Liefhebbers van het spannende boek keken waarschijnlijk al een tijdje uit naar 1 juni, het begin van de Spannende Boeken Weken 2020. Velen togen naar de winkel, fysiek of digitaal. Kochten een of meer Nederlandstalige boeken en ontvingen daarbij het geschenkboekje. Het presentje voor dit jaar is geschreven door de Britse auteur M.J. Arlidge, bekend van de serie met Helen Grace. Zijn bijdrage, Wat jij niet ziet, staat hier los van en heeft dus een ander hoofdpersonage. Het Thriller Café zou het Thriller Café niet zijn als hier geen aandacht aan werd besteed. Samen met een aantal volgers lazen we het boekje en gaven hierover onze mening.

Emma Forbes is verliefd. Sinds ze ex-soldaat Mark ontmoette, kan ze aan niets anders denken. Mark is door zijn tijd in het leger zowel mentaal als fysiek beschadigd, maar zijn littekens maken hem alleen maar aantrekkelijker. Eindelijk kan de blindgeboren Emma voor iemand zorgen, in plaats van altijd zelf te worden verzorgd. Dan wordt de stad opgeschrikt door een reeks gruwelijke inbraken. Een mysterieus figuur sluipt in het holst van de nacht huizen in, waar hij zijn nietsvermoedende slachtoffers aanvalt, vernedert en genadeloos martelt. De politie heeft maar één aanknopingspunt: de dader heeft een opvallend litteken in zijn nek. Is het toeval, of maakt Emma’s onvoorwaardelijke liefde haar blind voor wie Mark werkelijk is?

Dertien van onze volgers zagen het wel zitten om met ons mee te lezen en hun mening over het boekje te geven.

Atse: Een bijzonder kort verhaal van thrillerschrijver M.J. Arlidge. Dit zorgt er mede voor dat het erg direct is. Weinig poespas en ellenlange uitweidingen. De spanning is vanaf de eerste pagina voelbaar en blijft tot het einde. Mijn negatieve punten: ik heb er geen moment aan getwijfeld wie de dader was, het verhaal was te kort voor een ander plot. Voor een verhaal van 90 pagina’s vond ik het aantal naar-bed-met-elkaar-momenten erg veel, dit is minimaal drie keer beschreven, had voor mij niet gehoeven. Het was een vermakelijk verhaal, niet goed, maar zeker niet slecht. Als de auteur meer pagina’s tot zijn beschikking had gehad, had hij wellicht meer kunnen verrassen in het plot.

Gerrie: De opbouw van het verhaal kun je omschrijven als een romance waarin twijfels over de persoon pieken en dalen doormaken. Die wisselen elkaar heel goed af, want na een positief moment wordt direct weer twijfel gezaaid. De korte hoofdstukken komen de spanning ten goede. Naarmate het verhaal vordert, neemt de spanning toe, tot de uiteindelijke climax. Emma is de hoofdpersoon en haar karakter is goed uitgewerkt. Ook dat van Mark is, ondanks dat hij niet de hoofdpersoon is, voldoende uitgewerkt om zijn beweegredenen te begrijpen. Hoewel Emma visueel gehandicapt is, is ze niet zielig. Juist ter zelfverdediging laat ze zien dat ze haar mannetje staat. Het taalgebruik is goed, zoals altijd bij Arlidge. Ik was onder indruk dat je in 95 pagina’s zo’n goed verhaal neer kan zetten.

Guido: Ik ben niet zo’n Arlidge-lezer, maar dit, ondanks dat het een miniboekje is, is best te smaken.
Dit verhaal heeft een spannende plot en de auteur zet de lezer weleens op het verkeerde been. De schrijfstijl van de auteur is vlot en vloeiend en de personages zijn zeer goed uitgewerkt. Vooral het leven en de achtergronden van Emma zijn zorgvuldig en nauwkeurig weergegeven. Mark blijft eerder met een flinterdunne, wazige sluier bedekt, maar dat heeft natuurlijk ook zijn reden. Arlidge drijft de spanning zeer snel op, maar hij kan die ook gedurende het hele verhaal vasthouden. Dit allemaal samen zorgt ervoor dat hij de aandacht van de lezer voortdurend kan prikkelen en de nieuwsgierigheid naar de afloop blijft constant aanwezig. Ik heb (kort) genoten van het bizarre avontuur dat de blinde Emma in dit korte tijdsbestek overkomt en ik ga nog weleens een boek lezen van deze auteur, alleen om te ervaren of hij mij ook kan blijven boeien in een langer verhaal.

