Op 10 juli gaven we het startschot voor onze Azië-weken. Tijdens een tien dagen durende reis nemen we jullie mee naar Japan, China, India en Zuid-Korea. We laten jullie kennismaken met interessante auteurs en boeken. En wie weet doen we onderweg nog andere locaties aan. Vandaag bevinden we ons in India, waarbij we worden vergezeld door Vikram Chandra.

De auteur
Vikram Chandra is in 1961 in New Delhi geboren, zijn vader is een nu gepensioneerde zakenman en zijn moeder heeft scenario’s voor diverse Hindifilms en toneelstukken geschreven. Zijn middelbare schoolopleiding volgde hij aan het Mayo College, een internaat in Ajmer in de deelstaat Rajasthan. Vervolgens heeft hij een korte periode aan het St. Xavier’s College in Mumbai gestudeerd, waarna hij naar de Verenigde Staten vertrok om daar verder te studeren. Zijn studie aan de filmschool van de Colombia University in New York liet hij halverwege schieten om aan het schrijven van zijn eerste roman, Stromende regen en rode grond, te beginnen, een boek dat in 1997 in het Nederlands is verschenen. Voor dit debuut won hij zowel de Commonwealth Writers Prize voor het beste debuut en de David Bingham Prize for Fiction. Momenteel woont hij afwisselend in Berkeley, California, waar hij aan de universiteit doceert in creatief schrijven en Mumbai. Hij is getrouwd met Melanie Abrams, die zelf ook romans schrijft.

De boeken
Stromende regen en rode grond (1997)
Een in een aapje gereïncarneerde 19e-eeuwse Brahmaan vertelt verhalen over de geschiedenis van India in de 19e eeuw, afgewisseld met verhalen van een Indiase student van nu over zijn studententijd in de Verenigde Staten.

Liefde en verlangen in Bombay (1998)
In vijf verhalen, onderling zo verbonden dat ze bijna een roman vormen, dringt Vikram Chandra door tot in het hart van India, met zijn feesten, zijn passies, zijn vetes en mysteries, maar ook tot in het hart van de eeuwige raadselen van de menselijke geest. Soebramaniam, een ambtenaar in ruste, is de verteller. Vijf avonden lang verhaalt hij van rivaliserende families, verboden liefde, moord, zelfonderzoek en een verdwenen minnaar. Net als in zijn wereldwijd geprezen debuutroman Stromende regen en rode grond schrijft Chandra glashelder, sierlijk en met een enorme vormbeheersing.

Godenspelen (2006)
Sartaj Singh, een Sikh en politieagent in Bombay, wordt op een ochtend wakker gebeld door een anonieme man die hem de verblijfplaats van Ganesh Gaitonde vertelt, een Hindu bendeleider en een van de meest gezochte criminelen van India. De politie vindt de zwaar beveiligde bunker van Gaitonde, maar als Sartaj de bunker binnenstormt, blijkt Gaitonde dood, hij heeft zichzelf een kogel door het hoofd geschoten. Ook wordt het lichaam van een dode vrouw gevonden. 

Spoedig krijgt Sartaj de opdracht de dood van Gaitonde nader te onderzoeken, een speurtocht waarin zijn eigen leven en dat van anderen weinig waard lijkt. Met de dood van Gaitonde is het machtsevenwicht tussen de twee grootste clans, die van Gaitonde en zijn Moslimtegenhanger Suleiman Isa, ernstig verstoord. Beide mannen profiteerden schaamteloos van de rechteloosheid en van corrupte en nationalistische politici voor wie ze vuil werk opknapten. Sartaj's speurtocht brengt hem diep tot in beide bendes maar vooral tot een complot van apocalyptische proporties.

Het leek ons een goed idee om voor dit artikel de mening van onze volgers te vragen. Op 24 mei plaatste Greet een oproep op Facebook, maar de titel van het boek bleef nog even geheim. Ze vertelde alleen dat het om een niet-alledaagse en iets oudere thriller ging, een heuse klepper! In minder dan twee dagen ontving Greet via de Messenger maar liefst negentien berichten van geïnteresseerden. Jammer genoeg bleek het boek in de Nederlandse bieb bijna niet verkrijgbaar (terwijl dat in Vlaanderen geen probleem is), dus moesten er heel wat mensen noodgedwongen afhaken. Na het bevestigen van de titel beseften een paar lezers dat het boek niets voor hen was. Uiteindelijk hebben vijf enthousiastelingen het boek tweedehands aangeschaft. Daarvan zouden er na een dikke maand drie effectief hun bijdrage doormailen.

