We waren blij verrast met de uitnodiging van uitgeverij De Fontein om naar de persconferentie van Karen Rose te komen. Op 11 oktober verscheen namelijk haar nieuwste boek in het Nederlands, Niets te vrezen. Chantal, Joyce en Karina waren direct enthousiast. Helaas kreeg Karina het organisatorisch niet rond om af te reizen, maar Joyce en Chantal waren om 16 uur present op de redactie. 

Bij binnenkomst vielen meteen de planken met heerlijke hapjes op, die voor ons klaar waren gezet. Het was nog even wachten op Karen Rose, maar ondertussen kregen we een drankje en stelden we ons aan de andere bloggers voor. Al snel was de auteur er, helemaal klaar voor de persconferentie. Uitgever Claudia van der Werf heette ons allereerst van harte welkom en daarna konden we losbarsten met vragen. Nog even de 'waarschuwing' dat Karen Rose uitgebreid antwoordt en een ware spraakwaterval is. Nou, dat hebben we geweten!

Na zes jaar is Karen Rose weer even terug in Nederland en Vlaanderen voor een bliksembezoek, donderdag was ze op de boekenbeurs in Antwerpen en vandaag op de uitgeverij in Utrecht. Vele interviews onder andere met Soraya, maar nu is het tijd voor ons. Niets te vrezen is alweer het zeventiende boek dat uitkomt in het Nederlands. Een mooie banner laat alle titels zien. Ze vermeldt ook direct dat in februari 2019 nummer achttien komt, Het kwaad in jou.

Personages 
Onze eerste vraag is hoe ze dat toch doet met al die personages, bijvoorbeeld in de Baltimore-reeks met onder andere officier van justitie Daphne Montgomery, rechercheur Stevie Mazzetti en FBI special agent Joseph Carter. Heeft ze misschien een heel schema getekend? Niets blijkt minder waar, ze zitten allemaal in haar hoofd en roepen om het hardst of ze nu alsjeblieft een plekje in dit boek mogen hebben. Ze wist direct dat ze twee 'cops' en twee 'lawyers' als hoofdpersonages wilde en dan in de volgorde cop-lawyer-lawyer-cop. Het hele plot had ze ook al uitgedacht. 

Maar lang niet alles is van tevoren duidelijk, want in boek twee,  In vertrouwen, kwam 'ineens' een personage op dat absoluut een rol moest hebben in boek drie, Heb je me gemist. Na een bezoek aan een mortuarium had ze besloten dat patholoog-anatoom Lucy Trask een rol moest hebben. Zo werkt het eigenlijk met alle boeken die ze schrijft. Door ontmoetingen, met mensen op de meest gekke plekken, wordt ze geïnspireerd en slaat ze personages op in een Excel-bestand, maar eigenlijk zitten ze in haar hoofd. Ze noemt het 'haar voorraad'. 

Dan volgt nog een anekdote over de 'ontmoeting' met een potentieel personage. Ze zat in het vliegtuig naast een piloot, die net een privévliegtuig had verplaatst en nu op weg was naar huis. Geïnspireerd voor het verhaal slaat het brein van Karen Rose op hol en vertelt ze de man dat hij een perfect personage zou zijn voor een seriemoordenaar. Het ene moment is hij bijvoorbeeld nog in Barcelona en 's middags in New York, niemand die hem verdenkt. De man kijkt haar geschokt aan en ze vertelt dat ze thrillerauteur is. Met alle aanwezigen lachen we er hard om, ze vertelt het zo beeldend. 

Karen Rose ziet alle personages als persoonlijke vrienden en haar man maakt zich dan ook een beetje zorgen of ze nog wel beseft dat ze niet echt zijn.

Te gewelddadig? 
Karen schudt de anekdotes met groot gemak uit haar mouw en we zouden zo tien blogs kunnen vullen. Eén ervan willen we jullie er echter niet onthouden. Ze had een manuscript ingeleverd bij haar uitgever en die had feedback over de eerst geschreven scène waarin de moordenaar een onschuldige vrouw op de parkeerplaats van een supermarkt vermoordde met een nekschot. Vervolgens nam hij haar auto mee, daar was het hem om te doen.

Volgens haar uitgever was dit onnodig geweld en dus werd gevraagd het aan te passen. Dat zinde Karen Rose echter niet en ze ging te rade bij een goede vriend van haar, die patholoog-anatoom is. Die vertelde haar iets heel zeldzaams, namelijk dat wanneer iemand wordt neergeschoten en het hoofd op exact het juiste moment draait, de kogel in de schedel blijft en er eigenlijk weinig te zien is. Karen besluit dit gebruiken. 

Vervolgens vertrekt ze met haar gezin naar Disneyworld en tijdens een ritje in de shuttlebus naar het hotel, wordt ze gebeld door haar uitgever. Helemaal blij met het herschreven stuk, wel een moord, maar geen bloedvergieten. Waarop Karen Rose heel droog in de telefoon zegt "Ik had haar nog steeds liever met een nekschot vermoord". Waarop de hele bus stilvalt en ze wederom moet gaan uitleggen dat ze thrillerauteur is. Haar familie doet vervolgens of ze haar niet kent.

Als laatste nog een paar feitjes die we jullie niet willen onthouden:

• Ze is net klaar met het schrijven van haar tweeëntwintigste thriller en begint aan de drieëntwintigste.
• Haar favoriet is In het vizier. Ze schreef het boek in zeventien dagen! Haar record. 
• Daarna kon ze haar vingers amper meer bewegen. 
• Schreew voor mij schreef ze in 24 dagen en was 600 bladzijden dik. 
• Een van haar favoriete auteurs is Lisa Gardner, volgens haar een slimme en vriendelijke vrouw. 
• Als zij haar zou vragen om samen een boek te schrijven, dan zou ze dat doen. 
• Ze is namelijk heel nieuwsgierig hoe dat werkt. 
• Ze heeft het anderen al wel eens gevraagd, maar kreeg geen overtuigend antwoord. 
• We kregen een heel toepasselijke goodiebag, die opgevouwen een roos was!
• Daar zat een heel originele fles rosé in. 

Bedankt, uitgeverij De Fontein (Ester, Tina en alle anderen) voor de organisatie van deze erg leuke en gezellige persconferentie. Jullie hadden heerlijke hapjes voor ons, volgende keer komen we gewoon een uurtje eerder om er nog meer van te genieten!

Op vrijdag 7 december volgt hier op de Spot van de Thriller Club de trio-recensie van Niets te vrezen.

Chantal en Joyce namens de Thriller Club 

PS: Hieronder de groepsfoto gekregen van de uitgeverij