Woensdag ging de Nederlandse Thriller Tiendaagse van start, en dus staat het Thriller Café tot eind februari in het teken van Nederlandstalige auteurs. Nadat we eerder deze week iedereen hebben verwelkomd in ons Tiendaags Thriller Café konden jullie gisteren de buddyread van Greet en Kitty lezen. Vandaag is die van Jeanet en Kees aan de beurt. Zij lazen De Genesissleutel van Jeroen Windmeijer.

Het verhaal

Midden in de woestijn rondom de mysterieuze Nazca-tekeningen in Peru ligt een man in de brandend hete zon. Hij is uitgedroogd en stamelt wartaal uit: ‘Het oog! Waar zijn de doden?’ In zijn notitieboekje staan vreemde schetsen, aantekeningen over ‘hemelse bezoekers’ en citaten uit het Bijbelboek Genesis.

Als de Nederlandse toeristengids Ángel en zijn Peruaanse collega Luz de man vinden, worden ze ongewild het middelpunt in deze zaak. Wat was de man in ’s hemelsnaam op het spoor? Door wie werd hij achtervolgd? Of door wát? Tijdens hun spectaculaire zoektocht door de woestijn wordt de sluier van het mysterie opgelicht en krijgen ze zicht op een alternatieve geschiedenis van de oorsprong van de mens... Maar is de wereld daar klaar voor?

Wie is Jeroen Windmeijer?

Als auteur is Jeroen Windmeijer (1969) een laatbloeier, want pas vanaf 1 januari 2019 besloot hij fulltime te gaan schrijven. Daarvoor heeft hij wijsbegeerte, antropologie en wereldgodsdiensten gestudeerd en was hij reisleider, leraar Nederlands en godsdienstleraar. Terwijl hij dat laatste beroep nog uitoefende, debuteerde hij in 2015 met de thriller Het Petrusmysterie. Zijn overige thrillers zijn:

• Het Pauluslabyrint (2017)
• Het Pilgrim Fathers-complot (2018)
• Prequel De offers (2019)
• De offers (2019)
• Het Isisgeheim (2020) [samen met Jacob Slavenburg]
• Mijn naam is Occlo (2020 [een erg kort verhaal]
• De Genesissleutel (2020)

Op 6 april 2021 verschijnt, volgens de huidige planning, Het Evacomplex, opnieuw een samenwerkingsverband met Jacob Slavenburg.

Een kwartet vragen

Tijdens het lezen hielden Jeanet en Kees elkaar op de hoogte over hoever ze in De Genesissleutel gevorderd waren en heel globaal wat ze er tot dan toe van vonden. Beiden waren het er over eens dat de korte hoofdstukken erg prettig lezen en dat de cliffhangers aan het eind van de meeste hoofdstukken ervoor zorgen dat je meteen verder wilt gaan met lezen. Verder stelden ze elkaar geen vragen, want het leek hen wel leuk om Jeroen een aantal door hen bedachte vragen te laten beantwoorden. De vier vragen, die Jeroen uitgebreid beantwoord heeft, zijn de volgende:

Je hebt De Genesissleutel zo beeldend geschreven, bijvoorbeeld de grotten, dat iedereen zich er een voorstelling van kan maken hoe ze er uitzien. Als je schrijft zie je de beelden van bijvoorbeeld de grotten dan voor je of heb je ze vooraf al in je hoofd?

Ik heb gemerkt dat het voor mij toch wel belangrijk is om ergens zelf geweest te zijn om er goed over te kunnen schrijven. Vijf van mijn zeven boeken spelen zich niet voor niets in Leiden af, de stad waar ik als 18-jarige kwam studeren en waar ik nooit meer ben weggegaan. De offers, het eerste deel van de Latijns-Amerika Trilogie, dat net als al mijn andere boeken op zichzelf kan worden gelezen, is gebaseerd op mijn eigen antropologische veldwerk. Voor mijn afstudeeronderzoek woonde ik zes maanden aan de oevers van het Titicacameer, op 4.000 meter hoogte, ver weg van de bewoonde wereld. Dat verhaal wilde ik al vijfentwintig jaar schrijven.

In mei 2019 ben ik met Djoser meegegaan op een groepsreis van drie weken door Peru. Mijn persoonlijke hoofddoel van de reis van Nazca en de beroemde petrogliefen in de woestijn, de tekeningen van dieren en abstracte figuren van soms wel honderden meters groot en die met veel mysterie zijn omgeven. Ik weet dat er een ondergronds tunnelsysteem is dat destijds werd gebruikt om het schaarse regenwater op te vangen. Daar begint dan mijn fantasie. Als er tunnels zijn, waarom dan niet ook grotten? En de beschrijving van die grotten baseer ik dan deels op de beelden van zulk soort grotten die ik zie in documentaires op Discovery Channel of National Geographic en op foto’s uit boeken van schrijvers als Erich von Däniken of Graham Hancock. En verder gebruik ik mijn fantasie natuurlijk. Tijdens het schrijven lóóp ik als het ware mee met mijn hoofdpersoon en ben ik soms net zo verrast als hij of zij bij wat ze aantreffen. Ik ben een heel intuïtieve schrijven en probeer het verhaal leidend te laten zijn, me als schrijver mee te laten voeren door de dynamiek van het verhaal.

Voor wat de vraag betreft of die grotten nu wel of niet bestaan, laat ik me altijd graag leiden door het archeologische devies: “de afwezigheid van bewijs is nog geen bewijs van afwezigheid”.

Dit boek nodigt uit om te googelen. Is het jouw bedoeling om mensen te prikkelen, zodat ze zelf gaan nadenken over de/enkele thema's of vind je dat alleen maar een leuke bijkomstigheid?

