Na de buddyread van Ann en Greet vorige maand zijn we toe aan de vijfde edite van deze inmiddels vaste rubriek van de Thriller Club. Dit keer was het de beurt aan Guy Doms en Silvia. Guy wilde voor deze buddyread verrast worden. Een ervaren lezer als Guy verrassen vergt wat denkwerk en voornamelijk wat rondspitten in zijn lijst met gelezen boeken. Uiteindelijk viel de keuze op Syndroom van J. Sharpe. Of dit voor Guy de goede keuze was, ontdekken we nu...

Eerst even iets over het verhaal: Peter is zeventien, hij ontfermt zich over zijn jongere zus Aisha. Moeder ligt na een ongeval in coma, vader kijkt niet om naar zijn kinderen. Een eigenaardige man, die precies van een andere planeet komt, blijkt Peter en Aisha te achtervolgen. Tijdens een bezoek aan een winkelcentrum verdwijnt het meisje spoorloos. Vanaf dan gaat het helemaal verkeerd, Peter vraagt zich zelfs af of hij hallucineert. Er is helemaal niemand op de wereld die Aisha ooit zou hebben gekend. Wat is droom, wat is realiteit?

Guy: Samen met Melissa Skaye schreef hij de rauwe thriller Meedogenloos. Dit was meteen ook mijn allereerste – en enige ook, tot voor kort - kennismaking met het werk van J. Sharpe (pseudoniem van Joris van Leeuwen). Met onze buddyread heeft Silvia echter gekozen voor zijn thriller Syndroom. Ik heb het boek gelezen op een erg zomerse zaterdag in juni.

Heb jij eerder werk gelezen van J. Sharpe, Silvia?

Silvia: Mijn eerste kennismaking met Joris van Leeuwen, J. Sharpe is het pseudoniem waaronder hij schrijft, was op de boekpresentatie van Meedogenloos. Mijn interesse voor dit boek kwam in eerste instantie niet door hem, maar door Melissa Skaye, mijn plaatsgenoot. Van haar las ik Verminkte Toekomst. Op de boekpresentatie raakte ik in gesprek met J. Sharpe, net zo benaderbaar en vriendelijk als zijn co-auteur. Hij vertelde vol passie over zijn werk als auteur (niet te verwarren met zijn dagelijkse job als rijinstructeur). Mijn interesse was gewekt. Deze buddyread vind ik een erg leuke gelegenheid om eindelijk  iets van zijn hand te lezen.

Vertel eens over je eerste reacties tijdens het lezen van dit boek, Guy.

Guy: Al vrij snel meende ik raakvlakken te zien met het werk van Stephen King. Mysterieus en surrealistisch. Voor een keer vind ik me graag in de quote op de achterflap, van de Stephen King-fanclub: "Hoe verzint ie het". Dat vraag ik me ook af, ja. Ik kreeg een beklemmend, zeg maar ongemakkelijk, gevoel tijdens het lezen. Wat gebeurt er hier? Mis ik iets? Word ik nu al op het verkeerde been gezet?

Hoe heb jij het lezen van Syndroom ervaren, Silvia?

Silvia: Wat een bizar begin! De eerste hoofdstukken brachten mij totaal in verwarring. Precies wat je zegt, Guy: wat gebeurt er hier?! Mijn gedachten gingen alle kanten op. Wat is er echt? Op welke verhaallijn kan ik vertrouwen? Het werk van Stephen King ken ik niet goed genoeg om het daarmee te vergelijken. Ik moest erg denken aan de film Inception. Heb je die gezien? Vanaf deel 2 in het boek krijg ik vastere grond onder mijn voeten. Dan denk ik door te hebben waar het allemaal om draait. Let op het "denk ik". Het surrealistische en sinistere spat vooral in het eerste deel van de bladzijden, bijvoorbeeld het begin van hoofdstuk 5:

Ik sta in een witte wereld, vol met kraters, botten en lijken.
De lichamen zijn half vergaan, naakt en net zo wit als het landschap waarin zij zich bevinden.

Huiveringwekkend, vind je niet? Ben jij ook van dit soort passages tegengekomen?

Guy: Dat je al snel denkt aan de film Inception, Silvia, is helemaal geen verrassing. Daar krijg je ook surrealisme plus thriller als één samenhangend pakket op je bord. Het volgende heb ik ontdekt, toen ik het begin van Syndroom aan het herlezen was. Sharpe schrijft het zelf ook:

Daar zorgt de regen wel voor. Het klettert tegen de ruiten.
Een gekleurd palet van paraplu’s zorgt voor een surrealistisch beeld.

Een andere passage, één die rechtstreeks uit een boek van Stephen King zou kunnen komen:

Hij toont een tandeloze grijns, als van een tachtigjarige.
Zijn ogen zijn niets meer dan zwarte gaten, als bodemloze putten die me gevangen houden.

Na het lezen van Syndroom moeten we – uiteraard – onze afzonderlijke beoordeling op de tafel gooien. Wat vond je ervan, Silvia? Je eindoordeel graag.

Silvia: Ik moet bekennen dat ik na een paar hoofdstukken nog niet laaiend enthousiast was. De schrijfstijl pakte mij niet direct. Soms vond ik het iets te ver gezocht. Mijn brein draaide overuren om te bedenken wat er nu waar was en wat niet. De bizarre beschrijvingen en de frustraties van het hoofdpersonage vermaakten me, maar echt een structuur in het verhaal kon ik nog niet ontdekken. De ommekeer kwam bij het tweede deel van het boek. Toen werd veel duidelijk. Vanaf dat moment heb ik het niet meer dichtgeslagen voor het uit was. De spanning zat voor mij vooral in het surreële. Het plot vond ik prachtig gevonden. Mijn kennismaking met het werk van Sharpe was een geslaagde. Syndroom zal zeker niet het laatste boek zijn dat ik van hem heb gelezen. Ik heb het met vier sterren beoordeeld.

Uiteraard ben ik ook erg nieuwsgierig naar jouw mening, Guy. Hoe heb jij het boek ervaren?

Guy: Syndroom is voor mij geen echte thriller, eerder een mix van diverse genres, zoals thriller, fantasy en sciencefiction. Een boek, waarin je als lezer constant wordt gegijzeld door het verhaal en de manier waarop Sharpe het heeft geschreven. Op een bepaald moment beslis je zelf niet of je wel of niet verder blijft lezen. Je doet het op automatische piloot, tot de laatste snik. Het verhaal van onze buddyread is voor mij een erg geslaagde, maar ook wel gesmaakte mindf..k. Ik ga voor vier sterren.

Conclusie: Syndroom zorgde voor een geslaagde blind date voor zowel Guy als Silvia. Beiden beoordeelden het boek met vier sterren.