Heleen: Wat jij niet ziet is mijn kennismaking met Arlidge. Ik heb genoten van dit boekje met een enorm passende titel. De hoofdpersonage vind ik zeer aansprekend en bewonderingswaardig. De opbouw is redelijk voorspelbaar maar goed gedaan en misschien te verwachten voor zo’n dunne thriller. Het boekje was ook spannend, waarbij het hielp dat je net als de hoofdpersoon mee in het duister tast. Ik vind vooral de keuze voor de hoofdpersoon met haar kenmerken enorm sterk. Daarnaast was de relatie die zij kreeg vanwege de combi van kenmerken heel hoopvol. Van zulke relaties wil je dat het goed afloopt, wat ook hielp bij het meeleven.

Joella: Het verhaal pakt al meteen bij de eerste zin en bouwt van daaruit de spanning geleidelijk op. Toch ook heb je meteen een idee van de dader, al sluipt het voort. De hoofdpersoon wordt goed neergezet en zou zomaar je beste vriendin kunnen zijn. De dader wordt mysterieus gehouden maar wel op een manier dat je meer van hem wilt weten. Hij is een goed neergezet personage in dit genre. Ik voel spanning, vertrouwen, pijn en ook liefde doorheen het verhaal. Het verhaal is mooi afgerond. Ik geef het boek vier sterren en een groene duim.

Koen: Omdat Emma en Mark in het begin worden geïntroduceerd - daarbij ligt de klemtoon in eerste instantie op hun ontluisterende liefdesrelatie - komt het verhaal traag op gang. De lezer leert Emma het beste kennen, zij weet al snel de sympathie van de lezer te winnen, maar de snelheid van haar relatie met Mark is enigszins ongeloofwaardig. Ondanks een zekere voorspelbaarheid boeit het verhaal wel. Arlidge bouwt de spanning langzaam op, de korte hoofdstukken zorgen voor voldoende vaart, en hij blinkt uit in het neerzetten van de sfeer. De groeiende angst en twijfel bij Emma worden op een prachtige manier beschreven. Ondanks het ontbreken van verrassingen en onverwachte plotwendingen is het een onderhoudend en afgewerkt verhaal dat als tussendoortje niet verveelt.

Marina: Ik las een erg clichéverhaal waar je het einde bij wijze van spreken al van op de eerste pagina ziet aankomen. Ook is het tempo vrij mak, het voelt als een feelgood flinterdun liefdesverhaaltje, waarbij ik niks negatiefs over feelgood bedoel te zeggen, maar ik verwacht van Arlidge ijsrillingen over mijn rug. Toch las ik verder, nam het verhaal me in en sloot ik halfweg het boek mijn vensterluiken bij het donker worden. Het crescendo einde werkte dan weer op mijn lachspieren. Conclusie: de blinde Emma zou best een nieuwe topper kunnen worden, haar karakter heeft potentie. Alleen meer daden en actie en minder zweverig gelukkig zijn en het komt goed. Donkeroranje duimpje.

Marieke: Een boekje van 95 pagina’s dat ik in één ruk heb uitgelezen. In dat aantal pagina’s kan op zich niet zo veel gebeuren, maar ik vond dat het toch een volwaardig verhaal was. Ik vond het hoofdpersonage goed neergezet. Ze kwam sterk over en ondanks dat ze soms onzeker was en dat haar handicap in haar nadeel speelt, bleek dat ze er op sommige momenten juist voordeel uit haalde (de geuren, de donkere ruimte). Het verhaal was spannend, maar toch enigszins voorspelbaar, vooral omdat er ook niet de mogelijkheid was om veel plottwists of verhaallijnen in een kort boekje te verwerken. In ieder geval heb ik het heel graag gelezen en is het een goede opwarmer voor een echte nieuwe thriller van Arlidge. 

