Sinds mei vorig jaar laten we jullie elke maand kennismaken met minstens één seriepersonage, we hopen dat jullie er nog steeds van genieten! We stellen jullie niet alleen elke keer een nieuw personage voor, we lezen ook het eerste deel in de serie. Deze maand dook de Thriller Club in De vloek van het oerwoud, het eerste deel in de serie met de Aloysius Pendergast, geschreven door het duo Preston & Child. Zes leden van onze Club lazen mee en vertellen wat ze ervan vonden. Hebben we na één deel genoeg gezien van Aloysius Pendergast? Of willen we meer?

Er sluipt iets door de stoffige gangen en galmende zalen van het wereldberoemde Natural History Museum in New York. Er worden gruwelijke moorden gepleegd. Zijn de fossiele dinosaurusbotten tot leven gekomen? Zijn de geruchten over een monster waar? Antropologe Margo Green ontdekt een verband tussen de moorden, een mislukte Amazone-expeditie en een vreemd afgodsbeeld dat jarenlang in de donkere kelders van het museum lag. Maar kan zij voorkomen dat er nog meer slachtoffers vallen, want het zwarte hart van het oerwoud vergeet niets...

Daar gaan we!!

Chantal: Ik had moeite om in het verhaal te komen, terwijl de inhoud me juist erg aansprak. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe dit komt. Gelukkig kwam daar snel een einde aan. Ik zat nog niet op een kwart en ik zat er toch al helemaal in. Het was zo spannend dat ik het boek niet meer weg kon leggen. Het boek is vlot en spannend geschreven. Het wordt vanuit een aantal personage geschreven zodat je steeds meer duidelijkheid krijgt over wat er is gebeurd. Veel hoofdstukken eindigen in een kleine cliffhanger, waardoor je uitkijkt naar het volgende deel van dit personage. Dit draagt bij tot een grote spanningsboog waardoor je het boek dus niet meer los kunt laten. De laatste 200-250 bladzijden heb ik in één ruk uitgelezen. Ik had gewoon geen tijd meer om te eten en te drinken. Op het eind denk je dat het is afgelopen, maar dan komt er nog een verrassende epiloog. Het boek krijgt van mij toch maar vier sterren omdat ik toch moeite had met het begin.

Elly: Bij het lezen van De vloek van het oerwoud van Preston & Child leerde ik voor het eerst hoofdpersonage Pendergast kennen. Ik vond de kennismaking nog geen succes, waarschijnlijk ligt dat onder meer aan het feit dat ik het verhaal op zich niet erg geloofwaardig vind. Het is nergens boeiend en de spanning is niet het soort spanning dat ik zoek in een thriller. Ik verwachtte heel veel van dit seriepersonage, hij is wel daadkrachtig, negeert mensen die eigenwijs zijn en verkeerde beslissingen nemen. Hij gaat zijn eigen gang en komt als een soort overwinnaar in beeld. Wat me stoorde, was dat hij pas halverwege het boek een iets grotere rol kreeg. Hij was even in beeld op een derde van het verhaal, maar overtuigde me toch niet helemaal. Maar ik laat me niet uit het veld slaan, volgend jaar staan Preston & Child bij mij op de te-lezen-lijst en ga ik kijken of Pendergast me meer kan bekoren in de andere boeken.

Gert: De vloek van het oerwoud was voor mij een eerste kennismaking met zowel het schrijversduo Preston & Child als met hun seriepersonage Aloysius Pendergast. Van Pendergast had ik tot voor kort zelfs nog nooit gehoord. Het gebeurt me niet snel dat ik oprecht geraakt wordt door de kracht van een personage, maar in het geval van Pendergast weet ik één ding heel zeker: ik ga de hele serie lezen. Hoewel Pendergast in dít verhaal een relatief bescheiden rol speelt, ben ik ervan overtuigd geraakt dat het door zijn karakter een feest zal zijn zijn avonturen verder te volgen. Karaktertrekken als rechtlijnigheid, zelfverzekerdheid en eigenzinnigheid, overgoten met een flinke dosis sarcasme, spreken mij tijdens het lezen altijd aan. De mooiste uitspraak over Pendergast is voor mij dan ook: 'het enige dat voorspelbaar is aan Pendergast, is dat hij onvoorspelbaar is'.