Hieronder de mening van deze drie lezers over Godenspelen, de enige thriller van de drie genoemde boeken.

Karin: Voor ons westerlingen is het leven in de miljoenenstad Mumbai moeilijk voor te stellen. Veel mensen leven er op een kleine oppervlakte, het verkeer is een chaos en er heerst een enorme smog. Ook het verschil tussen arm en rijk is aanzienlijk. Godenspelen is daardoor meer dan thriller alleen, het is ook een kennismaking met een andere cultuur. Het verhaal wordt verteld vanuit twee perspectieven, dat van Singh en dat van Gaitonde. Tussendoor worden deze hoofdstukken afgewisseld met ‘intermezzo’s’, waarin meer over de achtergrond van een personage dat dan een rol in het verhaal heeft, wordt verteld. Hierdoor wordt het verhaal niet langdradig. Het boek heeft een woordenlijst van maar liefst 32 pagina’s, daarin worden de woorden uit de diverse Indiase talen verhelderd. De locatie, de opbouw van het verhaal, de beschrijving van de personages en het gebruik van de inheemse woorden hebben voor mij een unieke leeservaring opgeleverd.




Nadat Karin het boek uit had gelezen en hier een recensie over had geschreven, vierde ze dit met een proeverij van Indiase gerechten die in het boek voorkwamen.

Lizzie: Ik begon vol goede moed in deze dikke klepper, maar al snel merkte ik dat het een enorme concentratie vergt om het boek te lezen. Dat komt vooral door de vele Indiase termen. Hoewel er een woordenlijst is, is het vervelend om iedere keer een woord op te moeten zoeken. Dat vertraagt het lezen toch. Het is sowieso geen boek dat leest als een trein, je hebt er echt concentratie voor nodig. Ik heb het boek van hoofdstuk naar hoofdstuk gelezen, waarbij ik terugbladerde om weer helemaal mee te zijn. Het verhaal is heel gedetailleerd geschreven, van die schrijfstijl houd ik wel, maar dit vond ik te veel. De auteur viel ook dikwijls in herhaling, waardoor de vaart van het verhaal wat bleef steken. Omdat het boek niet helemaal mijn ding was, heb echt op mijn tanden moeten bijten om door te lezen en het boek uit te krijgen.

Marc: Godenspelen is voor mij een zinnenprikkelend, zinderend boek met veel vaart, spanning, inleving, mensenkennis én humor, waarin de auteur de Indiase samenleving in het algemeen fileert en alles wat er scheef loopt in het bijzonder. De schilderachtige personages zijn uitgediept, er wordt aandacht besteed aan de mens. De personages en hun denken en doen blijven echt plakken. Verder is het een goed geschreven boek en mag het meespelen in de hoogste regionen van de wereldliteratuur. De auteur weet het verhaal zo neer te zetten dat je er als lezer middenin zit. De verschillende verhaallijnen meanderen door het boek, kruisen elkaar, gaan elkaar uit de weg en komen uiteindelijk toch weer samen. Maar toch moet het boek het niet hebben van een ingenieus plot. Wel is het een tijdloos verhaal. Voor mij is het een kwaliteitsvolle thriller die je als mens ook iets doet.

Conclusie: Twee uitermate positieve reacties, Karin en Marc zijn ronduit lovend over Godenspelen, waarbij Karin spreekt over een unieke leeservaring en Marc het boek vindt passen in de hoogste regionen van de wereldliteratuur. De mening van Lizzie is heel anders, zij had echt moeite om door het boek heen te komen en vond het ook nog eens te gedetailleerd.

Kent iemand van jullie de boeken van Vikram Chandra en zo ja, wat vond je ervan?

Namens de Thriller Club,
Kees