De meisjes van Emma Cline was een veelbesproken debuut in 2016. De meningen liepen nogal uiteen en dat is natuurlijk een extra motivatie om even te peilen hoe er binnen de verschillende genreclubs naar dit boek wordt gekeken. Samen met Jan Stoel en Nathalie Brouwers uit de Hebban Literatuur Club dook Evy in dit verhaal. 

Emma Cline (1989) publiceerde in 2016 haar debuut in Nederland en Vlaanderen. Ze kreeg een voorschot van bijna twee miljoen dollar op het boek en de filmrechten werden bijna onmiddellijk na verschijnen in eigen land al verkocht. We kunnen dus spreken van hoge verwachtingen...

De meisjes vertelt het verhaal van Evie. In 1969 is ze veertien en op zoek. Op zoek naar zichzelf, op zoek naar vrienden en op zoek naar de betekenis van het leven. Ze raakt in de ban van een ouder meisje. Suzanne is negentien en leeft in een commune. Evie gaat mee met Suzanne en ook al leeft ze daar niet, ze brengt er wel erg veel tijd door. De charismatische leider Russell heeft ook op Evie een bedwelmend effect. Toch merkt Evie al snel dat hij voor niets terugdeinst. De zomer loopt op zijn einde en het gevoel wordt steeds sterker dat iedereen op een gruwelijke climax afstevent.

Evy: Laat ik vooral erg duidelijk zijn: De meisjes is geen echte thriller als je het aan mij vraagt. Een spannende en zeer goed geschreven roman dan? Ja, dat wel. Al is de spanning vooral van psychologische aard. De tijdsgeest, de commune en de zomerhitte dragen bij aan de sfeer van het boek en daar gaat je haar als lezer van overeind staan. Het onheilspellende gevoel wordt ook steeds sterker en eindigt met een gebeurtenis die je al kent aan het begin van het boek. Dat op zich is natuurlijk een bijzonder gegeven. Het verhaal gaat om de aanloop naar de gebeurtenissen en niet zozeer om de moorden zelf. Hoe komt het tot deze uitspatting? Ik had soms wel de angst dat Evie zelf ook in gevaar zou kunnen zijn. Dat er nog meer onheil op de loer lag. Als we op zoek gaan naar spannende elementen in het boek dan zijn daar wel genoeg voorbeelden van. Eens kijken waar Jan en Nathalie deze vonden.

Jan: Meteen in het eerste deel is het al spannend en wordt de lezer in het verhaal gezogen. Evie past op het huis van een vriend als er wordt ingebroken. Het blijkt de zoon van die vriend te zijn, Julian, die samen met zijn vriendinnetje Sasha op weg is naar het noorden voor een hasjtransport. Julian confronteert Evie er meteen mee dat ze ooit in een sekte heeft gezeten: "Er was toen enorm veel om te doen. Geflipte hippies die een stel mensen in Marin County hadden afgeslacht.” Evie: “In mijn maag opende zich een holte van angst.” Er komen herinneringen bij Evie voor aan toen ze veertien jaar was en de 19-jarige Suzanne zag.Er zijn meteen twee spanningslijnen op te merken: het hasjtransport van Julian en Sasha, een lijn die niet verder uitgewerkt wordt, en hetgeen Evie is overkomen. Evie is een meisje dat aan zichzelf overgelaten is en naar een internaat wordt gestuurd, maar ze wil vrijheid en ziet ‘de meisjes’ lopen. Ze zoekt spanning in haar leven, wil ergens bij horen. Aangezien ze alles zelf moet uitzoeken, wordt ze getriggerd door het feit dat de meisjes op het parkeerterrein op haar wachten. Er wacht nooit iemand op haar, ze lijkt nooit de moeite waard. “Dat plotse, onverwachte geluk: ze wachtte op me.” Door flashbacks krijg je zicht op de ontwikkeling die Evie doormaakt, maar flashforwards zorgen ervoor dat je door blijft lezen, benieuwd bent naar het vervolg. Zo staat op blz. 49 te lezen: “Zelfs achteraf, zelfs toen ik wist wat er allemaal gebeurd was, kon ik die eerste avond gewoon niet verder kijken dan het hier en nu”. Even verder staat: “Er waren kleine dingetjes die me hadden moeten verontrusten.” Daardoor word je als het ware hongerig gemaakt naar het vervolg. De auteur verwijst steeds vooruit naar het bloedbad. Daardoor ga je sneller lezen.

Nathalie: Jan benoemde al de belangrijkste verhaallijnen. Ook voor mij springt het leven van Evie er uit, en ook wel dat van de andere meisjes. Russell creëert wel wat spanning en mystiek, en hitst de boel vooral op, vind ik. Als Evie na een lange tijd de commune terug bezoekt, is die blijkbaar volledig veranderd en afgegleden naar een onhoudbare situatie waarin alleen de ‘vaste gasten’ zijn overgebleven en de spanning hoogtij viert na het conflict tussen Russell en Mitch. Die sfeer is wat ‘unheimisch’ en Evie merkt dit ook na een tijdje. Ze begint zelfs wat te ontnuchteren over die omgeving en begint eindelijk in te zien dat het een plek is waar ze toch niet zou kunnen overleven. Toch blijft ze ondanks dat alles erin geloven dat ze niet zonder Suzanne kan.

De opbouw van het verhaal is chronologisch, als we het over de delen die zich in 1969 afspelen hebben. Toch weet je als lezer precies wat er gaat gebeuren en dat komt door het deel van het verhaal dat zich in de tegenwoordige tijd afspeelt en waarbij we kijken naar wat er van Evie geworden is. Het verrassingselement valt zo volledig weg. Wat vonden wij van de plot/de opbouw van het verhaal?

