Voor het tweede jaar op rij organiseerde thrillerauteur Michael Berg in Heerlen een interessante avond met de naam 'Het lijk was nog warm'. Dit keer had hij de volgende auteurs en experts uitgenodigd: Corine Hartman, Henry de Hoon, Charles den Tex, een rechercheur van het team Grootschalige misdaad in Limburg, Joyce Spijker en Toni Coppers.

Even voor 20.00 uur verzamelden zo'n vijftig mensen in de filmzaal van multidisciplinaire, culturele instelling Schunk in Heerlen. Ik was een van hen, samen met Wendy van Lierop en Soraya Vink. Het was ons vorig jaar zo goed bevallen dat we graag nog een keer naar andere interessante verhalen kwamen luisteren. Na een kort welkom van Michael Berg met de hilarische woorden dat je vanavond te weten zou komen 'hoe je de geur van rottende vlees verwerkt' of 'hoe je een lijk wegwerkt' in een boek, was het tijd om te beginnen!

Geïnspireerd door Agatha Christie en Stephen King 

Als eerste auteur was Corine Hartman aan de beurt, op haar elfde las ze een boek van Agatha Christie en wist ze direct dat ze zelf ook een boek wilde schrijven. Ze bewondert Stephen King en droeg daarom het eerste hoofdstuk van Misery voor. Volgens Corine is King de meester in het neerzetten van een personage in een paar woorden.

Zelf schreef ze inmiddels zo'n twintig boeken, ze heeft wel eens uitgerekend dat dit per saldo een A4-tje per dag is. Drie boeken in zo'n twee jaar. In de recente IJssel-trilogie die ze schreef had ze eerst het plot bedacht, onder andere door actuele gebeurtenissen. In haar boek Het kwaad in ons was dat de berichtgeving rond de 'Nederlandse Bonnie en Clyde' en vooral het feit dat de jongen was geadopteerd. In het huidige boek dat ze aan het schrijven is, Een donker pad, is ze echter begonnen met het personage met de naam Faye. Zij zit in een psychologische inrichting en heeft vele therapiegesprekken en is ze wel helemaal eerlijk? Corine leest een stukje voor uit haar eerste versie van het boek. Eind mei of begin juni 2019 verschijnt het.

Titel op basis van een FB-poll

Henry de Hoon is woonachtig in Heerlen, heeft piano en muziek gestudeerd en is jarenlang werkzaam geweest als pianoleraar. Toen vond hij het echter tijd voor iets anders en nu geniet hij intens van de stilte van het schrijven en niet langer van het geluid van muziek. Eerder schreef hij een drielanden-trilogie en eind 2017 verscheen Lost in London. Hierin speelt spanning een grote rol, maar is er geen sprake van bloedvergieten. Op basis van de uitslag van een FB-poll koos 80% van de respondenten voor de Engelse titel.

Henry laat een korte, interessante trailer zien van zijn boek, gemaakt door een tweedejaarsstudent. Volgens Michael Berg is het zijn beste boek tot nu toe, een ingenieuze speurtocht en een politieke thriller met actualiteit. Zelf noemt hij het een mysterieroman in 'gothic' sfeer, waarin de stad Londen ook een personage is.

Wat vertel je wel en wat niet?

In 1991 begon Charles den Tex aan het schrijven van zijn eerste thriller, Dump. Hij was destijds werkzaam als communicatieadviseur voor een ingenieursbureau. Daar ging het over de gestegen kosten voor het afvoeren van afval en de groei van de normen ervoor. Zijn fantasie sloeg op hol en hij ging onder andere navragen hoeveel het zou kosten om een vrachtschip te charteren en naar Afrika te varen om afval te dumpen. Later leest de baas van zijn zus zijn boek, die was destijds commissaris van politie in Leiden en betrokken bij het onderzoek naar het Zegwaardt-schandaal in Zuid Holland (een bedrijf dat illegaal afval dumpte) en de man was ervan overtuigd dat hij met iemand in het onderzoek had gesproken, want veel details kwamen overeen. Volgens Charles is dat zijn 'story of life'. hij bedenkt iets in zijn boeken waar iemand net rijk mee is geworden.

Charles leest ook nog twee stukjes voor, allereerst de eerste alinea uit Karakter van Bordewijk. Je weet hier in een paar woorden dat het niet goed zal komen met de zojuist geboren Katadreuffe. Daarna leest hij een passage uit Ik ben Pelgrim van Terry Hayes, waar helemaal niets wordt verteld over het personage en enkel de situatie wordt omschreven. Beide fragmenten geven volgens den Tex zijn eigen worsteling tussen plot en karakter aan. Wat vertel je wel en wat vertel je niet? 

Na een hilarische anekdote over perikelen rond de verkoop van zijn huis in Frankrijk van de heerlijke verteller Charles den Tex is het tijd voor de pauze.

Veel mensen zijn slecht

Na de pauze is het tijd voor een rechercheur die al dertig jaar werkzaam is bij de politie in Limburg. Onder andere als verdovende middelen rechercheur, maar nu bij het team Grootschalige opsporing. Michael Berg vraagt hem direct of hij weleens een thriller leest, waar hij volmondig NEE op antwoordt. Ook series zoals 'Flikken Maastricht' zijn niet aan hem besteed. Het ligt te ver af van de werkelijkheid van zijn baan, waar een plaats delict altijd maagdelijk leeg is en alleen mensen in beschermende kleding rondlopen en geen rechercheur met een sigaret in de mondhoek.

