jaar probeert Olde Heuvelt het met een, dat mag ik in de inleiding wel al zeggen, vrij bijzonder verhaal. Eens kijken hoe de leden van de Thriller Club Dolores Dolly Poppedijn verwerken.

Na de dood van haar baby Dolores glijdt Charlotte steeds verder af in het diepgewortelde verlangen haar perfecte baby te herscheppen. Vervreemd van haar man en haar omgeving brengt ze al haar tijd door in haar zelfgeschapen poppenkabinet, waar de aanwezigheid van Dolores maar al te reëel is. Tot ze ontdekt dat het gezin verderop in de straat een nieuwe baby heeft.

Onze meningen

Greet: Hoe verder leven na het verlies van een baby? Het is een heftig thema. Niet iedereen zal zo'n trauma op dezelfde manier verwerken en als uitgangspunt voor een thriller is het acceptabel dat een auteur ingaat op de psychische problemen die ermee gepaard kunnen gaan. Bij de manier waarop Olde Heuvelt dat doet heb ik echter geen goed gevoel. Meer nog, ik vind de uitwerking van het thema afstotelijk, bizar en onsmakelijk. De gedichten doorheen het verhaal hadden voor mij geen toegevoegde waarde en de gedrochten van babytekeningen al helemaal niet. Ik vond dat er nauwelijks interactie tussen de weinige personages was en spannend was het verhaal ook al niet. Ik vrees dat de 'griezelthriller' (want zo wordt het boek omschreven) mij totaal niet ligt. En wanneer het leesplezier compleet ontbreekt, dan helpt het weinig dat een boek goed geschreven is. Dolores Dolly Poppedijn, het klinkt goed, maar voor mij slaat dit geschenkboekje (dat toch een groot publiek zou moeten aanspreken) de plank compleet mis. 

Evy: Dolores Dolly Poppedijn is in ieder geval geen standaardverhaal. Dat kan heel leuk zijn, maar het kan ook erg bevreemdend werken. Voornamelijk de eerste bladzijden moest ik erg wennen, niet alleen aan de inhoud van het verhaal, maar ook aan de wijze waarop het verteld wordt. Er is erg veel aandacht voor details. De gedichten, de rijm die af en toe opduikt in de tekst en de bizarre illustraties zorgen voor een leeservaring die erg afwijkt van wat de meeste lezers gewend zijn. Ik hou wel van een uitdaging en ik kan originaliteit alleen maar toejuichen. Toch kon het boek me niet helemaal overtuigen. Ook al gaat het me net te ver qua psychische problemen, Olde Heuvelt weet wel hoe hij mijn aandacht vasthoudt. Het is alleen erg wansmakelijk allemaal...

Joyce: Bij het dichtslaan van het boekje rijst de vraag: ‘wat heb ik nu precies gelezen?’. Ik moest het verhaal even laten bezinken. Het boeide me zeker wel, ook al is het redelijk bizar. Totaal anders dan de meeste thrillers die ik lees, voelde het op een vreemde manier toch heel prettig en was het interessant. Ik had oprecht medelijden met hoofdpersoon Charlotte en was nieuwsgierig naar de afloop van het verhaal. Het is heel origineel, ook mede door de rijmpjes/versjes tussendoor en de passende tekeningen van Iris Compiet. Dolores Dolly Poppedijn is een geschenkboekje dat een ander thrillergenre onder de aandacht brengt, de griezel-/horrorthriller. Geloofwaardig geschreven en goed dat dit subgenre dit jaar eens wordt uitgelicht zodat mensen er kennis mee kunnen maken.

Jeanet: Ik vind het lastig om dit boek te beoordelen want dit is totaal niet mijn genre of type boek. Het is wel grappig dat er af en toe rijm in voorkomt, dat maakt het ook een stukje luchtiger. Het is niet een verhaal dat ik andere mensen zou aanbevelen, behalve als ze van een “huiveringwekkende vertelling” houden, zoals op de achterkant staat. Ik vond het boek niet spannend, maar wilde wel door blijven lezen, om te kijken waar het toe zou leiden. Op een gegeven moment, zonder spoilers vrij te geven, vond ik het ook voorspelbaar. Een groot gedeelte is eigenlijk luguber en daar hou ik niet van. Op de achterkant staat dat het doordrenkt is met inktzwarte humor, maar dit boekje heeft geen lach bij mij teweeg gebracht. Ik was blij dat het niet zo dik was.