In de eerste plaats wil ik dat mensen een paar fijne uren beleven met het lezen van mijn boek. De mooiste complimenten blijven toch als mensen zeggen dat ze zich om twee uur ’s nachts echt moesten dwingen om te gaan slapen maar dat ze hadden willen verder lezen. Of die lezeres die mailde dat ze op het perron zo in mijn boek was opgegaan dat ze niet in de gaten had gehad dat haar trein was gearriveerd … en alweer vertrokken.

Ik denk dat mijn thrillers zich onderscheiden van het meeste dat op dit gebied verschijnt – in ieder geval in het Nederlandse taalgebied – doordat ze niet alleen spannend zijn, maar dat de lezer er ook iets van opsteekt. Ik was leraar godsdienst en ik ben en blijf leraar in hart en nieren. Ik wil met mijn boeken mensen laten zien dat je ook op een andere manier tegen heel bekende verhalen aan kunt kijken.

Bij De Genesissleutel heb ik, meer dan bij mijn andere boeken, van lezers gehoord dat ze tijdens het lezen aan het googelen zijn geslagen. En dat ze verrast waren hoeveel er feitelijk wáár was van wat er in mijn boek stond. De waarheid bleek in dit geval vaak vreemder dan de fictie.

Er waren plannen om je eerste boek, Het Petrusmysterie, te verfilmen. Het lijkt erop dat dit (nog) niet gebeurd is. Ook De Genesissleutel leent zich ervoor om verfilmd te worden. Wat vind je ervan dat je boeken voor verfilming in aanmerking (kunnen) komen? Houd je daar tijdens het schrijven van een verhaal nog stiekem rekening mee?

De plannen voor de verfilming van Het Petrusmysterie zijn er nog steeds. Net voor corona was de producent in gesprek met een televisieomroep en dat scheen er goed uit te zien, maar nu ligt alles stil. Er is wel al een beoogde regisseur en er zijn beoogde hoofdrolspelers. Een scenarist is al een op mijn boek gebaseerd scenario aan het schrijven. Zulke zaken zijn altijd een kwestie van lange adem.

Ik vind het heel tof dat mijn boeken verfilmd kunnen worden, ik denk dat ze ook heel filmisch geschreven zijn. De scenarist gaf me een mooi compliment, namelijk dat het omwerken van mijn boek tot een scenario een relatief eenvoudige klus was, juist vanwege de beeldende beschrijvingen.

Tijdens het schrijven houd ik daar geen rekening mee, moet ik zeggen. Maar de aard van mijn verhalen leent zich wel voor Dan Brown-achtige verfilmingen. De Genesissleutel zou zó maar een grote, internationale film kunnen worden.

Je hebt nu een aantal boeken geschreven. Is je nieuwste er altijd een waar je het meest trots op bent? Streef je er ook altijd naar dat een volgend boek beter is dan het voorgaande?

Klopt, op dit moment ben ik het meest trots op De Genesissleutel. Ook als ik naar de reacties kijk, zie ik dat dit boek echt heel erg enthousiast wordt ontvangen. Maar ik kijk ook uit naar het nieuwe boek Het Evacomplex, dat Jacob Slavenburg en ik samen schreven, en dat gepland staat voor 2 maart a.s.

Het grappige is – en ik denk dat alle scheppende kunstenaars dat wel herkennen – dat je een enorme onzekerheid overkomt vlak voor je boek uitkomt. Dan is alles naar de drukker en lig je in bed en denk je: mijn hemel, dit gaat niemand lezen! En de mensen die het gaan lezen, zullen het waardeloos vinden! Bij ieder boek is dat hetzelfde verhaal … Omdat je het boek zelf drie, vier keer hebt herschreven en met de (eind)redactie nog eens vijf of zes keer van kaft tot kaft hebt doorgenomen, ken je het boek van haver tot gort. Je kunt zelf totaal niet meer inschatten hoe het boek eigenlijk is, of het spannend of interessant is.

Veel mensen denken dat het moment waarop je dan eindelijk een fysiek exemplaar in handen hebt het mooiste moment voor een schrijver is, maar zo ervaar ik dat zelf helemaal niet. Ik bedoel, het is fantastisch om na al het harde werk samen met de redacteur, de eindredacteur en de zetter iets in handen te hebben, maar bij mij overheerst in de eerste plaats het gevoel: nu kan ik er niks meer aan veranderen.

Onze mening

Jeanet *****: Dit boek heeft mij echt versteld doen staan, de verhaallijnen en personages, voor mij het beste boek van Jeroen tot nog toe. Ik zat echt in Peru en leefde helemaal mee met de hoofdpersonages. De manier waarop hij de grotten beschreven heeft, is zo knap dat je ze écht voor je ziet. Spannend vanaf het begin en de wil om door te lezen was zo groot dat ik het boek niet weg kon leggen en het jammer vond de laatste bladzijde omgeslagen te hebben. Daarna heb ik zelfs nog opgezocht wat echt was en wat niet en dat doe ik eigenlijk nooit.

Kees ****: Omdat ik in het begin al meteen nieuwsgierig werd naar het vervolg van het verhaal, boeide het me onmiddellijk. Er is een toenemende spanning, die nog eens versterkt wordt doordat de meeste hoofdstukken eindigen met een cliffhanger. Dit zorgde ervoor dat ik verder wilde lezen, ook al kon dat niet altijd. De mix van feit en fictie is een interessante, want op een in feite speelse manier steek je ook nog wat van dit boek op. Wat mij betreft een prima thriller die nog wel even blijft hangen.

Heb jij De Genesissleutel al gelezen? Of eventueel een andere thriller van Windmeijer? Wat vond jij ervan?






De foto links is gemaakt door Lieke van der Heide.

Jeanet en Kees