Erlendur 1-14
De voorlaatste etappe van onze reis door IJsland alweer. We bespreken vandaag de complete serie van veertien thrillers rondom het personage Erlendur Sveinsson, een creatie van de bekendste IJslandse auteur Arnaldur Indriðason. Eerder konden jullie in dit artikel al kennismaken met Erlendur. De afgelopen weken namen de leden van de Thriller Club een of meerdere delen ter hand. Het resultaat van hun bevindingen kunnen jullie hier lezen.
Gert: In dit eerste verhaal rondom Erlendur draait het om een zelfmoord en moord die op vrijwel hetzelfde moment worden gepleegd. Het verhaal is uitermate precies geconstrueerd. Aan de research is duidelijk heel veel aandacht geschonken. Op zich is dit een prima thriller, maar de plot had wat beter en met meer spanning uitgewerkt kunnen worden. Toch nodigt de ingetogen schrijfstijl van Indriðason uit verder te lezen.
Chantal: Het verhaal wordt langzaam opgebouwd. Het is geen bloedstollende thriller, maar een gelaagd verhaal met onderhuidse spanning. Erlendur is een norse, sympathieke man en de personages zijn goed uitgewerkt. Deze zaak is voor Erlendur een beetje persoonlijk, want zijn dochter is verslaafd aan drugs en hij ziet parallellen tussen haar en het slachtoffer. Daarnaast krijgt hij ook hulp van zijn dochter. Indriðason weet heel goed de maatschappelijke problemen in zijn boeken te verweven. In dit geval drugsgebruik, prostitutie en het probleem van visquota.
Karina: De naargeestige sfeer waar Arnaldur Indriðason om bekend staat is ook te vinden in Noorderveen. Hoofdpersonage Erlendur krijgt een moord op een oude man op zijn bureau om te onderzoeken. Op het eerste gezicht lijkt er weinig bijzonders te zijn, maar Erlendur weet aanwijzingen te vinden die hem op een ander spoor zetten. Erlendur deed me een beetje denken aan Joona Linna, hij is net zo eigengereid, zet anderen voor zich aan het werk zonder duidelijk te maken waarom ze moeten doen wat ze doen. Het boek op zich heeft weinig vaart, niemand lijkt echt haast te hebben en pas op de laatste twintig pagina’s neemt de snelheid toe. Toch wist Indriðason me wel geboeid te houden tot ik de laatste pagina omsloeg.
Gert: Moordkuil heeft mij een aantal plezierige leesuurtjes bezorgd. Ik genoot met name van de krachtige stijl waarmee het verhaal is opgebouwd. Hoewel het verhaal in mijn ogen niet uitblinkt in originaliteit, weet Indriðason toch te bereiken dat ik wilde doorlezen, omdat toch telkens weer de vraag opdoemt hoe het verdergaat. Hij gebruikt daarvoor de slimme truc om heel geraffineerd telkens een iets groter stukje van het mysterie prijs te geven. Ook de uitwerking van de personages is van bijzonder hoog niveau. Met name het personage Grímur zal mij in dit verband nog lang bijblijven.
Joyce: Erlendur is weer in topvorm in Engelenstem, je leert hem een stuk beter kennen in dit boek, zijn verleden wordt een stuk duidelijker en ook zijn omgang met zijn dochter Evan Lund. Heerlijk hoe hij wederom dit onderzoek leidt, in de zoektocht naar de moordenaar van de kerstman/portier van een groot hotel in Reykjavik. Niets is wat het lijkt, is zeker van toepassing op dit boek. Erlendur weet wederom de losse eindje aan elkaar te knopen en komt tot de oplossing van de deze zaak.
Karina: Mijn tweede boek van Arnaldur Indriðason dat ik uit mijn kast tevoorschijn toverde voor deze blog. Na de eerste zestig pagina’s vroeg ik me af hoe ik door dit boek heen moest komen. Naast de verhaallijn van Erlendur wordt geschreven vanuit een tweede perspectief waarin een oud-student terugkijkt naar de tijd die hij doorbracht in Leipzig. Langzaam leer je zijn verhaal kennen, een politiek historisch verslag van zijn positie in een moeilijke tijd. En ook al gaat het over zijn leven, toch gaat het in grote mate ook over de politieke situatie van die tijd. En laat ik daar nu helemaal niks mee hebben. Qua schrijfstijl en het creëren van sfeer is het een echte Indriðason, helaas is dit deel niet aan mij besteed.
Silvia: Mijn eerste boek van deze auteur. Hoewel ik Erlendur nog niet kende, had ik geen moeite om in het verhaal te komen. Als thriller zindert het verhaal nooit. Het kabbelt rustig voort. Wel op een prettige manier, met fijne sfeer- en persoonsbeschrijvingen. De plot had wat mij betreft wat minder kabbelend gemogen. Toch heeft dit deel wel gemaakt dat ik ook de andere (eerdere en latere) delen uit de Erlendur-serie op mijn lijst zet.
