In 2017 beleefden we veel plezier aan onze blind date-rubriek (wie vindt het nu niet leuk om nieuwe boeken te ontdekken) en dus hebben we een nieuwe manier bedacht om de rubriek verder te zetten. Het resultaat: de blind date voor gevorderden! Tijdens een videochat kreeg elk van ons twee categorieën waarmee we aan de slag konden om een leuke thriller voor een collega te zoeken. Op deze manier werd het een spannende zoektocht voor zowel de 'gevers' als de 'ontvangers', of dat was althans de bedoeling!

Voor de zesde aflevering van deze rubriek mocht Karina een boek uitzoeken voor Gert.

Hoe kwam Karina tot de keuze van dit boek?
En ja, toen werd het ook voor mij tijd om een blind date te bedenken voor mijn opvolger. Ik had al eens geopperd om voor Gert een echte blind date te regelen, maar hij gaf aan toch wel enigszins de voorkeur voor een boek te hebben. Van Evy ontving ik eind vorig jaar al twee categorieën. Het boek moest als thema 'familie' hebben en daarnaast moest de auteursnaam beginnen met een 'O' of een 'I'. Nu heb ik op mijn laptop het programma bookcollector staan waarin ik mijn complete collectie, die op zolder staat, bijhoud. Dus om te zoeken naar mogelijke auteurs ben ik gewoon gestart om beide letters in te toetsen en te zoeken op auteur. Ingrid Oonincx en Howard Olgin popten al gelijk op als mogelijke opties bij de letter 'O', maar bij de 'I' bleef het hangen bij Arnaldur Indriðason. Op zich drie mogelijkheden, dus daarna werd het zaak om bij alle drie te kijken of er een boek in hun repertoire zat dat gelinkt zou kunnen worden aan het thema 'familie'.

Nou, dat is gelukt en na een korte check op de gelezen en wil-ik-lezen-plankjes van Gert kon ik met enige zekerheid aan hem gaan vertellen welk boek ik had uitgekozen. Een whatsapp-gesprek geopend en daar kon ik aan Gert vertellen welk boek hij van mij kreeg toebedeeld. En toen werd het nog even spannend, want zijn reactie was “Dat boek heb ik”. Was ik even blij toen hij daarna vervolgde met “nog niet gelezen.”. Gert, vanaf deze plek wens ik je veel leesplezier met Arnaldur Indriðason en zijn boek Moordkuil.

Wat vond Gert van de keuze van Karina?
Voor mij was het voor het eerst dat iemand een boek uitkiest om te 'moeten' lezen. Enerzijds is dat heel erg leuk, anderzijds is dat ook best spannend. Dus ik was echt nieuwsgierig naar de keuze van Karina. Toen ik na de genoemde chatsessie dus hoorde welk boek het ging worden, was mijn eerste reactie: "mooi, een bekende naam", maar tegelijkertijd realiseerde ik me dat dit een van de van de weinige Scandinavische auteurs was van wie ik nog nooit iets had gelezen. Nadat dit alles een beetje was ingedaald, stond ik voor een nieuwe uitdaging, want een boek dat veertien jaar geleden is uitgebracht is niet meer op iedere straathoek te koop en ook niet meer heel makkelijk te lenen. Gelukkig was er begin augustus de Deventer boekenmarkt. Wel aardig om te vermelden is dat Karina en ik daar samen hebben gezocht naar het boek en het ook hebben gevonden. Het lezen kon dus beginnen.

Korte inhoud
Op een bouwplaats in Reykjavík wordt een skelet opgegraven dat daar al tientallen jaren in de grond moet liggen. Inspecteur Erlendur en zijn team zetten alles op alles om de identiteit van het slachtoffer te achterhalen. Gaandeweg het onderzoek stuiten ze op een gruwelijk en zorgvuldig bewaard familiegeheim. En terwijl Erlendur worstelt met het verleden, vecht zijn dochter Eva Lind op de intensive care voor haar leven.

De auteur
Arnaldur Indriðason (Reykjavik, 28 januari 1961) is een IJslandse historicus en schrijver van fictieve detectives. Hij woont met zijn vrouw en drie kinderen in Reykjavík. Wat vooral zo bewonderd wordt aan zijn boeken is zijn bijzondere schrijfstijl die nogal kenmerkend is voor de meeste thrillers die uit de noordelijke landen komen: afstandelijk, melancholisch en met veel aandacht voor eenzame personages.
De meeste romans van Arnaldur Indriðason draaien om Erlendur Sveinsson, een moeilijke en moeilijk te benaderen man, die als rechercheur echter over een groot invoelingsvermogen beschikt. Arnaldur verweeft graag maatschappelijke problemen in zijn Erlender-thrillers waarbij zijn vroegere werk als journalist daarbij om de hoek komt kijken. Hij becommentarieert en geeft een richting aan voor gedachtevorming. Hij wil de lezer iets meer geven dan oppervlakkig amusement. De totale Erlendur-reeks bestaat tot nu toe uit veertien delen. Moordkuil is het vierde deel dat hij schreef, maar opvallend genoeg het tweede deel dat in het Nederlands werd vertaald.

Wat vond ik er uiteindelijk van?
Moordkuil heeft mij absoluut een aantal heel plezierige leesuurtjes bezorgd. Ik genoot met met name van de krachtige stijl waarmee het verhaal is opgebouwd. Hoewel het verhaal in mijn ogen niet uitblinkt in originaliteit, weet Indridason toch te berieken dat ik wilde doorlezen, omdat toch telkens weer de vraag hoe het verdergaat opdoemt. Hij gebruikt daarvoor de slimme truc om heel geraffineerd telkens een iets groter stukje van het mysterie prijs te geven. Ook de uitwerking van de personages is van bijzonder hoog niveau. Met name het personage Grímur zal mij in dit verband nog lang bijblijven. Toch kom ik er niet onder uit om ook een negatief punt te benoemen, want het boek bevat ook best wel wat details waarvan je je kunt afvragen wat er de toegevoegde waarde van is. Deze halen dan de vaart een beetje uit het verhaal. Zo heb ik bijvoorbeeld de noodzaak van de verhaallijn over de dochter van van Erlendur niet begrepen. Maar al met al is dit boek toch wel degelijk de moeite van het lezen waard geweest.

Conlusie: Deze blind date was abslouut de moeite waard. De keuze van Karina was zonder meer een hele goede. Ik heb er van genoten. En Karina... ik blijf er de voorkeur aan geven ook de volgende keer een blind date met een boek te hebben.