Eind vorig jaar bezochten Elly, Fany en Greet het Thrillerfestival in Zoetermeer. Net als alle aanwezigen kregen zij het boek Lichtschacht van de Duitse Anne Goldmann mee naar huis. Onze partners in crime zijn natuurlijk nooit ver uit onze gedachten en dus vroegen wij Edith van uitgeverij Stortebeeker of er nog extra boeken beschikbaar waren voor een groepsrecensie. Toen de leden van de Thriller Club elkaar begin dit jaar zagen in Breda konden we zowel Chantal als Silvia blij maken met een exemplaar. 

Anne Goldmann, geboren in 1961, woont en werkt in Wenen, de stad waar Lichtschacht zich afspeelt. Op jonge leeftijd won ze twee schrijfwedstrijden, maar het echte schrijven begon pas enkele jaren geleden. Lichtschacht is haar derde roman, hij bereikte net als haar tweede, Triangel, de top tien van beste misdaadromans van Zeit Online. 

Alleen in een vreemde stad en getuige van een misdaad - wie kun je vertrouwen? Wanneer er in plaats van drie nog maar twee mensen op het dak aan de overkant zitten te praten en te drinken, staat Lena voor een raadsel. Is de vrouw snel weggegaan toen ze even niet keek? Is ze gevallen of zelfs geduwd? Lena doet navraag, maar dat wordt haar niet door iedereen in dank afgenomen.

Wat vonden wij van het boek? 

Elly: Het boek begon vaag, waar was de derde persoon op het dak ineens gebleven? Hoofdpersoon Lena verzamelt vreemde mannen om zich heen. Het boek wordt nergens echt spannend, er broeit wel iets, maar het zet niet door. In bet begin word je nog op het verkeerde been gezet, maar daarna heb je door hoe het zit en is de spanning helemaal weg. De vlotte schrijfstijl zorgde ervoor dat het boek makkelijk en snel te lezen was. Dat zorgde ervoor dat ik het boek meer een YA vond. Het verhaal zat aardig in elkaar, maar de personages hadden vage beroepen, ze werden echter wel goed neergezet. Ik heb getwijfeld tussen 4 en 3 sterren en heb toch gekozen voor het laatste. Het boek krijgt toch wel een groen stoplicht. 

Silvia: "Ah, een thriller over Wenen! Leuk, eens een andere omgeving," was mijn eerste gedachte. De foto op de cover is misleidend, bleek overigens tijdens het lezen. Ik moest even in het verhaal komen. De wisselingen van perspectief vond ik niet duidelijk aangegeven. Er zijn geen hoofdstuknummers of -namen. Af en toe vergiste ik me dan ook in het perspectief. Dat is echter niet waarom mijn stoplicht op rood staat. Het verhaal boeide me niet voldoende. Er zit wel spanning in, maar deze loopt voor mij niet genoeg op. De hoofdpersonages blijven vlak. Ik heb het gevoel dat er veel vrienden om hoofdkarakter Lena worden geïntroduceerd om de vraag op te roepen wie de dader zou kunnen zijn. Van geen van deze vrienden wordt het karakter uitgediept. Ook de omgeving wordt voor mij niet voldoende belicht. Het verhaal had zich in om het even welke stad af kunnen spelen. Het waren een paar aangename leesuurtjes, maar zodra ik dit boek dichtsloeg, was het verhaal voor mij al weer bijna vergeten. Ik geef 2 sterren. 

Greet: Beetje afwachtend aan dit boek begonnen, maar al heel snel moeten vaststellen dat het een van die boeken is die je helemaal meenemen. Gedachten op nul, geen ingewikkelde toestanden. Weliswaar geen hoogspanning, maar wel een vlot lezend boek. Je weet vrijwel meteen wat er gebeurd is, daar windt de auteur geen doekjes om. En je moet geen helderziende zijn om te beseffen dat in dit boek niet alles is wat het lijkt, dat er vast nog een wit konijn uit de hoge hoed getoverd wordt. Duidelijke karakters, vlotte schrijfstijl, goed opgebouwde plot. Maar dan is daar de ontknoping. En die vond ik helaas niet goed. Lichtschacht krijgt van mij 3 sterren. 

Fany: Lichtschacht is een misdaadroman die twee verhaallijnen heeft. De personages en hun relaties hadden meer uitgewerkt mogen worden. Toch boeide het boek me wel omdat je je afvraagt wie te vertrouwen is en wat er omgaat in de karakters. De rustige opbouw en het gevoel van wantrouwen dat de schrijfster creëerde, deden me verder lezen. Lena is op zoek naar zichzelf en komt over als een vrij naïef meisje. Toch is ze ook een sterk personage, want hoewel ze op onbegrip stuit in verband met haar zoektocht naar het ‘vermiste lijk’ gaat ze dapper verder op speurtocht naar de waarheid. Uiteindelijk volgt de ontknoping. Niet echt verrassend voor mij, maar wel goed opgebouwd. Je blijft het verhaal vanop afstand volgen en echt betrokken voelde ik me niet door de onderkoelde stijl. Toch is het geen slecht boek door de plot en de juiste setting van het verhaal. Een groen stoplicht dus door de originele aanpak, maar het had verfijnder en meer uitgediept mogen worden. Met levendige karakters was het boek interessanter en diepgaander geweest. 

Chantal: Het boek begint erg traag. Lena denkt gezien te hebben dat iemand van het dak verdwijnt, maar doet hier verder niets mee en gaat verder met haar leven. Dan leert ze Max kennen, maar die zit een beetje in de knoop en dan laat ze hem meteen vallen en begint een relatie met zijn vriend Georg. Ik vind haar niet echt sympathiek en Georg eigenlijk ook niet. Het verhaal kabbelt maar door, maar echte spanning ontbreekt. Als je bijna op de helft van het boek zit, wordt het verhaal weer opgepakt van wat Lena heeft gezien. Dan wordt het wat interessanter en Lena wordt ook wat sympathieker. Ze toont meer medeleven nadat ze Vera leert kennen, die op zoek is naar Kathrin (het meisje dat van het dak verdween?) en ze krijgt ook meer contact met de conciërge van het huis waar Kathrin woonde. Al met al vind ik het geen lopend verhaal en zijn de plotwendingen die helemaal op het eind komen erg voorspelbaar. Ik heb het boek 2 sterren gegeven, een rood verkeerslicht dus.

Conclusie: Lichtschacht is een boek waarover de meningen verschillen. Het is origineel, maar de karakters hadden meer uitgewerkt mogen worden. Echte spanning is er niet en het verhaal is hier en daar nogal voorspelbaar. Het is een vlot geschreven boek voor wie op zoek is naar een paar uur leesplezier. 

Hadden jullie voor deze groepsrecensie al van Anne Goldmann gehoord? Krijgt haar boek een kans? 

Tot binnenkort, 
Greet & co