Hij vertelt dat hij nog steeds slecht kan tegen het zien van een dode. Het zien van een wezenloos lichaam doet hem pijn en ontlokt hem de uitspraak "Veel mensen zijn slecht". Gelukkig is er in vergelijking met 30 jaar geleden tegenwoordig veel meer aandacht voor de psychologische impact op mensen. Een psycholoog maakt deel uit van het team. Hij vertelt over een zaak in Brunssum, waar ze drie babylijkjes vonden in de tuin van een vrouw. In zijn team zitten mensen die jaren bezig zijn om een kind te krijgen en deze vrouw begraaft ze in haar tuin. Hij vindt die impact heel groot. 

Tot slot zegt hij dat hij de aanwezige auteurs hopelijk van veel input voor hun boeken heeft kunnen voorzien!

Duistere ideeën

Dan is het tijd voor Joyce Spijker, woonachtig in Roermond, dus bijna een thuiswedstrijd. Zij studeerde Nederlandse Taal en Letterkunde en hoopte vooral een boek te leren schrijven tijdens die studie, maar dat viel een beetje tegen. Ze leerde vooral foutloos te schrijven. Jarenlang heeft ze als woordvoerder voor politie en justitie gewerkt, tot ze tot het besef kwam dat ze een droom te verliezen had als ze nu niet een boek ging schrijven. 

Ze heeft bewondering voor M.J. Arlidge, waar ze een aantal jaar geleden anderhalf uur mee heeft gepraat. Hij drijft het tempo steeds meer op en voegt karakters toe op het moment dat je het eigenlijk niet meer verwacht. In haar eigen thriller, In de familie, beschrijft ze een familiedrama in een setting die we allemaal wel kennen, maar niet heel goed: de politiek. We zijn nieuwsgierig naar het reilen en zeilen. Ze heeft het boek vanuit het karakter geschreven en bewust gekozen om het te schrijven in de derde persoon in de voltooid tegenwoordige tijd. Joyce heeft de lachers op de hand als ze vertelt dat ze ineens werd verrast tijdens het schrijven, ineens had ze een extra lijk.

Bewust schreef ze korte hoofdstukken, zodat drukbezette vrouwen toch nog snel even een hoofdstuk konden lezen in haar boek. Afgelopen week tekende ze een contract bij uitgeverij Ambo Anthos voor een thrillerreeks geïnspireerd op de 'millennial problematiek', bijvoorbeeld sociale media, burnout of bore-out. Het wordt een serie die ook prima als standalone is te lezen. Het eerste deel verschijnt in het najaar van 2019, maar eerst komt komende zomer haar non-fictieboek Terug naar de liefde.

Eerste lezing in Nederland bij tienjarig jubileum   

Dan is het tijd voor de laatste gast van de avond, de Vlaamse auteur Toni Coppers. Michael Berg vraagt hem hoeveel keer hij een lezing heeft gedaan in Nederland en het antwoord is "dit is de eerste". Dit triggert direct de discussie hoe dit in vredesnaam mogelijk is, hij is de best verkopende auteur in Vlaanderen en wint prijs op prijs. Er is nog steeds een 'onzichtbare grens' tussen Nederland en Vlaanderen. 

Toni Coppers noemt zichzelf een laatbloeier, hij durfde niet de beslissing te nemen om een boek te gaan schrijven. In 2008 begon hij dan toch met de Liese Meerhout-serie, want verhalen vertellen en mensen blij maken, is het liefste dat hij doet. Hij besloot Liese in Brussel te laten werken, dat was origineel met de EU en de NAVO op die plaats. Na drie boeken heeft hij haar echter snel naar 'zijn' Antwerpen gehaald. Hij heeft als hoofdpersonage bewust gekozen voor een 35-jarige vrouw in de bloei van haar leven. Samen met de 60-jarige rechercheur Mason zijn zij samen eigenlijk Toni Coppers.

Als laatste zien we nog een stukje uit de serie 'Coppers', die gebaseerd is op de Liese Meerhout-serie. Coppers vertelt dat de Nederlandse zender RTL 5 de serie heeft aangekocht en dat die daar al een halfjaar op de planken ligt. Allemaal dus even gaan mailen en tweeten naar RTL 5, want deze serie ziet er echt heel gaaf uit en ik zou graag willen kijken!

Zoals je hebt kunnen lezen, was het een heel interessante en veelzijdige avond, waar we veel te weten zijn gekomen. Lang niet alles heb ik in dit artikel verwerkt. Het is een absolute aanrader om een avondje naar Heerlen te gaan en heerlijk te luisteren naar verhalen van de gasten. Het event was perfect georganiseerd en voorbereid door Michael Berg en wat hem betreft komt er zeker een derde editie!

Groetjes, 
Joyce 

PS: Wij lagen pas om drie uur in ons bedje, nog even gezellig borrelen in café Pelt met Michael Berg en zijn vrouw, Corine Hartman, Toni Coppers en zijn vrouw. Bedankt voor de gezelligheid en we gaan zeker mooie plannen maken en helpen om die 'onzichtbare grens' tussen Nederland en België te slechten.