Het vijfde duimpjesverslag van dit jaar is een feit. Xander Uitgevers heeft een aantal exemplaren van Ik ken je nog, de debuutthriller van Alice Fokkelman, beschikbaar gesteld. We hoefden niet lang na te denken over de vraag of we dit boek voor onze duimpjesrubriek wilden bespreken. Want we waren unaniem, dus gingen we met z’n negenen aan de slag en lazen dit debuut.

Manon heeft nooit iemand verteld over de jongen die haar jeugd gruwelijk verpestte. Maar nu lijkt het verleden haar in te halen... Vanaf de dag dat haar beste vriendin verhuist en de nieuwe buren hun intrek nemen, verandert het leven van Manon onomkeerbaar. Terwijl haar man aanpapt met de nieuwe buurvrouw, zinkt Manon dieper en dieper weg. Schuilt in buurman Wessel nog steeds de manipulator van vroeger of wordt ze geterroriseerd door waanbeelden in haar hoofd? 

Krijgt Alice Fokkelman van ons een duim omhoog of een duim omlaag? 

Chantal: De flaptekst trok me niet zo aan. Ik heb het boek toch gelezen uit nieuwsgierigheid. Toen ik eenmaal aan het lezen was, pakte het verhaal me toch wel. In het begin denk je nog wat is die Manon naïef, maar dan voel je ook haar angst. Wat is er toch aan de hand? Is de buurman nog steeds de pestkop van vroeger of is hij volwassen geworden? Verbeeldt Manon het zich allemaal? Toch gebeurt er niet echt veel om de spanning in het boek te houden. Alleen de angst van Manon is niet genoeg. De twist aan het eind van het boek maakt het wel weer een beetje goed en zet je aan het denken. Je wilt eigenlijk het boek nog een keer lezen om te kijken wat je gemist hebt. Volgens mij heb ik echter niets gemist en moest er een plotwending als einde komen. Dus heeft ze er dit van gemaakt. Het is een verhaal dat vlot leest, maar het heeft weinig spanning. 

Elly: Het boek Ik ken je nog van Alice Fokkelman heeft een eenvoudige schrijfstijl en mede door de witte bladzijden lees je het boek snel uit. Je zit snel in het verhaal en dat blijft zo. Personage Manon is een beetje bang voor het leven, ze houdt van rust en regelmaat. In haar jeugd is ze vaak gepest en dat werpt een schaduw over haar. Het pesten is nooit serieus genomen. Ik vind het geen psychologische thriller. Er zit wel psychologie in, maar het wordt nergens spannend, ik denk dan meer aan een psychologische roman. Verder zouden de andere personen wat meer uitgediept mogen worden, net als trouwens de hoofdpersonen, je weet dat Manon werkt, maar dat wordt niet uitgewerkt, daardoor blijft het allemaal wat vlak. Toch vind ik dat het voor een debuut een prima boek is. Het einde vond ik verrassend. Ik geef dit boek een groene duim omhoog. Met de hoop dat haar tweede boek wat meer power krijgt.

Evy: Ik ken je nog is geschreven in een erg vlotte schrijfstijl, waardoor ik het boek in één dag uit had. Toegegeven, dat is wel lekker lezen! Het hoofdthema van het boek is pesten en ik vond het heel mooi hoe dat in het boek verpakt is. De flashbacks naar de kindertijd van Manon zijn mooi in het verhaal verwerkt. Alsof je als lezer in het hoofd van Manon meegaat naar vroeger. De vorming van Manon en Wessel door hun respectievelijke jeugd speelt een erg grote rol in het boek. De spanning die tussen de beide personages hangt, is daar een resultaat van en zorgt voor een originele insteek. Toch gaat het boek erg snel over sommige zaken heen en kreeg ik tijdens het lezen soms een punthoofd van Manon. Ik heb altijd wel wat moeite met een boek als ik het hoofdpersonage niet zo graag mag. De laatste pagina is erg verrassend, zonder al te veel te verklappen wilde ik dit wel melden! Al met al een boek waar ik van genoten heb. 

Gert: Het debuut Ik ken je nog van Alice Fokkelman leest als de brandweer. Het is in een prettige stijl geschreven, maar toch mis ik iets... er ontbreekt in het verhaal een bepaalde spanningsboog. Natuurlijk leef je als lezer mee met het hoofdpersonage Manon. Je krijgt als het ware de kans om mee te gaan in haar gedachten en gevoelens. Het is mooi beschreven hoe zij omgaat met het vroegere en huidige pestgedrag van Wessel. Dit levert ook zeker stof tot nadenken op. Dit was voor mij echter niet voldoende om op het puntje van mijn stoel terecht te komen, ondanks een best aardig plot. Hoewel ik dit boek beslist niet slecht vind, heeft het geheel mij niet voldoende overtuigd voor een duim omhoog.