Mirella: Ik was direct nieuwsgierig om dit boekje te lezen, omdat de schrijver zo bekend is en ik nog niet veel boeken van hem heb gelezen. De hoofdpersoon Emma sprak me meteen aan, eindelijk eens een heel ander personage. De schrijfstijl is heerlijk, je glijdt er eigenlijk meteen doorheen zonder dat je even moet stoppen omdat het je irriteert. Voor je het weet heb je het uit. De onderhuidse spanning blijft eigenlijk steeds aanwezig, ook al lees je alleen de delen over Emma, je blijft je afvragen ‘nee toch… het zal toch niet?’. Voor mij was het plot wel een beetje voorspelbaar, maar toch heel spannend. In één ruk uitgelezen!

Nicole: Het thrillergenre is door mij (nog) niet zo verkend. Arlidge stond wel hoog op mijn lijstje om daar eens verandering in te brengen, dus toen ik dit boekje cadeau kreeg leek mij dat een mooi moment. Ik ben er echter volstrekt niet stuk van. Af en toe leuke of boeiende beschrijvingen, maar voor de rest vond ik het redelijk voorspelbaar. En regelmatig van die dingen waarvan ik mij afvraag of dat zo zou gebeuren als het echt zou zijn. Bijvoorbeeld als je een blinde dochter zou hebben, enig kind en al 28 jaar, zou je dan iets zeggen als ‘moet je daar eens zien wat ze mij te eten geven?’ Ik denk het niet. Of de mensenschuwe Mark die niemand wil zien, maar wel rondloopt op een druk feest? Het waren maar 95 bladzijden en Arlidge schrijft soepel genoeg, maar ik heb wel weer even genoeg van hem gelezen en haal hem van mijn WIL-lijstje af.

Rita: Ondanks dat ik heel wat boeken bezit van M.J. Arlidge, moet ik toegeven dat Wat jij niet ziet het eerste boek is dat ik van hem lees. Ik had al een groot vermoeden dat het boekje mij niet zou teleurstellen en inderdaad, het beviel mij heel goed. Het verhaal zit heel goed in elkaar. Door de korte hoofdstukken wordt de spanning opgebouwd. De personages zijn heel goed uitgewerkt. Ik kon mij perfect inbeelden hoe Emma zich voelde. Haar beperkingen door haar blindheid: als er dingen, bijvoorbeeld haar stok en sleutels, van plaats veranderen, kan ze al in paniek geraken. Door haar handicap wordt het verhaal nog spannender, ze is als het ware opgejaagd wild. Het boekje leest lekker weg, ik heb het in één ruk uitgelezen.

Stefanie: Arlidge neemt je in Wat jij niet ziet direct mee in het leven van Emma Forbes. Een speciale keuze omdat Emma blind is en je er al snel achter komt wat dat voor beperkingen en angsten mee kan brengen. Maar ook de vindingrijkheid en mogelijkheden worden goed belicht. Wat volgt is een thriller met redelijk wat onderhuidse spanning. Op het laatst zit je zelfs even op het puntje van je stoel, alhoewel de ontknoping redelijk voorspelbaar is. Hier en daar lijkt Arlidge te vergeten dat zijn hoofdpersonage blind is en lijken er bepaalde waarnemingen niet te kloppen. Maar Emma is een mooi uitgewerkt karakter en dat in minder dan honderd pagina’s! Hopelijk laat Arlidge haar nog een keer (of meer!) terugkomen in een van zijn toekomstige boeken.

VM van Erp: Geen gemakkelijke opdracht, het schrijven van het geschenkboekje voor de Spannende Boeken Weken. Maar binnen de beperkingen van een kort verhaal heeft Arlidge prima werk geleverd. Door de ik-vorm ervaart de lezer hoe het is om niets te kunnen zien, hetgeen zorgt voor een mooie spanningsopbouw. De korte hoofdstukken zoals we die kennen uit de serie met Helen Grace houden de vaart erin. En hoewel het plot eenvoudig is en het verloop voorspelbaar, blijft het een prettig leesbaar geheel en wordt het verhaal keurig afgerond. Wat jij niet ziet is daarmee een van de betere geschenkboekjes van de afgelopen jaren.

En wat vonden wij, de uitbaters van het café, er nou van?