Jeanet: Eerst dacht ik dat het een boek over het bovennatuurlijke zou zijn, maar dat is meegevallen. Er spelen verschillende verhaallijnen die aan het einde (natuurlijk) samenkomen. Aan de hand van de achterflap denk je: waarom heet het boek Onderkoeld? Maar dat wordt op een gegeven moment duidelijk en ik vind de titel perfect gekozen. Ik heb het boek met plezier gelezen en kijk uit naar het volgende deel, zeker naar aanleiding van het laatste hoofdstuk.
Kees: Een thriller uit de Erlendur-reeks waar hij zelf niet in voorkomt. Dat is Onderstroom. De belangrijkste rol is deze keer weggelegd voor rechercheur Elínborg. Omdat er niet veel over haar bekend is, wordt ze in dit boek erg uitgediept, té veel eigenlijk, soms hele hoofdstukken worden aan haar privéleven besteed. Door die vele aandacht vertraagt het toch al niet in snelheid uitblinkende verhaal. Het verhaal is een weergave van gedegen politieonderzoek, soms met een cliffhanger aan het eind van een hoofdstuk. Toch vond ik het verhaal niet veel verrassende plotwendingen hebben en daardoor ontbreekt de echte spanning. Toch is het geen onaardig verhaal, ik hielp zelfs mee om de moord op te lossen. Ondanks dit en de beeldende beschrijvingen vond ik Onderstroom niet boven de middelmaat uitstijgen.
Kristel: Doodskap is reeds het tiende deel met inspecteur Erlendur, hoewel hij in dit boek zo goed als niet aan bod komt, want de inspecteur is sinds enige tijd niet aanwezig. Waar hij uithangt, weet blijkbaar niemand. Misschien met vakantie? Of zit hij in de problemen? Wordt dit duidelijk in een van de volgende delen? Wie weet. Het is dan ook Sigurour Oli die momenteel drie zaken moet uitzoeken. Hij krijgt te maken met een diefstal, een zwerver die hem iets probeert duidelijk te maken en een aanslag op Lina die aan haar verwondingen bezwijkt. Het wordt van in het begin duidelijk welke macabere betekenis de titel draagt, wat echter niks te vroeg onthult. Het boek leest bijzonder aangenaam en houdt er steeds een aangename spanning in, het zet me er zeker toe aan om de andere delen ook te lezen.
Gert: Van alle delen van de serie die ik voor deze blog heb gelezen heeft Verdwijnpunt het meeste indruk op mij gemaakt. Dit komt vooral door de manier waarop Indriðason de worstelingen van Erlendur beschrijft met betrekking tot de verdwijning van zijn jongere broertje in een sneeuwstorm. De relatie met de andere verdwijning, die in dit deel centraal staat, zorgt ervoor dat je letterlijk en figuurlijk de kou voelt, die Erlendur ook voelt als hij worstelt met deze drama's. Het boek is niet ontzettend spannend, maar toch zal het verhaal mij nog lang bijblijven.
Joyce: In dit boek is de hoofdrol weggelegd voor de chef van Erlundur, Marion Briem. Het verhaal speelt zich af in 1972 ten tijde van de koude oorlog tussen Rusland en Amerika. Arnaldur Indriðason verwerkt de koude oorlog op een zeer deskundige manier. Hij schrijft secuur en begrijpend in de zo kenmerkende stijl. Sober, geen actiethriller, maar zeer verhalend. De personages worden met oog voor detail beschreven. Enige kritiekpuntje is dat er misschien iets meer spanning in het boek had kunnen zitten, al zat het plot prima in elkaar en ontvouwde het zich pas op het einde.
Evy: Erlendur Sveinsson kon mij zeker bekoren, laat ik daar mee beginnen. Toch had ik wat last van de afstandelijkheid die in het boek te voelen is. Erlendur sprankelt en bruist niet echt, maar dat hoeft ook niet en alles past wel heel mooi bij elkaar. De beschrijvingen van de omgeving, de zoektocht naar de vermiste vrouw die samenloopt met de verdrinking van de zwerver en het leven van Erlendur zelf, ze vloeien allemaal naadloos in elkaar over. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het geheel erg gestructureerd aanvoelt en zo kan je het verhaal erg goed blijven volgen. Bloedstollend spannend is het niet, maar het detectivewerk van Erlendur wakkert de nieuwsgierigheid aan en die vlam blijft eigenlijk goed branden tot aan het einde van het boek.
Gert: In het laatste deel wordt Erlendur geconfronteerd met een lijk dat gevonden wordt in een meer bij de krachtcentrale op Reykjanes. In Onland zijn een aantal heel kenmerkende aspecten van Indriðason terug te vinden. De krachtige beschrijvingen van personages en omgeving ontbreken ook hier niet. Toch voelde ik bij (met name het slot van) dit verhaal meer spanning dan bij de andere delen die ik las. Onland is een waardig slot van een heel interessante reeks thrillers.
Conclusie: Als je kijkt naar de sterrenverdeling (1 x **, 8 x *** en 5 x ****) is duidelijk dat de Erlendur-serie best goed in de smaak is gevallen, hoewel hier en daar kleine puntjes van kritiek te bespeuren zijn. Welke delen hebben jullie gelezen? Zijn jullie het eens met de verschillende meningen? Laat het ons gerust weten.
Veel leesplezier!
Groetjes,
Gert, namens de Thriller Club
