In het Thriller Café is natuurlijk ook plaats voor lekker ouderwetse detectives. Geen boeken vol actie, geweld of (psychologische) spanning, wel verhalen waarin het er allemaal iets trager aan toegaat en waar nog ouderwets naar de dader van een misdrijf gespeurd wordt. Net als de voorbije drie jaar staat de maand september in het teken van detectives. Vandaag nemen we plaats in De wachtkamer van Benedicte C. Claus en hebben we interactief kunnen deelnemen aan de zoektocht naar een moordenaar.

Over de auteur

Benedicte C. Claus (omdat dit iets vlotter en internationaler klinkt dan haar eigen naam) is het pseudoniem van de uit Oostende afkomstige Kathleen Vandewalle. Na haar studie werkte ze als advocate en in het bankwezen, beroepen die ze inmiddels achter zich heeft gelaten, want tegenwoordig is ze projectleider bij de Vlaamse overheid. Toen ze nog maar zes jaar oud was, verzon ze al verhaaltjes en werkte die op de typemachine van haar vader uit. Het duurde echter nog veertig jaar voordat haar eerste boek in de winkel kwam te liggen. In 2021 debuteerde ze met Hondenlevens, een interactieve thriller waarbij de lezer de hoofdpersoon kan meehelpen een moordenaar te vinden. Twee jaar later herhaalde ze dit concept, want in 2023 verscheen De wachtkamer, een thriller die vooral gezien kan worden als een detective. Ook nu kan de lezer het hoofdpersonage interactief meehelpen met het ontmaskeren van de pleger van een moord.

Het verhaal

Esther Degroot aanvaardt een job als receptioniste van een fertiliteitskliniek in een Spaans gehucht waar nooit iets gebeurt. Behalve dan de moord op Aaron Hofman, twee jaar geleden, waarvoor Kingston Diallo veroordeeld werd. Kingstons moeder – collega van Esther – blijft proberen iedereen van zijn onschuld te overtuigen. Tot Esthers onbehagen begint ook bij haar het gevoel te groeien dat hier wellicht meer aan de hand was en dat als ze het bij het rechte eind heeft, haar leven in gevaar is.

Ga met Esther mee op haar zoektocht naar de waarheid en dompel jezelf onder in deze detective met gebruikmaking van de bijbehorende internetomgeving, die nog een extra dimensie toevoegt!

De interactie

Na de proloog, maar ook na de teksten uit het dagboek van Esther Degroot, kun je door middel van het scannen van een QR-code of het klikken op een verkorte link (in ieder geval vanuit e-bookmanager Calibre) toegang krijgen tot de digitale omgeving van De wachtkamer.








Maar goed, als je hier voor het eerst bent, wordt aan jou de vraag gesteld of je klaar bent voor een nieuwe rit op De Metro, het selectieve gezelschap dat zich in hun eigen tijd bezighoudt met het oplossen van misdaden en van deze groep ben jij nummer dertien (XIII). Vervolgens kun je een keuze maken uit enkele antwoordopties. Op een gegeven moment heb je de laatste vraag beantwoord en kun je een unieke toegangscode bedenken, invullen en verdergaan met lezen. Tot je op de volgende QR-code stuit.

Dan mag je je zelfbedachte code invullen (na iedere QR-code wordt hierom gevraagd), kom je in de online-omgeving van het boek terecht en mag je doen wat je gevraagd wordt. Zonder hier iets over prijs te geven, vanaf het begin is het duidelijk wat je mag en kunt doen. Uiteindelijk mag je nummer III (Esther Degroot) assisteren en informeert ze je in een privéchatroom over de zaak van Kingston Diallo, waar je je samen met haar mee bezig gaat houden. Vanaf dan heb je telkens een privésessie en nemen jullie de stand van zaken door.








Dit gaat dan in feite zo door tot het eind van het verhaal. Het is overigens niet per se noodzakelijk om deze interactieve omgeving tijdens het lezen te gebruiken; heb je hier geen zin in, dan kun je het boek gewoon lezen zoals ieder ander boek.

Kees’ mening

Laat ik er maar meteen mee beginnen dat ik het interactieve element van dit boek een leuke en originele vondst vind. Hierdoor is het mogelijk iets meer bij het verhaal betrokken te zijn dan anders wellicht het geval is. Maar was ík dat met deze detective? Ach, aan de ene kant misschien wel, maar aan de andere kant ook weer niet. Natuurlijk wilde ik weten wat de auteur bedacht heeft, wat de interactie precies inhoudt en wat dit voor de plot betekent. Toch moet ik bekennen dat ik tijdens het lezen geen gebruik heb gemaakt van de interactieve omgeving, dit heb ik achteraf gedaan. Op zich is dit geen probleem, want het boek kan prima gelezen worden zonder dit digitale extraatje. Maar – en dat zeg ik nu achteraf – is deze mogelijkheid zonder meer een extra toevoeging op het verhaal, dat je hoe dan ook anders gaat beleven. Door tijdens het lezen wél gebruik te maken van de interactie ben je daadwerkelijk met het onderzoek bezig. Hoewel niet heel spectaculair en alles is vooraf uiteraard al bepaald, maar desondanks zeker niet onaardig. Een groot nadeel ervan is dat het tijd kost, vrij veel tijd. Het lezen van het boek zelf zal daarom een heel stuk langzamer gaan dan je wellicht gewend bent.  

Dan toch ook wat over het verhaal zelf. Heel spannend is het niet, in het grootste deel van de plot draait het om de perikelen en escapades van een aantal personages en het reilen en zeilen in de kliniek. Het onderzoek naar de al dan niet terechte gevangenisstraf van Kingston Diallo komt er wat mij betreft nogal bekaaid vanaf en dit is nu juist het doel van de missie van Esther Degroot én de reden dat de lezer met haar mee mag speuren. Wat Claus vanaf het begin zonder meer duidelijk weet te maken, is dat er in het kleine en op het oog vriendelijke kustplaatsje meer aan de hand is dan je normaal gesproken zou verwachten.

Personages worden verdacht gemaakt en het ging zelfs zover dat ik aan de integriteit van de kliniek ging twijfelen. Veel van de verdachtmakingen vind ik enigszins voor de hand liggend en soms licht voorspelbaar. Toch heb ik me tijdens het lezen geen seconde verveeld, want op zich gebeurt er voldoende en uiteraard was ik nieuwsgierig naar de afloop van de gebeurtenissen en de speurwerkzaamheden van Esther. Aan het eind ontstaat er een klein beetje spanning, maar dit slot vond ik wel wat eenvoudig en daarom had ik de indruk dat dit geschreven is om het geheel (te) snel af te ronden. Al met al, en dat komt mede door de aangename en niet al te ingewikkelde schrijfstijl, is dit niet het vervelendste boek om te lezen. Maar verwacht geen diepgravende onderzoeken, ingewikkelde theorieën of uitvoerig uitgewerkte personages. De wachtkamer heeft niet zo heel veel weg van een detective en voor mij was het gewoon een lekker boek. Uiteindelijk gaf ik het boek, dat het wat thriller-/detective-elementen betreft moet hebben van de interactie, drie sterren.

Hiermee hebben we De wachtkamer verlaten, maar voordat we er echt vandoor gaan, willen we graag van je weten wat je van het concept van dit boek vindt, of je de detective al gelezen hebt, of eventueel nog van plan bent dit te gaan doen.