Enkele weken terug kondigde uitgeverij Kabook aan dat er een gruwelijke lunch met auteur Tamara Gereads te winnen viel. Een voor mij onbekende auteur, maar omdat zowel de gruwelijke lunch als de achterflap van haar boek Echo me aanspraken, meldde ik me aan om kans te maken. En als een van de winnaars mocht ik afgelopen zaterdag 16 december aanschuiven aan tafel.

Al vroeg vertrok ik van huis, onderweg naar een adres in Hoeven. Met de verwachting van een restaurant in mijn hoofd was de verrassing des te groter toen we bij Tamara thuis bleken te lunchen. De roodkleurige woonkamer, helemaal in kerstsfeer, wordt onder andere gevuld door een wand vol boeken, die natuurlijk eerst even geïnspecteerd moesten worden. Want zeg nou zelf, doen wij Hebbanisten dat niet standaard bij elk huis waar we binnen komen?

Samen met 3 andere lezers schoof ik bij Tamara aan tafel waar we, onder het genot van een mok thee, kennismaakten. Ineens knalde de deur naast ons open en werden wij door een op Frankenstein lijkende man voorzien van ons eerste gerecht, een brakend hoofdje. Het bleek de man van Tamara, die niet alleen gruwelijk lekker kan koken, maar zich voor de gelegenheid ook passend had verkleed.

Tijdens de gezellige middag, terwijl we gevulde muizen mochten nuttigen, was er ook tijd om Tamara aan een vragenvuur te onderwerpen. Zo vertelde ze dat de rode lijn van een boek al vaststaat voor ze begint met schrijven, dat ze acht maanden schreef aan Echo en dat het behoorlijk lang duurde voor er werd besloten deze titel te gebruiken. Tamara doet, naast haar schrijven, ook redactie voor anderen en merkt als ze zelf aan het schrijven is dat ze dit ook al op haar eigen boek toepast. Als ze opschrijft dat iemand een bepaald gevoel heeft, klinkt er steevast een stemmetje in haar achterhoofd dat vraagt wat voor gevoel dat dan wel niet is.

Terwijl Tamara vertelt over haar hoofdpersonage Saar, die helemaal niet op haar lijkt, komt haar man ons met de laatste van hun zelfbedachte gerechten verrassen. Een afgehakte hand en voet verschijnen op tafel en voor iedereen komt een bord met maden in bloed te staan. Genietend van onze gerechten wordt het toch weer even stil aan tafel. Ondertussen schuift Tamara's man aan. Hij vertelt dat hij de verhalen van zijn vrouw altijd leest en dan ook hardop zegt waar het op staat.

Als afsluiter had de uitgeverij een taart geregeld, maar voordat die werd aangesneden was het eerst nog even tijd voor de nodige kiekjes met elkaar. Ook voor Tamara is 2017 bijna aan het eind, dus vroeg ik haar om een boek te tippen dat zij in 2017 las. Ze vertelt dat er nog een grote stapel half gelezen boeken ligt te wachten, allemaal boeken waarbij ze halverwege haar interesse verloor, maar dat 7 trees of stone van Leo Hunt, het derde deel in zijn YA-Fantasy-serie absoluut de favoriet van dit jaar is. Op de vraag wat ze het beste boek vond dat ze ooit las weet Tamara direct het antwoord: Dark Matter van Blake Crouch. Na de taart was het dan toch echt weer tijd om huiswaarts te gaan. Met een prachtig gesigneerd exemplaar van Echo in mijn bezit en vol van de gruwelijke lunch nam ik afscheid van Tamara en de andere dames. Het was een gruwelijk leuke middag!!

Wie van jullie heeft Echo of een ander boek van Tamara al gelezen?