Greet: Ik ken je nog is een zalig boek om een paar uur in weg te duiken, heerlijk languit in de zon. Is het een thriller? Nee, niet echt, wel aangenaam leesvoer. Gedurende de eerste helft van het boek ligt verveling op de loer, je krijgt steeds meer van hetzelfde voorgeschoteld, gelukkig gaat het tijdig de goede kant op. De personages krijgen allemaal een eigen identiteit mee; oh, wat zou je die vader van Manon eens graag de waarheid zeggen, om maar niet te spreken over de man van Manon. Op de schrijfstijl valt weinig af te dingen, tenzij je een afkeer van eenvoudig taalgebruik hebt. Fokkelman maakt het immers nergens nodeloos ingewikkeld, ze bedient zich voornamelijk van korte, duidelijke zinnen. Ik ken je nog is geen spannende thriller, het is niet zoeken naar een dader en motieven, wel is het een speurtocht naar de waarheid: in hoeverre stroken Manons herinneringen met de realiteit? Over het 'verrassende' einde ben ik niet erg enthousiast, maar aangezien ik me een middag kostelijk vermaakt heb met het boek, geef ik graag een oranje duim. 

Joyce: Alice Fokkelman heeft met Ik ken je nog een geslaagd debuut geschreven. De pijn van Manon die vroeger werd gepest door Wessel is daadwerkelijk voelbaar en roept tijdens het lezen bij mij dezelfde irritatie op. Knap gedaan! Ik had net als Manon zin om hem een dreun te verkopen. Het thema pesten is helaas actueel en verziekt het leven van de gepeste persoon. Mooi dat Alice Fokkelman dit heeft weten te verwerken in een thriller. Het verhaal is vlot geschreven en je voelt je echt betrokken bij het verhaal. Een thriller die draait om gevoel en eens geen misdaad. En dan het laatste hoofdstuk… heel goed gedaan voor een debuut. 

Karina: In het debuut van Alice Fokkelman staat een actueel maatschappelijk thema centraal, namelijk pesten. Het laat zien dat dit fenomeen al jarenlang bestaat en Fokkelman weet vooral duidelijk te maken dat de beleving van de persoon die gepest wordt zeer belangrijk is. Ook weet ze helder neer te zetten wat de effecten kunnen zijn van de reacties uit de omgeving op de persoon die zich gepest voelt, iets waar vaak niemand echt bij stilstaat. De hoofdpersonages in Ik ken je nog, Manon en Wessel, zijn ietwat cliché neergezet als de macho man en de onzekere vrouw die een verleden met elkaar delen. Door de flashbacks krijg je meer inzicht in het verleden van de twee en lees je mee met zowel de nare als de prettigere herinneringen die door dit duo gedeeld worden.  In deze thriller kun je niet terecht voor hoogspanning, maar wel voor het unheimische gevoel dat Fokkelman weet op te roepen. Voor mij drie sterren. 

Kees: Pesten. Het is van alle tijden en komt regelmatig in het nieuws. Of het nu om kinderen of volwassenen gaat, maakt daarbij niet uit. Alice Fokkelman heeft dit thema in haar debuutthriller Ik ken je nog verwerkt. Een origineel idee dat een veelbelovende thriller kan opleveren. Helaas vind ik dat dat laatste niet uitgekomen is. Spannend wordt het nergens, maar met wat verbeeldingskracht kan ik me wel inbeelden wat zich in het hoofd van Manon afspeelt. Desondanks vind ik dat ze zich niet altijd even rationeel gedraagt. Maar de gedragingen van een aantal andere personages zijn vele malen erger. Het boek, dat uitermate vlot leest en in een bijzonder toegankelijke stijl geschreven is, heeft vrij weinig diepgang. In mijn ogen had de auteur het door haar gekozen thema veel verder kunnen uitwerken en er wel een spannend verhaal van kunnen maken. Toch heeft het boek me niet verveeld, het is alleen niet wat ik ervan gehoopt had. Een aardig debuut, maar wel een duim omlaag.

Silvia: De proloog pakte me direct. De angst van Manon voor haar buurjongen en de frustratie vanwege het niet geloofd worden door haar vader zette voor mij de toon goed neer. Het gevoel van frustratie en medelijden bleef enigszins hangen tijdens de rest van het verhaal. Toch kwam daar ook een gevoel van lichte irritatie bij. Zo zeer als de jonge Manon het slachtoffer was van pesterijen, zo kwetsbaar bleef de oudere Manon zich opstellen. Het boek heb ik in een paar uur uit gelezen. De verhaallijn boeit ondanks de minimale uitwerking van de personages. Echt spannend vind ik het geen moment. Het is meer het ontdekken naar welk plot de auteur mij als lezer wil leiden. Als dat eenmaal bekend is, kijk je toch met iets andere ogen terug op het verhaal. Wat mij betreft een horizontale duim. Het is een boek dat ik met plezier heb gelezen, maar niet lang in mijn herinnering zal blijven hangen.

Conclusie: Drie duimen omhoog, één omlaag en vijf neutraal. Dat is de score van Ik ken je nog van Alice Fokkelman. Ondanks de verdeeldheid is zo goed als iedereen het erover eens dat in deze thriller de spanning ontbreekt. De eenvoudige en vlotte schrijfstijl zorgen er wel voor dat het niet veel tijd kost het uit te lezen. Het verschil van mening doet er niets aan af dat het boek over het algemeen als een vrij redelijk debuut wordt gezien, maar we vinden wel dat een eventuele volgende thriller meer spanning mag hebben.

De Hebban Reading Challenge categorieën voor dit boek:
#2 een Nederlands debuut
#16 een boek dat in 2018 is verschenen

Hier vind je de vorige aflevering van onze duimpjesrubriek. 

PS: Hebben jullie gezien dat we nieuwe duimpjes hebben? Inclusief een mwah-duim!