Af en toe komen er boeken voorbij die niet in één hokje te plaatsen zijn. Hoe leuk is het dan om met een paar leden van de verschillende genreclubs dat boek te bespreken. Deze keer is het nieuwe boek van Hanna Jameson, The Last, aan de beurt. Naast de Thriller Club doen ook de Readers en de SciFi & Fantasy Club mee. Hebben de vijf clubleden uit de verschillende genres dezelfde mening over het boek?

De auteur 

The Last is Hanna Jameson's vierde boek. Eerder verscheen van haar hand Something you are, Girl seven en Roadkill. Alleen Something you are is in het Nederlands vertaald en kreeg de titel Wat je bent. Dit boek werd in 2013 nomineerd voor de CWA New Blood Dagger en Jameson was pas zeventien toen ze de eerste versie schreef! Momenteel leeft ze in Londen, maar in het verleden heeft ze veel gereisd. Daar hield ze een enorme fascinatie aan de USA aan over en om die reden heeft ze ook Amerikaanse geschiedenis gestudeerd.

The Last 

In The Last krijg je als lezer eigenlijk heel wat vragen op je bord: Wat gebeurt er als de wereld wordt getroffen door verschillende atoombommen die alles plat leggen? En wat gebeurt er als je met twintig personen achterblijft in een hotel dat vrij afgesneden is van de wereld? En wat als er een lijk gevonden wordt in dat hotel? De antwoorden op deze vragen vormen het verhaal en bij de lezer prikkelen deze vragen de nieuwsgierigheid, zeker in het eerste deel van het boek.

A strange noise erupted from one of the tables, a shrill exclamation. The woman didn't say anything, just cried out. 
I looked up, and she was sitting with her partner - I assume - and staring at her phone.
Like everyone else in the room, I thought she had just become overexcited by a message or a photo, and returned to my book, but within seconds she'd added, 'They've bombed Washington!'

Jammer genoeg wordt er op dit gegeven erg weinig ingegaan. Wie de 'they' is en hoe het met de hele wereld gaat, lijkt enkel gebruikt als setting in het boek, maar er wordt nauwelijks gebruik van gemaakt in het verhaal.

We volgen Jon Keller en zijn zoektocht naar de moordenaar van het meisje dat in de watertank wordt gevonden. Jon schrijft alles neer in dagboekvorm en zo krijg je een verslag van alle gebeurtenissen die zich afspelen in het hotel na het ontploffen van de atoombommen. 

Is het dan een chronologisch verhaal? Ja en nee. Keller (Jameson?) doet soms ook verslag van gebeurtenissen in het verleden, waardoor je een flashback-gevoel krijgt. De flashbacks geven meer inzicht in het personage van Jon Keller of focussen op bepaalde gebeurtenissen in het hotel die Jon achteraf bezien toch erg verdacht vond. Jon Keller blijft overigens vrij ongrijpbaar. Wat moet je eigenlijk van hem denken? Is het een sul of is het een rotzak? Hij heeft zijn slechte en goede eigenschappen, maar zijn die 'goede' eigenschappen wel zo goed? Of krijg je een vertekend beeld van de man doordat je het verhaal door zijn ogen ziet? Die zaken vraag je je wel af tijdens het lezen en de conclusie is dan toch dat hij er ergens tussenin zit. Een grijze muis in normale omstandigheden, die zich goed weet aan te passen aan deze bijzondere omstandigheden.

Om The Last in het genre thriller te kunnen huisvesten, moet er toch enige vorm van spanning zijn. Die spanning is er wel, maar het is voornamelijk het 'detectivewerk' van Jon Keller dat de lezer prikkelt. Er zijn enkele scènes die als spannend beschouwd kunnen worden, maar die voeren zeker niet de boventoon. Het is ook nog eens zo dat de eerste helft van het boek de nieuwsgierigheid veel meer prikkelt dan de tweede helft. Waar je in het begin van het boek nog verwachtingsvol aan het lezen bent, lekt dat gevoel steeds meer weg tot er tenslotte een slappe ballon overblijft die dan ook nog lek wordt geprikt door het teleurstellende einde. 

