Zo af en toe dan komt er een titel voorbij die bij enkele van onze clubleden direct een bel doet rinkelen. Een auteur waarvan je weet dat de ander hem of haar ook goed vindt en dit boek hoog op het wensenlijstje zet. Jilliane Hoffmann is zo'n auteur. Dus wat is er dan leuker dan gezamenlijk het boek te lezen? Insomnia, voorafgegaan door het korte verhaal Nummer 9, is ditmaal onderwerp van gesprek en enkele uren leesplezier.

Evy, Joyce en Karina spraken af om deze beide boeken gezamenlijk te lezen en hier over te sparren. Het korte verhaal Nummer 9 zat in de Hebban adventskalender van 2018 en was nog een extra duwtje om Insomnia nog hoger op de lijst te zetten. We stelden elkaar een een aantal vragen en uiteraard konden we het ook niet laten om jullie mee te laten lezen in onze antwoorden.

Heb je Nummer 9 gelezen? Hoe waren je verwachtingen over Insomnia na het lezen van Nummer 9? En zijn deze uitgekomen?

Joyce: Ik had Nummer 9 zelfs al aangeschaft voor 49 eurocent voor het boek beschikbaar kwam in de Hebban Adventskalender en was direct zeer nieuwsgierig naar Insomnia. Het is een heel prikkelend boekje, wat de verwachtingen betreffende Insomnia direct op scherp zet. Toen ik begon met lezen, kwamen deze hoge verwachtingen niet helemaal uit. Ik moest echt even schakelen en me focussen op het verhaal. Het verhaal in Insomnia was anders dan ik verwacht had, zeker qua oogpunt, Ik had gedacht dat de hoofdpersoon uit Nummer 9 dit ook weer zou zijn in Insomnia, maar dat is niet het geval en dat maakt het een ander boek. Niet per se slechter, maar anders. Toch denk ik wel dat als Jilliane Hoffman voor hetzelfde oogpunt had gekozen, het boek origineler en spannender was geweest.  

Evy: Ik heb Nummer 9 gelezen op de dag dat het in de Hebban Adventskalender te downloaden was. Ik zat meteen in het verhaal en ik was super teleurgesteld dat het zo kort was. Het is echt een mooie opstap naar Insomnia, die direct nieuwsgierig maakt en waarbij je al kennis kan maken met een zeer getroebleerd personage. Ik lees nu tussendoor de reactie van Joyce en daar ben ik het deels wel mee eens. Nummer 9 triggert de lezer meer dan Insomnia qua vertelperspectief, maar het is ook makkelijker om een teaser/proloog te schrijven vanuit een ander perspectief. Als je dat een heel boek moet volhouden is dat voor een auteur misschien een onbegonnen zaak? Daar heb ik verder geen ervaring mee. Weet je wat ik trouwens echt superleuk vind? Nee? Die covers van beide boeken! Als je die naast elkaar legt, dan is het echt wel heel gaaf!

Karina: Ik kocht Nummer 9 gelijk toen het uitkwam, een heerlijk prijsje voor een ebook van een auteur waar je fan van bent. Daar word je als lezer blij van. Viel het mij even vies tegen dat ik bij openen maar 41 pagina’s te lezen had, en nog iets meer teleurgesteld was ik toen ik na 21 pagina’s al door kon met de proloog van Insomnia. Maar dat had er vooral mee te maken dat ik nog wel meer wilde lezen, ik lekker in het verhaal zat en het boek helemaal nog niet dicht wilde slaan. Een spannend verhaal vanuit intrigerend perspectief betekende voor mij in ieder geval dat ik nog meer zin had om aan Insomnia te beginnen. Helaas bleek dat het perspectief van de dader, waaruit Nummer 9, geschreven is, niet werd doorgezet en dat is toch enigszins teleurstellend. Was Insomnia een spannend boek, ja dat was het wel en ik heb er zeker van genoten. Maar is het net zo’n topper als haar eerdere boeken rondom C.J. Townsend? Helaas, daar kan Insomnia niet aan tippen.

Op de cover staat “Zo verontrustend als Gillian Flynn, zo verslavend als Karin Slaughter”, in de flaptekst staat “Jilliane Hoffman schrijft thrillers die zich kunnen meten met het beste werk van Karin Slaughter, Gillian Flynn en Patricia Cornwell”. Ben je het hier mee eens? Waarom wel of niet? Wat zijn de parallellen?