Kees: Om maar meteen met de deur in huis te vallen, Thomas Olde Heuvelt heeft met het geschenkboekje Dolores Dolly Poppedijn het succes van Hex niet kunnen benaderen en zeker niet kunnen overtreffen. Het is een soms erg vreemd verhaal, waarin de spanning volledig ontbreekt. Wel zitten er, de auteur eigen, voldoende horrorelementen in, maar dat begint eigenlijk pas over de helft. Het verhaal, dat vanuit het perspectief van Charlotte wordt verteld, is soms in rijmvorm en dat komt erg warrig en zelfs onsamenhangend over. Hoewel het gedurende de plot wel beter wordt, leest het verhaal stroef en is het daardoor wel eens lastig te volgen. Toch, en dat is de kwaliteit van Olde Heuvelt, weet hij wel nieuwsgierig te maken. Je wilt immers weten hoe het afloopt. De ontknoping is uiteindelijk bizar en onverwacht en laat zelfs nog wat aan de verbeelding van de lezer over. Alsof het nog niet af is. Al met al vond ik dit cadeautje tijdens de Spannende Boeken Weken een misser van de bovenste plank.

Chantal: Ieder hoofdstuk begint met een gedicht. Het verhaal zelf leest ook als een gedicht. De woorden en zinnen hebben een bepaald ritme en/of cadans. Dat is heel mooi en knap gedaan van Olde Heuvelt. Het verhaal begint heel lieflijk, maar wordt steeds gruwelijker. De mooie tekeningen versterken dit alleen maar. Over de inhoud kan ik niet zo veel zeggen, dan geef ik te veel weg. Het enige dat ik kan zeggen, is dat een moeder om haar dode baby rouwt. Dit doet ze heel extreem. Het einde is heel erg verrassend. Ik vond het een gruwelijk verhaal. Ik heb ervan genoten.

Silvia: Constant werd mijn gevoel heen en weer geslingerd tijdens het lezen van dit geschenkboekje. De eerste bladzijden zorgden voor een bizar enthousiasme. In de gedichten las ik spanning en mysterie, een soort van claustrofobie. De akelige tekeningen stootten me af, wat ongetwijfeld ook de bedoeling zal zijn geweest.  De verwarring van hoofdpersonage Charlotte kreeg ook mij in de greep. Bij vlagen vroeg ik me af wat Olde Heuvelt nu eigenlijk bedoelde. Toch hield de huiveringwekkende sfeer me dusdanig in de greep dat ik wilde blijven lezen. Ook al vroeg ik me bij het dichtslaan af wat ik nou eigenlijk had gelezen, dat akelige gevoel bleef hangen. En dat vind ik dan toch een mooie verdienste van de auteur. 

Karina: Dat Thomas Olde Heuvelt het geschenkboekje ging schrijven vond ik wel een intrigerend gegeven, want na enkele van zijn boeken gelezen te hebben, weet ik ondertussen wel dat het niet echt boeken voor de doorsnee thrillerlezer zijn. Dus ik was wel erg nieuwsgierig hoe dit zou uitpakken in een kort verhaal. Dolores Dolly Poppedijn kent een hoofdpersonage waar menig psychiater zijn tijd waarschijnlijk graag aan wijdt. De verwarrende Charlotte maakt een duistere en donkere indruk, waardoor bij momenten de rillingen wel even een kort rondje op mijn rug liepen. Ik wilde per se doorlezen om erachter te komen hoe het nu eigenlijk in elkaar stak, terwijl ik tegelijkertijd maar bleef denken "Oh, laat Olde Heuvelt alsjeblieft nog een konijn uit de hoge hoed toveren". Dat laatste lukte hem voor mij helaas niet, dat wat ik dacht bleek te kloppen. Toch is het wel mooi dat dit subgenre, de griezeligere kant met een horrorachtig tintje nu enige aandacht krijgt. Voor wie niet verschrikt dit boekje weggooit na het dichtslaan, zou ik zeker aanraden om Hex, PhantasAmnesia en De onvoorziene te gaan lezen.

Conclusie: Het lijkt een gevalletje ‘Hate it or love it’ te zijn voor de meesten van ons. We zijn het er wel allemaal over eens dat de inhoud vreemd is en dat Olde Heuvelt er alles aan doet om de uitwerking een succes te maken. Toch is de ervaring tijdens het lezen erg verschillend. De ene geniet en de andere zit tenenkrommend te lezen.

De sterren voor Dolores Dolly Poppedijn: 2 x ****, 3 x ***, 3 x **

Wij zijn erg benieuwd wat jullie van dit verhaal (zullen) vinden. Laat het ons in een reactie onder dit artikel weten!

Veel plezier tijdens de Spannende Boeken Weken, 
Evy