Wat vonden de Readers van de schrijfstijl? 

Lieke: De schrijfstijl past in zekere zin goed bij historicus Jon die middels een soort dagboek verslag doet van de gebeurtenissen. Hij gaat meestal feitelijk en chronologisch te werk. Niet echt een spannende schrijfstijl. Daar komt bij dat waar hij afwijkt van deze aanpak - hij neemt soms dingen zomaar aan zonder dat ze te verifiëren zijn en laat regelmatig zijn eigen mening heel duidelijk doorschemeren en zijn relaas beïnvloeden - dat eigenlijk ook weinig interessants oplevert. Het zorgt er vooral voor dat je vrij snel weet dat Jon een beetje een sukkel en een eikel is. Iets anders wat doorklinkt in het boek is dat Jameson graag een statement lijkt te willen maken over de Amerikaanse politiek - het komt neer op: Trump bad! - maar dat wil doen zonder de naam van de president te noemen. Hierdoor verzanden politieke discussies in een vaag vingerwijzen dat nergens toe leidt. Dat is nogal vermoeiend. Ook raar trouwens want het einde van de wereld lijkt te beginnen met een atoombom die op Washington wordt gedropt, waarbij de regering van de VS meteen omkomt. Dus, Trump is niet direct de aanstichter en kan verder ook geen schade aanrichten. Geen idee wat Jameson dus allemaal aan het bedoelen is, maar het komt totaal niet uit de verf, terwijl ik toch wel vatbaar ben voor de 'Trump bad!'-boodschap.

Kayla: Ik vond de schrijfstijl enorm goed passen bij het boek. Ik denk dat het ook realistisch is dat er aan het eind van de wereld iemand zal zijn die de gebeurtenissen vastlegt. Of deze persoon dat waarheidsgetrouw doet, zal je nooit weten en dat is in dit boek ook het geval. Alle evenementen die zich in het heden afspelen, worden door Jon verteld, met af en toe een hoofdstuk gezien door iemand anders over zijn of haar verleden. Het idee van een dagboek valt na een paar hoofdstukken een beetje weg, omdat de hoofdstukken dan erg lang worden.

Wat vond de SciFi & Fantasy Club van de setting van het verhaal? Denken zij dat de liefhebbers van het genre van dit boek zullen genieten? 

Marjolein: Ik vind het moeilijk er echt een genre aan vast te plakken, maar Sci-Fi of fantasy zou ik het niet echt noemen. Lezers die van spanning houden en die het niet erg vinden wanneer een boek zich afspeelt in een verzonnen toekomst zouden het zeker een kans kunnen geven. Voor mij was het toch te veel lijkend op onze maatschappij om het aan een echte Sci-Fi-liefhebber, die een ware dystopie verwacht, aan te raden.

Yvette: Er lijkt gewoon te weinig aandacht voor het postapocalyptische en het lijkt meer alsof dit gewoon als een interessante setting wordt gebruikt om over Trump en andere ethische kwesties te praten. Het is te veel een wanna-be van andere boeken en films (grappig genoeg benoemen ze die wel in het boek). En dat einde lijkt me voor zowel de SFF-lezer, als de thrillerfan, als menig ander lezer absoluut een tegenvaller. Af en toe dacht ik een aflevering van The walking dead te lezen, maar dan zonder de zombies. Ik ben wel teleurgesteld in dit boek. Zowel als SFF-lezer (het mist echt te veel belangrijke zaken en het mist focus), als lezer van overlevingsboeken en als thrillerfan (gedurende het boek werk je naar een climax en dat is spannend, maar jeetje dat eind...).

Iedereen is het er over eens dat The Last een vlot leesbaar boek is. Toch klinken er enkele kreten dat de uitwerking en het einde (veel?) beter hadden gekund en de sterrenregen blijft dan ook erg beperkt met drie keer 3* en twee keer 2*. Zijn jullie benieuwd naar het artikel van de Readers en de SciFi & Fantasy Club? Klik op de links en ga hun kant van het verhaal ontdekken! Laat ons onder het artikel even weten of jij het boek wel zou willen lezen en waarom. 

Groetjes,
Evy