In 2017 beleefden we veel plezier aan onze blind date-rubriek (wie vindt het nu niet leuk om nieuwe boeken te ontdekken) en dus hebben we een nieuwe manier bedacht om de rubriek verder te zetten. Het resultaat: de blind date voor gevorderden! Tijdens een videochat kreeg elk van ons twee categorieën waarmee we aan de slag konden om een leuke thriller voor een collega te zoeken. Op deze manier werd het een spannende zoektocht voor zowel de 'gevers' als de 'ontvangers', of dat was althans de bedoeling!

Voor de vijfde aflevering van deze rubriek mocht Silvia een boek uitzoeken voor Karina.

Hoe kwam Silvia tot de keuze voor dit boek?
Waarom rolde deze titel eruit als suggestie voor de blind date? Met een beetje schaamrood op de kaken moet ik bekennen dat ik nog niet eerder een boek van Arnaldur Indridason las. Wel heb ik al veel over deze auteur gehoord. Een aantal van zijn boeken staat op mijn lijstje om te lezen. Vandaar dat zijn naam misschien direct in mijn hoofd opkwam toen mijn blind date-enveloppe onthulde dat ik voor Karina een boek zou kiezen waarvan de familienaam van de auteur een J of R bevat. Daarnaast moet er in de titel een kleur voorkomen. Blauwzuur was toen snel bedacht. En dus niet omdat ik het boek zo enorm goed vind en beslist wil aanraden. Waarschijnlijk meer om nog een extra oordeel te krijgen, van Karina in dit geval, of ik nu toch eindelijk maar eens iets van Indridason moet gaan lezen.

Wat vond Karina van de keuze van Silvia?
Toen ik de auteur en titel van Silvia doorkreeg, moest ik gelijk lachen. Ik was deze auteur namelijk zelf ook al tegengekomen in mijn zoektocht om mijn opvolger te verrassen met een, hopelijk, leuke blind date. Auteur Indridason is voor mij geen onbekende, maar ik las vooral boeken van hem met zijn seriepersonage Erlendur Sveinsson en heb er daar ook een aantal van in de kast staan. Mede daardoor ben ik eigenlijk wel erg nieuwsgierig naar deze standalone. Ik ben niet altijd even groot fan van historische boeken, misschien wel mede omdat het vak geschiedenis me niet zo ligt of zou het juist andersom zijn? Maar een spionageverhaal, dat trekt me dan weer wel. Dus wie weet kan Indridason me wel enorm verrassen en vermaken met Blauwzuur.

Dus de biebapp geopend, het boek gereserveerd en enkele weken gewacht tot het bericht kwam dat het boek voor me klaarlag. Vrijdag is onze biebdag, en ik zeg onze omdat niet alleen ik mijn boeken dan wissel maar ook mijn dochter van vier nieuwe voorraad haalt, en zelfs onze kleine man van 10 maanden een nieuw knisperboekje mee naar huis neemt. Een gezellig uitje met zijn drieën naar de bibliotheek is altijd weer een succes. Uiteindelijk kwam Blauwzuur bovenaan de NTL-stapel te liggen en kon ik beginnen aan deze standalone van Arnaldur Indridason.

Korte inhoud
Reykjavík is aan het begin van de Tweede Wereldoorlog een stad van veertigduizend inwoners. In de eerste oorlogsjaren komen er met de bezettingstroepen tienduizenden militairen binnenstromen. Hun relatie met de plaatselijke bevolking – speciaal met vrouwen – is velen een doorn in het oog.
Wanneer in de zomer van 1941 in een goedkoop huurappartement in Reykjavík een handelsreiziger dood wordt aangetroffen, blijkt hij te zijn doodgeschoten met een Amerikaans wapen. Thorson en Flóvent komen iets op het spoor dat groter is dan de handelsreiziger alleen en dat verdacht veel lijkt op spionage voor de Duitsers….

De auteur
Arnaldur Indridason (1961) is een IJslandse schrijver van fictieve detectives met een maatschappijkritische ondertoon. Vanaf 1981 werkte hij als journalist voor de IJslandse krant Morgunbladid, eerst in dienstverband, en na twee jaar als freelancer. Van 1986 tot 2001 was hij de vaste filmcriticus bij deze krant. In 1997 debuteerde hij met Maandagskinderen. Sindsdien staat hij in IJsland vrijwel gegarandeerd in de top drie van alle bestsellerlijsten. Hij ontving ook al tal van prijzen, waaronder "De Glazen Sleutel".

Arnaldur hanteert een sobere, economische maar toch zeer krachtige en beeldende stijl waarin mooie sfeer- en karaktertekeningen samen met schitterende dialogen een ideale ondergrond vormen voor intrigerende verhalen met zeer veel aandacht voor details. Tel daarbij op de prachtige beschrijvingen van de ongerepte IJslandse natuur en de sfeervolle beelden die hij weet op te roepen. Het weer en landschappen, zoals o.a. de Westfjorden, de Oostfjorden en de hoogvlakten, spelen hierbij een belangrijke rol. Hij heeft een kritische, bij vlagen ironische kijk op de maatschappij. Als voormalig journalist haat hij poespas. Alle informatie staat in dienst van het verhaal. Het zijn de karakterbeschrijvingen van de personages die veruit de bovenhand hebben en meer aandacht krijgen dan het eigenlijk verhaal op zich.

Maar wat vond ik er nu uiteindelijk van?
Wat ik me kon herinneren van mijn laatste boek van deze auteur was het gevoel in een wat donkere, sombere wolk te hebben gezeten tijdens het lezen ervan. En dat is als compliment bedoeld, want een van de sterkste kanten van Indridason is wat mij betreft zijn gave om lezers mee te nemen en ook in een sombere stijl toch geboeid te houden. En toen opende ik Blauwzuur en begon te lezen. Die eerste hoofdstukken trokken me gelijk het verhaal binnen. Wat ik opvallend vond, was de open sfeer die Indridason direct wist te creëren. Met een duo van een inspecteur, die nog nooit een moord onderzocht heeft, en een jonge luitenant van de militaire politie, die hier vooral wordt neergezet omdat hij IJslands spreekt, is een intrigerend stel neergezet dat het onderzoek aangaat. Niet gehinderd door enige ervaring, en dus bij momenten op een bijzondere manier onderzoeken en verhoren, levert grappige situaties op die het leesplezier verhogen. Het verhaal an sich is vooral een spannende roman, waarin ook de onderlinge verhoudingen en de samenhang tussen personages centraal staat, passend bij de meeste auteurs uit het hoge noorden. Het einde vind ik, waarmee ik me kan aansluiten bij de conclusie van het onderzoeksduo, enigszins jammer en maakte wel dat ik met een gevoel van teleurstelling het boek dichtsloeg, maar zoals gezegd, dit lag vooral aan de uiteindelijke clou en niet aan het boek op zich.

Conclusie
Samengevat kan ik eigenlijk weinig anders concluderen dan dat Blauwzuur mij in ieder geval redelijk wat uurtjes leesplezier heeft gebracht. De dosis geschiedenisles was minimaal en de omgeving en de tijdgeest goed neergezet. Ik kijk terug op een leuke blind date. Bedankt daarvoor, Silvia en ik hoop mede-clublid Gert de komende maand op eenzelfde manier te kunnen verrassen.