Op 10 juli plaatsten we een oproep waarin we jullie vroegen om met ons te gaan ‘buddyreaden’. De uitbaters van dit café kozen ieder een titel en auteur en vervolgens konden jullie aangeven met welke titel, dus eigenlijk met wie, je een buddyread wilde aangaan. Vandaag het eerste artikel van vier. De aftrap is voor Vals spel van Harlan Coben, en Saar en Wilma zagen het wel zitten om samen met Kees het boek, waarin Myron Bolitar het belangrijkste personage is, te gaan lezen.

De auteur

Harlan Coben volgde een studie politieke wetenschappen, werkte hierna in de reisbranche en begon in die periode tevens met schrijven. Dat resulteerde erin dat hij in 1990 debuteerde met de thriller Dood spel. Zijn echte doorbraak kwam met de serie rond sportagent Myron Bolitar, die naast zijn dagelijkse werkzaamheden tevens als een soort privédetective optreedt. Het eerste deel uit de serie is Vals spel, dat in 1995 is verschenen. Naast deze serie schreef hij er ook een met Mickey Bolitar, een neef van Myron. Verder heeft hij een aanzienlijk aantal standalones geschreven. Tevens is hij de eerste auteur die alle grote Amerikaanse thrillerprijzen heeft gewonnen.

Myron Bolitar

Voordat 1,93 meter lange Myron als sportagent ging werken, was hij een beroemd basketballer bij de Boston Celtics. Tijdens een wedstrijd tegen de Washington Bullets brak hij zijn knieschijf, wat het einde van zijn sportieve loopbaan betekende. Hierna richtte hij zijn eigen bedrijf op, MB SportsRep, en begon hij met het behartigen van de belangen van topsporters. Als zijn cliënten in moeilijkheden komen, fungeert hij ook als een soort detective (detective per ongeluk). Myron, die overigens een hekel aan deze naam heeft, is verzot op Yoo-Hoo chocolademelk en van joodse afkomst. Hij heeft, tot ze uit zijn leven verdween, een lange relatie gehad met Jessica Culver.

De serie

1. Vals spel (Deal breaker, 1995)
2. Tegenwerking (Drop shot, 1996)
3. Vermist (Fade away, 1996)
4. Ontwricht (Black spin, 1997)
5. Foute boel/Schijnbeweging (One false move, 1998) *
6. Klein detail/Schaduwleven (The final detail, 1999) *
7. Oud zeer/Laatste kans (Darkest fear, 2000) *
8. Eens beloofd (Promise me, 2006)
9. Verloren (Long lost, 2009)
10. Levenslijn (Live wire, 2011)
11. Naar huis (Home, 2016)

* Herdruk met een andere titel 

Het verhaal

Sportagent Myron Bolitar staat op het punt een grote slag te slaan. Net als Christian Steele, een rijzende ster in het American football en een belangrijke cliënt van Myron. Maar wanneer Christian een telefoontje krijgt van een voormalige vriendin, een vrouw van wie iedereen dacht dat ze dood was, dreigt de deal niet door te gaan. Myron probeert de waarheid te achterhalen en stuit op een beerput vol leugens, geheimen en een familietragedie. Imago en talent kunnen je rijk maken in de sport, maar maken ze je ook onschendbaar?

Ons gesprek

Rond 10 september begonnen Saar, Wilma en Kees met lezen en een buddyread zou geen buddyread zijn als we het tijdens het lezen niet met elkaar over het boek zouden hebben. Natuurlijk laten we jullie meegenieten. Om geen spoilers weg te geven, is in dit gesprek is een aantal namen door letters vervangen.

Kees: Ik heb inmiddels negen hoofdstukken gelezen. Wat vinden jullie er tot nu toe van?

Wilma: Om eerlijk te zijn had ik vrij veel moeite om goed in het verhaal te komen. Dat kan ik me van de andere boeken die ik van Harlan Coben heb gelezen niet herinneren.

Saar: Ik ga akkoord met Wilma, al kan ik niet vergelijken. Het is het eerste boek dat ik van hem lees. Maar ik moest er wel inkomen. Het vraagt wat inspanning die eerste bladzijden om te weten waar het eigenlijk over zal gaan. 

Kees: Klopt. Het is, vind ik, een typisch eerste deel van een serie. Zo komt het althans bij mij over. Introductie van de personages, lange aanloop naar waar het werkelijk om gaat, etc.