Greet: Ik las nog niet zoveel van Arlidge, maar ik begon met een gezonde nieuwsgierigheid aan het geschenkboekje. En het heeft me niet teleurgesteld! Hoofdpersonage Emma is voor mij een schot in de roos. Hoewel ze blind is, wordt ze niet neergezet als bang, hulpbehoevend vogeltje. Nee, ze is een sterke vrouw die ervan overtuigd is dat ze alles kan wat een ander kan, alleen anders. Het verhaal op zich vind ik ook best sterk. Het is weliswaar niet spannend van begin tot eind, maar je zit wel de hele tijd met de vraag 'heeft hij het gedaan of toch niet?'. De onderwerpen/thema's zijn van alle tijden: verliefd worden, hoe gaan mensen met elkaar om, goed en kwaad... Schrijven doet Arlidge als de beste, ik heb het idee dat alles wat hij uit zijn pen tovert vlot leesbaar is, zo ook dit geschenkboekje. Goed gedaan!

Jeanet: Vanaf het begin weet je natuurlijk dat er iets gaat gebeuren. Het verhaal kabbelt heel lang en deels is het voorspelbaar. Maar het wordt wel goed verteld, je wilt door blijven lezen om te weten wat er precies gaat gebeuren en ergens hoop je dat er niets ergs met Emma gaat gebeuren. Het is erg goed gekozen dat Emma blind is, ze is een stoere sterke vrouw die op eigen benen staat. In het begin had ik echt zoiets van ‘help haar nou’. De spanning had van mij iets eerder mogen beginnen, maar toch knap dat je het in zo’n klein boekje voor elkaar krijgt dat de lezer meeleeft en je ook nog eens een volwaardig verhaal weet neer te zetten.

Kees: Het is sterk van Arlidge dat hij het paniekgevoel dat Emma heeft goed weet over te brengen. Als lezer voel je dit in zekere zin met haar mee. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het verhaal een behoorlijk tempo heeft, maar de spanning en plotwendingen ontbreken. Behalve in de ontknoping, die dan ook wat actie heeft. Ondanks dat je al snel zo goed als zeker weet wie de dader is, probeert de auteur te voorkomen dat het voorspelbaar is. Hij zorgt daarbij voor een lichte twijfel. De personages Emma en Mark zijn vrij goed uitgewerkt, hoewel Emma wel voor wat vraagtekens zorgt. Want als blinde kan ze wel heel erg veel. Hoewel het een afgerond verhaal is, blijft er uiteindelijk nog wel een vraag openstaan. Over het motief van de mishandelingen wordt namelijk met geen woord gerept. Desondanks is het een plezierig boekje om te lezen.

Kitty: Wat jij niet ziet is een spannende en onderhuidse thriller die erom vraagt in één keer uitgelezen te worden. Vanaf begin af aan grijpt het verhaal je bij de kladden. Het onheilspellende gevoel van een naderende dreiging blijft constant op de achtergrond aanwezig. Vanaf haar geboorte is Emma blind en Arlidge weet dit bijzonder goed te beschrijven. Je beleeft het verhaal echt vanuit Emma en vergeet daarbij bijna dat je zelf wél kunt zien. Emma kruipt als het ware onder je huid. Het is een prettig geschreven en goed onderbouwde thriller. De spanning bouwt zich mooi op en stukje bij beetje wordt het verhaal duidelijk. Je zit nergens echt op het puntje van je stoel, maar je wilt toch constant weten hoe het in elkaar zit en hoe het af gaat lopen. Richting finale vallen alle puzzelstukjes op zijn plek en kun je het boek met een tevreden gevoel dichtslaan.

Conclusie

Elf groene en zes oranje duimpjes (waarvan één donkeroranje), dus de balans slaat duidelijk positief uit. Toch vindt niet iedereen het boekje spannend en soms zelfs voorspelbaar. Over het algemeen is men te spreken over de schrijfstijl van Arlidge en vindt men het knap dat hij in zo weinig bladzijden een volwaardig verhaal neer kan zetten.

Wie van jullie heeft Wat jij niet ziet ook al gelezen? Kun je je vinden in de mening van de volgers en de café-uitbaters?