Joyce: Van Gillian Flynn heb ik nog nooit een boek gelezen, Gone Girl ligt hier nog steeds klaar voor een keer. Misschien een keertje in het kader een artikel voor Evy's ontdekkingstocht. Aan Karin Slaughter's pageturners (vooral met Will en Sara) kan Insomnia toch echt niet tippen. De vlotte pen hebben ze beiden zeker, maar in Insomnia ontbreekt de spanning die je als lezer daadwerkelijk voelt tijdens het lezen van de boeken van Karin Slaughter. Er is zeker spanning in Insomnia, maar mist de bijna misselijkmakend spanning, die zorgt dat je alleen maar wilt doorlezen. Van Patricia Cornwell las ik de eerste dertien delen met veel plezier, maar daarna was ik er wel een beetje klaar mee. De vergelijking van Insomnia snap ik echt totaal niet, er komt geen patholoog-anatoom aan te pas en ik kan alleen maar concluderen dat er marketingtechnisch een bekende naam moest worden genoemd.

Evy: Dit is voor mij een erg moeilijk te beantwoorden vraag. Ik heb namelijk nog nooit iets van Gillian Flynn gelezen en Patricia Cornwell is voor mij te lang geleden om me dat nog helder voor de geest te kunnen halen. Ik kan dus enkel afgaan op de vergelijking met Karin Slaughter. Dat is sowieso een erg moeilijke vergelijking, want ik vind in het werk van Slaughter ook veel verschil zitten (serie-standalone). Hoffman is een auteur die de lezer meeneemt. Ze voedt de nieuwsgierigheid en Insomnia leest echt heel vlot. Er zit een hele grote plotwending in, eentje die past bij de verfilming van Gone girl van Flynn.

Karina: Van de drie genoemde auteurs las ik boeken, dus in die zin zou ik wat moeten kunnen zeggen over deze vergelijkingen. Wat ik hierin lastig vind, is dat het een quote is op Insomnia, terwijl er over de stijl van de auteur iets wordt gezegd wat niet perse alleen over dit boek gaat. Ik sluit me bij Joyce aan dat Patricia Cornwell enkel een marketingtruc is, want voor mij past deze vergelijking geenszins. Als het gaat om de eerdere boeken die Hoffman schreef, weet zij zich wel te meten met de genoemde auteurs en zijn bijvoorbeeld Vergelding en In een vlaag van waanzin absolute aanraders. Toch heb ik weinig met dit soort vermeldingen, net zoals met quotes, want ze zijn over het algemeen erg subjectief.

Heb je al eerder boeken van Jilliane Hoffman gelezen? Zo ja, wat waren je ervaringen?

Joyce: Zeker! Ik heb genoten van haar serie rond rechercheur Dominick Falconetti en openbare aanklager C.J. Townsend. De eerste twee boeken in de serie, Vergelding en De laatste getuige kwamen uit in 2004 en 2005 en ik heb ze verslonden. Dat waren echte pageturners. Zeker in die tijd waren er nog niet zoveel Amerikaanse auteurs die in het Nederlands werden vertaald, Grappig  dat C.J. Townsend in Insomnia ook weer wordt genoemd. Het was na deze twee boeken heel lang wachten op een vervolg. In 2014 kwam pas weer De snijkamer. Dit boek heb ik ook weer direct verslonden, ik was de naam van Jilliane Hoffman zeker niet vergeten en zo viel me Insomnia ook weer direct op in de releases lijst..

Evy: Ik heb al eerder een boek van Jilliane Hoffman gelezen, maar ik zal echt in mijn lijst gaan moeten zoeken welke dat was en hoe ik die beoordeeld heb. Hoe erg het dus ook is om het te zeggen: ik kon er mij bitter weinig van herinneren al heb ik hem wel gewaardeerd met vier sterren! Het moet dan toch vlot te lezen zijn geweest en me op dat moment ook aangesproken hebben. Alleen weinig memorabel blijkbaar...

Karina: Absoluut las ik al eerder boeken van haar en dat was ook direct de reden dat, toen ik Insomnia zag verschijnen op de verwacht-lijst, deze direct op mijn wensenlijstje verscheen. Wel las ik al haar boeken al zo lang geleden, dat ik er geen recensies meer van kan vinden, maar ik weet nog dat ik Vergelding en De laatste getuige steengoed vond en ook Doodsangst beoordeelde ik met vier sterren.