Wilma: O. Vandaar dat die andere boeken dus veel soepeler lazen. Ik wist niet dat een eerste deel vaak zo is opgebouwd. Leuk om te weten.

Saar: Ik wist niet dat het een eerste deel was, dan had ik het ook anders gelezen. Maar het is inderdaad wel typisch dat het wat trager op gang komt. Iets wat dan weer een nadeeltje van series is. Alleenstaande boeken komen vaak sneller op gang.

Kees: Ja, dat is zeker waar. Waarschijnlijk omdat een auteur bij een serie langer de tijd heeft om het over de personages te hebben. En mijn ervaring is dat in een eerste deel van een serie vaak een uitgebreide introductie van personages zit. Hoewel er ook uitzonderingen zijn.

Wilma: Oké. Inderdaad geeft hij wel hele uitgebreide informatie over iedereen. Soms vraag ik me wel af of al die info relevant is voor dit boek...

Saar: Misschien niet voor het boek, maar wel voor de rest van de serie...

[Het gesprek hierover gaat nog even door, maar dat is voor hier niet zo heel erg relevant]

Wilma: Maar welke informatie ik dan weer mis, en die volgens mij wel een rol speelt, is wanneer de vader is vermoord. In hoofdstuk vier staat dat Jessica de herdenking komt organiseren (dus kortgeleden gebeurd?). Echter zou je dan iets van rouw of verdriet om de vader verwachten, maar daar merk ik in het hele verhaal niks van. Dus dan lijkt die moord eigenlijk weer heel lang geleden. Dat vind ik verwarrend.

Kees: De info over hem ontbreekt in het begin inderdaad. Maar wacht af, er wordt meer over bekend en het lijkt dus wel degelijk met het verhaal te maken te hebben.

Wilma: Maar later in het boek ontbreekt het nog steeds, of ik heb het overgeslagen misschien...

Kees: Ik weet natuurlijk niet waar je in het boek bent, maar overgeslagen heb je niets. Lastig om er wat meer over te zeggen zonder een spoiler weg te geven, dat doe ik liever niet. Maar hoe verder je in het verhaal komt, hoe duidelijker het zal worden.

Wilma: Ja, ik snap er al iets meer van. Zit aardig tegen het einde van het boek aan nu. Heb jij het boek al uit of kende jij het verhaal al?

Kees: Nee, kende het niet en ik ben nu bij hoofdstuk 28 (blz. 204). Maar wat ik zei, baseerde ik op hoe de plot nu verloopt, dus ik verwacht dat ik er in het resterende deel dat ik nog moet lezen meer over te weten kom.

Wilma: Ik ben al verder maar je haalt me langzamerhand wel in. Er wordt wel meer duidelijk, maar nog steeds mis ik de tijdsduiding van de moord.

Kees: Het boek heb ik uit en op alle eventuele vragen komt sowieso een antwoord. Wat vinden jullie trouwens van de personages Myron, maar ook zijn vriend Win?

Wilma: Myron is een slimme en handige jongen, die zich vastbijt in de problematiek en pas loslaat als hij weet wat hij weten wil. Neemt veel risico’s, maar heeft Win als een soort beschermengel om zich heen. Win is een vrij evenwichtige persoon. Sportief, sterk en rijk. Heeft alles in huis om zaken op te lossen als Myron er niet meer uitkomt. Leuk koppel zo samen!

Kees: Zo kun je inderdaad tegen hen aankijken. Ik vond Myron, hoewel hij het hart wel op de goede plek heeft, een nogal met zichzelf ingenomen persoon. Hij is nogal overtuigd van zijn eigen kunnen en zijn uiterlijk. Win vind ik overkomen als een rijkeluiskindje, en er zijn momenten dat het lijkt alsof hij een halve crimineel is. Zijn onverstoorbaarheid vind ik wel prachtig. Heerlijk stoïcijns. Een prima en mooi koppel is het zeker. Dat kan een boek kracht geven.

Wilma: Dat ben ik met je eens over Myron, hij is zelfingenomen, maar dat moet je waarschijnlijk ook wel zijn om stand te houden in het wereldje van sportmakelaar. Kijk naar Burke en O’Connor, die hebben ook flink wat kapsones! En Win gaat inderdaad de criminele kant op af en toe, maar eigenlijk alleen maar als Myron het loodje dreigt te leggen. Tot die tijd blijft hij redelijk binnen de lijntjes. Al kan je je afvragen waar al zijn rijkdom vandaan komt, want hij voert niet zo gek veel uit om op een normale manier rijk te worden.