Joyce: Op bladzijde 77 maakte Aloysius Pendergast pas zijn entree in De vloek van het oerwoud. Tot die tijd was ik in grote afwachting van het personage van Preston & Child. Geduld is nu eenmaal niet mijn beste eigenschap en ik was nieuwsgierig naar hem. Hij doet mij een beetje denken aan Sherlock Holmes in zijn eigengereidheid en arrogantie. Hij doet wat hij vindt dat het beste is en het maakt hem werkelijk niets uit wat anderen daarvan vinden. Zijn gelijk wordt gehaald en dat is dan wel weer mooi. Toch heeft hij mij niet overtuigd als karakter, het boek en ook Pendergast hebben me niet gegrepen. Het was vooral een kwestie van uitlezen. Gelukkig kan ik nu eens een serie links laten liggen, ik heb er al genoeg op de lijst staan.

Karina: Binnen een intrigerend verhaal van Preston & Child heeft Pendergast dit keer nog geen hoofdrol. En toch zijn de auteurs er goed in geslaagd om een duidelijk personage neer te zetten. Al bij binnenkomst weet Pendergast de aandacht naar zich toe te trekken en vast te houden. Hij komt over als iemand die heel goed weet wat hij wil en hoe hij dat kan bereiken. Geen typische 'ik wals overal overheen'-acties, maar weten wanneer je anderen moet laten leiden en pas als het nodig is op subtiele, maar directe wijze positie nemen. Ik houd ervan! Geen kantoormannetje, maar een sterke, moedige man die doet wat nodig is en zelf vooraan staat om de situatie te bedwingen in plaats van op afstand bevelen te roepen. Ik ben nieuwsgierig geworden naar meer van Pendergast.

Kees: Het was voor mij de tweede keer dat ik De vloek van het oerwoud gelezen heb, het boek waarin FBI-agent Aloysius Pendergast voor het eerst zijn opwachting maakt. Van de eerste keer herinnerde ik me niet zo heel erg veel meer. Niet zo gek, want eigenlijk valt er nog maar weinig over hem te zeggen. Vooral omdat zijn rol in dit boek vrij summier is. Toch heb ik al een redelijke eerste indruk over en van hem kunnen krijgen. Het is een man die ik aanvankelijk bedachtzaam vond, dat is hij waarschijnlijk ook, omdat hij veel dingen van een afstandje bekijkt en er ondertussen zijn mening over vormt. Ik denk dat je hem niet zult betrappen op het doen van onorthodoxe uitspraken. Wat hij wel doet, is zijn eigen gang gaan. Hij is overtuigd van zijn eigen kunnen, zonder dat hij prat gaat op zijn prestaties. Het is in ieder geval geen stereotiepe FBI'er en dat is op zich wel verfrissend. Ik vind hem zeker interessant en ook wel excentriek. En dat mag ik wel. Op mij heeft hij dus een positieve indruk achtergelaten.

Conclusie: Vier groene gezichtjes en twee rode. Elly is nog niet helemaal overtuigd, maar wil Aloysius Pendergast nog niet meteen afschrijven, ze gunt hem nog wel een tweede kans. Joyce is niet kapot van hem, zijn personage heeft haar niet kunnen grijpen en overtuigen. De overige vier zijn wel gecharmeerd van de beste man en zien een vervolg wel zitten.

Wat vinden jullie van Aloysius Pendergast? Heb je al met hem kennisgemaakt of wil je dat nog een keer gaan doen? Wij zijn benieuwd!

Klik hier voor de blog waarin we eerder deze maand Preston & Child en Aloysius Pendergast voorstelden. 

Met De vloek van het oerwoud kunnen de volgende Reading Challenge categorieën worden afgevinkt:

#6 het eerste deel van een serie
#8 een verfilmd boek
#11 een boek van 10 jaar of ouder
#28 een boek van meerdere auteurs
#46 een beestachtig boek