Jan: De spanning van De Meisjes zit ook in de volgorde van de gebeurtenissen en wordt langzaamaan opgebouwd. Je ziet hoe de jonge Evie steeds meer onder invloed komt van Suzanne. Suzanne is ouder en een persoon waarbij Evie steun zoekt, erkenning zoekt. Van een eerste ontmoeting op de parkeerplaats tussen Evie en Suzanne tot een eerste initiatie in de sekte. De lezer komt erachter wat er in de sekte plaatsvindt en Russell blijkt de mysterieuze, psychopathische goeroe die alles bestuurt. Dat geheimzinnige trekt Evie en stap voor stap komt ze dieper in de sekte en de eisen die aan het ervan deel uitmaken verbonden zijn: geen bezit, alles delen, vrije liefde, stelen, inbreken. Toch kan Evie steeds terug naar huis, maar ze wil toch steeds weer naar de meisjes toe. Het is net een muziekstuk met een aanzwellend crescendo dat culmineert in een allesverpletterende finale. 

Nathalie: De ontwikkeling van Evie naar de finale staat centraal, niet zozeer wat er op het moment suprême van de moorden zelf gebeurt, vind ik. Wat Evie daar echter later van ondervindt en van haar rol in het geheel, is ook nog een deel van het verhaal en heeft de rest van haar leven beïnvloed. Door enkele stukken die verweven zitten doorheen het boek, lees je daar af en toe ook iets over. De gevolgen van hoe je opgegroeid bent, in welke omstandigheden, zijn van groot belang in je volwassen leven. Heel het verhaal over volwassen worden, is gewoon het belangrijkste aspect in dit boek. Ik weet niet zeker of dit voor alle lezers voldoende spanning biedt. 

Evy: Ik vind de opbouw van het boek wel erg sterk, alleen de delen in de tegenwoordige tijd vielen mij qua verhaal wat tegen. Het gebruik van lange flashbacks vond ik wel goed gedaan. Je krijgt wel echt een verschillend gevoel bij de verschillende perioden waaruit het boek bestaat. Het feit dat je al weet wát er gaat gebeuren, zorgt voor een andere ervaring tijdens het lezen. Normaal ben je benieuwd naar de afloop van het verhaal, maar hier is het de aanloop. Ik moet toegeven dat ik wel erg nieuwsgierig was naar de moorden. Ik keek dan ook wel uit naar het deel waarin deze gebeurtenis gedetailleerder besproken werd. Dat zal vast mijn 'thriller-kant' zijn die de bovenhand nam. Wat mij betreft zat er dan ook veel meer 'spanning' in de verhaallijn uit 1969. Toch vond ik bijvoorbeeld de laatste anderhalve pagina ook weer erg mooi gedaan. Daar heb je even weer een piek qua spanning. Onverwacht.

Kunnen we de lezers dit boek aanraden als je op zoek bent naar een spannend boek? Of komen ze dan bedrogen uit?

Evy: Ik denk niet dat echte thrillerliefhebbers direct naar dit boek moeten grijpen. Er zitten weinig verrassingselementen of plotwendigen in het verhaal. Het is erg sfeerrijk en het verhaal kruipt onder de huid, maar het blijft toch een echte coming of age-roman in een spannende setting. Ik lees meerdere genres graag en daarom trok dit boek me heel erg. Ik ben zeker niet teleurgesteld, dus ik had in ieder geval mijn verwachtingen goed. Ik weet ook zeker dat een paar andere leden van de Thriller Club erg van dit boek zouden genieten. 

Jan: Je kunt het boek lezen als een spannend boek of als een ontwikkelingsroman. Het boek wordt extra leuk als je je verdiept in de achtergronden. In heel het boek resoneert de geest van Charles Manson en zijn Family, die aan het eind van de zestiger jaren verantwoordelijk was voor een aantal gruwelijke moorden, beter bekend als de Tate-Bianca-moorden. Russel Hadrick is de fictieve Manson. Russell is net als Manson gefrustreerd als muzikant, zijn muziek wordt afgewezen. Als je die achtergrond kent, ga je speuren of je overeenkomsten en verschillen ziet tussen de groep rondom Russell en die rondom Manson. Dat is voor je als lezer een spannend proces. Manson/Russell staat niet centraal in deze roman, het zijn de meisjes waarop Emma Cline focust. Evie wil gezien en geliefd worden. Dat is de kern van de roman.

Nathalie: Lezers die zoeken naar een spannende roman, kunnen zeker van dit boek genieten. Je moet ook wel wat van true crime of faction houden omdat je op voorhand kan weten wat er staat te gebeuren. Het is eerder de spanning over hoe de personages evolueren en wat de gevolgen voor hen zullen zijn doorheen het verhaal die de lezer moet boeien. Lezers die van thrillers houden en iets in die trant verwachten, kiezen dan weer beter niet voor dit boek.

Conclusie: Jan en Evy hebben vier sterren over voor dit debuut. Nathalie gaf drie sterren. We zijn het er wel over eens dat het goed geschreven is, maar toch kon de schrijfstijl Nathalie niet helemaal overtuigen. Qua spanning moeten we het zoeken in de onheilspellende sfeer, want de verhaallijn is grotendeels bekend vanaf het begin van het boek. Lees hier het artikel van de Literatuur Club.

Hebben jullie De meisjes al gelezen of zijn jullie benieuwd geworden na dit artikel? Laat het hieronder even weten in een reactie. 

Veel leesgroetjes,
Evy