Saar: Myron komt op mij over als iemand met een groot hart, maar anderzijds komt het ook wat ongeloofwaardig over. Hij is inderdaad behoorlijk met zichzelf ingenomen, dat vind ik ook. Zijn humor vind ik soms ook een tikkeltje te. Ik ben niet vies van sarcasme, maar hij heeft er toch iets te veel van. Win is maar een raar personage. Hij blijft stoïcijns onder van alles, komt uit een rijke familie maar handelt inderdaad als een halve crimineel en ik kreeg de indruk dat hij zichzelf een beetje een held vindt. Want hij moordt voor het goede doel...

Wilma: Vinden jullie dit een realistisch boek/verhaal?

Kees: Oef, vind ik het een realistisch boek? Lastig te zeggen, want de wereld van sportagenten ken ik niet, behalve van wat je er in de krant over leest. Dat veel van die agenten op geld belust zijn, is in mijn ogen een voldongen feit en dat wordt in het verhaal ook even naar voren gebracht. Maar dat een sportagent ook als privédetective bezig is, is dan weer wat minder realistisch. Al met al zitten er elementen in het verhaal die maar zo zouden kunnen gebeuren, maar toch ook die ver van de realiteit af staan.

Saar: Goh, de moord zelf wel. En hoe alles uiteindelijk in elkaar bleek te zitten. Maar de personages van Myron en Win zijn wat mij betreft te ver gezocht. Een sporter die een carrière had bij de FBI, waarna hij sportmakelaar wordt en privé détective speelt. Een beetje te veel van het goede. En Win die rijk is maar zo psychopathisch doet. Nee, iets te ver gezocht voor mij.

Saar: Hoe vonden jullie de ontknoping trouwens?

Wilma: De ontknoping vond ik toch wel verrassend. In hoofdstuk vier lees je dat Jessica in gesprek is met X, en dat hij niet blij is met wat zij van plan is. Daarom heb ik heel lang aan X gedacht. Pas in de allerlaatste hoofdstukken zit de werkelijke ontknoping. Knap gedaan van de schrijver!

Saar: Oh, ik had dat dus ook. Ik heb zelfs Y even verdacht. Maar ik had de uitkomst ook niet zien komen. En daaraan zie je inderdaad dat je hier met een meester te maken hebt.

Kees: De ontknoping... Tijdens het lezen werd A meteen al verdacht gemaakt, maar dat werd zo ontkracht dat ik hem niet meer als verdachte/dader ging zien. Dus ja, het was toch wel enigszins verrassend dat A het toch bleek te zijn. Y had ik inderdaad ook nog even verdacht, en zelfs Z. 

Saar: Is het jullie ook zo opgevallen dat dit een behoorlijk 'oud' boek is? Kan je dingen noemen die je dat gevoel gaven?

Wilma: Hi hi. Ja, maar ook in zekere zin weer modern en vooruitstrevend. In hoofdstuk 44 gaat het namelijk al over Donald Trump! Heb het op Google opgezocht en de genoemde hotels zijn inderdaad allemaal van hem!

Saar: Ja, maar Donald Trump is dan ook geen jonkie meer en die hotels staan er ook al een paar jaar.

Kees: Dat de naam van Trump in het verhaal voorkwam, vond ik eigenlijk niet eens zo heel erg gek. Maar toen had ik al door dat het een ouder boek was en ik weet dat hij hotels heeft/had, dus dat hij erin voorkwam vond ik wel grappig. Is er toch nog iets positiefs aan Donny.

Wilma: Dingen die me opvielen zijn de advertenties voor pikante telefoonlijnen. Tegenwoordig heb je de webcam. En foto’s van dierbaren in een portemonnee hebben veel mensen nu niet meer, dat staat op hun mobiel.

Saar: Wat ouderdom betreft viel mijn frank voor het eerst toen Myron om een autotelefoon vroeg. Bij dat van de advertenties en zo had ik nog niet zo bij stil gestaan. Ik denk dat advertenties en sekslijnen nu ook nog wel bestaan. Al is het misschien minder schering en inslag dan in de jaren 90 toen dat de enige optie was.