Het blijkt dat dit een deel is in de serie rond special agent Bobby Dees? In de flaptekst staat hier niets over. Ben je van plan de volgende delen ook te gaan lezen als deze uitkomen in het Nederlands?

Joyce: Jazeker, Bobby Dees vond ik een van de interessantste karakters uit Insomnia. Hij is een doortastend special agent en gelooft het verhaal van Mallory oprecht, Hij durft op zijn gevoel te vertrouwen in het onderzoeken van (moord)zaken en bereikt daarmee grote resultaten. Ik ben wel nieuwsgierig naar een volgende zaak onder zijn leiding, Wie weet krijgt Mallory ook nog een rol.

Karina: Absoluut blijft Hoffman op mijn lijstje van auteurs staan die ik graag lees, want ook van Insomnia heb ik erg genoten. En Bobby Dees vind ik een boeiend persoon die authentiek overkomt en zijn hart op de goede plaats heeft. Hij laat zich niet in de luren leggen en daarnaast werkt hij ook nog eens in het werkveld wat mij enorm aanspreekt, dus ik ben enthousiast hoor!

Een thriller heeft een goed idee nodig, maar ook een adequate uitwerking van dat idee. Hoe vind je dat in Insomnia? Zijn zowel het idee als de uitwerking origineel en interessant?

Evy: Het idee zelf is niet erg bijzonder. Daarmee bedoel ik niet dat er geen goed verhaal achter het boek zit, maar het is niet bizar origineel. Het zou ook wel gewoon echt gebeurd kunnen zijn, heb ik het idee. Daarbij komt ook nog dat er heel mooi gebruik is gemaakt van de ‘issues’ van een tienermeisje. De manier waarop het oude verhaal wordt verwerkt in het nieuwe verhaal is erg knap gedaan en erg geloofwaardig. Al brengt het ook een zekere voorspelbaarheid met zich mee. Je weet als lezer al snel welke kant het allemaal zal opgaan. Er zit een erg grote plottwist in het verhaal, maar ik weet niet goed wat ik daarvan moet vinden eigenlijk. Ik ben benieuwd wat Joyce en Karina er over te zeggen hebben...

Joyce: Ik had van tevoren gedacht dat Insomnia een originele uitwerking zou hebben. Zoals al gezegd, had ik me na het lezen van Nummer 9 een beeld gevormd. Uiteindelijk viel me zowel het idee als de uitwerking een beetje tegen. Het idee was minder origineel en is wel vaker het onderwerp in een thriller. Jilliane Hoffman heeft gekozen om het heden en verleden met elkaar te verweven, dat is erg knap gedaan en is boeiend. Als ze echter meer voor het oogpunt van ‘De Handyman’ had gekozen, dan was het een meer originele thriller geworden. Misschien had een standalone nog wel beter geweest in plaats van een serie rond Bobby Dees, Dan kan er toch ‘meer’ in het boek, zonder rekening te moeten houden met de gevolgen. De uitwerking was uiteindelijk enigszins voorspelbaar en de twisten zag ik aankomen. Het was allemaal ‘te veilig’ gekozen in mijn ogen.

Karina: An sich had de auteur geen slecht idee, echter is het ook niet echt vernieuwend. Het deed me al vrij snel denken aan Along came a spider, maar bij het nazoeken hoe dit ook alweer zat, bleek ik toch wat door elkaar gehaald te hebben. Acteur Morgan Freeman speelde hierin de hoofdrol, maar de film waarin hij ook speelde en die ik eigenlijk bedoelde was Kiss the girls naar een boek van James Patterson. De uitwerking van het verhaal was te voorspelbaar en ondanks dat Hoffman me wel even deed twijfelen aan het einde, bleek ik toch echt al lange tijd te weten hoe het in elkaar stak. Dat is best jammer, want getuige haar eerdere boeken weet ik dat ze beter kan. Zoals Joyce al zegt, het is allemaal net even te veilig gehouden.

Zoals jullie kunnen lezen hebben wij wel een fijne leestijd gehad, al zijn er wel wat verbeterpuntjes te benoemen over Insomnia. Hebben jullie dit boek al gelezen? Zo ja, wat vond je ervan en zo nee, wat houdt je tegen?

Groeten,

Evy, Joyce en Karina