Kees: Voordat ik aan het boek begon dacht ik dat het uit 2011 kwam, maar halverwege dacht ik, nee, dat kan niet, daarvoor staat er te veel in dat 'ouderwets' is. Ik ben weer eens gaan kijken en toen viel me op dat het in 1995 geschreven is. Toen viel het kwartje bij me en kon ik het goed in die tijdgeest plaatsen. Het verbaasde me al dat ze geen mobiele telefoons hadden, geen internet, etc. Kun je zien dat je er tegenwoordig al helemaal aan gewend bent.

Wilma: Saar, dacht jij dan dat Y het misschien wel gedaan had?

Saar: Ja, ik heb dat even tot de mogelijkheden gerekend. Maar iets zei me ook dat ik het bij het verkeerde eind had. 

Wilma: Grappig dat iedereen eigenlijk een andere moordenaar in gedachten had. Wel knap als een schrijver zoveel personages aanreikt die daarvoor in aanmerking zouden kunnen komen.

Wilma: Als je naar de titel kijkt, moet ik wel zeggen dat er enorm veel valsspelers in het boek beschreven werden en ook op allerlei verschillende manieren. Vinden jullie dat ook?

Saar: Zeker. De titel is echt heel toepasselijk vind ik. Valsspelers genoeg, op allerlei manieren!

Kees: Er werd wel wat vals gespeeld, dus in het licht van het eigenlijke beroep van Myron is die Nederlandstalige titel goed gekozen. De oorspronkelijke titel Deal Breaker betekent contractbreker. Wat vinden jullie dan een betere titel? Deze of toch Vals spel? Zelf vind ik de Nederlandse titel mooier, beide passen wel, hoewel ik de laatste toch een stuk sterker vind.

Saar: Ik vond Deal Breaker ook toepasselijk. Maar Vals spel past toch net beter, omdat ik dat de hoofdlijn van het verhaal beter vind omschrijven. Voor Deal Breaker kan ik ook wel een paar verklaringen vinden, maar voor Vals spel meer. Het dekt de lading meer in mijn ogen. 

Wilma: Vals spel is een ruimere titel en vind ik dus meer bij het boek passen. Het verhaal ging niet alleen over contractbreuken maar ook over vals spel in relaties (bijvoorbeeld Carol en Paul).

Wilma: Binnen wat voor tijdsbestek vinden jullie het verhaal afspelen? Dagen/weken/maanden? Dat is dus wat mij al het hele verhaal dwars zit.

Saar: Tja, ik heb de neiging om een paar weken te zeggen.Y was precies nog niet zo kort geleden gestorven. En op het einde van het boek was de gedenkdienst. Dus zoveel tijd kan er niet tussen gezeten hebben.

Kees: Een paar weken, meer kan het volgens mij niet zijn geweest. Wat Saar al zegt, Y is niet ver voor het begin van het verhaal vermoord, ik denk één of twee dagen, en zijn herdenkingsdienst komt verderop in de plot ook nog aan bod. Tussen overlijden en dat moment zitten niet echt weken, tenzij er autopsie verricht moet worden, maar daar wordt verder niet over gesproken, vooral omdat aanvankelijk uitgegaan werd van een natuurlijke dood.

Wilma: Ik vond dat er te veel losse, niet goed uitgewerkte stukken waren die niet goed op elkaar aansluiten. In de andere boeken van deze schrijver heb ik dat niet eerder zo ervaren. Dat vind ik een minpunt van dit boek.

Saar: Daar geef ik je wel gelijk in. Ze lijken veel meer met Z in te zitten dan met het feit dat Y dood is. Soms lijkt het alsof ze daar niet echt mee zitten.

Kees: Klopt, ook ik ben het ermee eens. Geen rouwperiode of wat dan ook, iedereen gaat maar door alsof er niets gebeurd is. Staan nergens bij stil, maar willen uiteindelijk wel gerechtigheid. Mogelijk dat Coben alles wat echt privé is ondergeschikt heeft gemaakt aan het vinden van Z en de moordenaar van Y. En dan heeft hij het zo ingekleed dat er toch wat privédingen om de hoek komen kijken. Kon ook eigenlijk niet anders.

Kees: Ik had, voordat ik deze las, al een boek met Myron gelezen, maar ik verwacht dat het er nog wel wat meer kunnen worden. Al heb ik ze niet allemaal in mijn bezit. Denken jullie nog meer boeken met Myron te gaan lezen?

Wilma: Er staan op mijn verlanglijstje bij de bibliotheek nog twee of drie boeken die ik wilde lezen. Die laat ik zeker staan omdat mijn ervaringen met de boeken die ik voor Vals spel las heel goed waren. Ik ben in ieder geval erg blij dat ik de serie niet gestart ben met Vals spel. Als dit mijn eerste boek van deze schrijver was geweest, dan had ik zeker afgehaakt voor de overige boeken.

Saar: Ik zou zeker nog andere boeken van Harlan Coben lezen, maar of ik echt nog een Myron Bolitar zou nemen weet ik niet, ik ben niet zo'n fan van het personage.

Wilma: Vinden jullie dat het een thriller is? Wat vonden jullie van de spanning in het boek?

Kees: Echt een zinderende spanning vond ik niet in het boek zitten. Toch waren er wel een paar momenten waarop er wel een spanningsboog was en er waren ook een paar onverwachte plotwendingen. Of het een thriller is, tja... meer iets van een detectiveroman (zo wordt dit soort boeken altijd genoemd) en de uitgever heeft dan weer bepaald dat het onder het thrillergenre valt.

Saar: Persoonlijk vond ik het wel een spannend boek, met het ene moment een grotere spanningsboog dan het andere moment. Maar het was nu niet zo spannend en razend dat ik het een thriller zou noemen. Ik vond dit ook meer detective.

Wilma: Ja, precies. Een actieboek heb ik het maar genoemd. Want het barst van de actiemomenten. Maar echt spannend vond ik het niet.

Onze mening

Saar (***): Vals Spel is het eerste boek in een serie en dat merk je doorheen het boek. Het verhaal komt vrij traag op gang, omdat de auteur de tijd neemt om zijn personages goed aan je voor te stellen. Heel wat van het verleden, van zowel Myron als zijn rechterhand Win, komt aan bod gedurende de eerste hoofdstukken. Wanneer de voorstelling van de personages eenmaal achter de rug is, neemt de spanning en de vaart in het verhaal wel toe. Toch bereikt Vals Spel nooit het spanningsniveau van een bloedstollende thriller. Wel slaagt Coben erin om de lezer te boeien en de spanning in het verhaal te houden. Met elke bladzijde die ik omsloeg, was ik benieuwd naar de uitkomst van het verhaal. De uiteindelijke ontknoping lag niet voor de hand en dat is voor mij wel het belangrijkste aspect van een spannend boek. Hoewel Myron aan mij geen fan heeft, heb ik Vals Spel met veel enthousiasme gelezen. Dit was mijn eerste boek van Coben. Wat mij betreft, heeft hij bewezen dat hij kan schrijven en zullen er zeker nog van zijn boeken volgen!

Wilma (***): Helaas vond ik het begin moeilijk om door te komen. Er werd een enorme hoeveelheid informatie gedeeld, voordat het eigenlijke verhaal goed op gang kon komen. Toch vond ik het al met al een aardig verhaal. Een echte thriller vond ik het niet, er was te weinig spanning. Het is meer een actieboek. Jammer ook dat het zo lang duurde voor het boek op gang kwam, daardoor heb ik veel moeite gehad met doorlezen. Als ik niet mee had gedaan met deze buddyread was ik zeker gestopt met lezen. Omdat ik al andere boeken van deze schrijver ken die ik wel prettig vond, zal ik in de toekomst nog wel eens boeken gaan lezen van Harlan Coben. 

Kees (***): Wat bij een korte introductie van enkele personages het meest in het oog springt, is het karakter van Bolitar. Dat komt laconiek over, hij vindt zichzelf geweldig, doet denken aan een macho. Toch heeft hij het hart op de goede plaats. Vals spel wordt vooral vanuit zijn perspectief verteld, in iets mindere mate vanuit het oogpunt van Jessica, zijn ex-vriendin en af en toe door iemand anders. Het verhaal draait voor een groot deel om de sportwereld en daardoor lijkt de situatie rond Christian en diens voormalige vriendin wat onderbelicht te raken. Veel van dat sportgeweld heeft er echter wel zijdelings mee te maken. Het meest interessante van het verhaal zijn de niet zakelijke activiteiten van Myron. Dat heeft af en toe spanning en soms een onverwachte plotwending. De vlotte schrijfstijl van Coben zorgt ervoor dat het een aangenaam verhaal zonder complexiteit is, het is luchtig, maar zeker niet oppervlakkig. In ieder geval is het een mooie start van serie met een aantal interessante personages.

Kennen jullie de boeken met Myron Bolitar? Zo ja, wat vind je ervan? Zo nee, ben je van plan er een keer een te gaan lezen?

De buddyreaders Saar, Wilma en Kees