Juni, juli en augustus stonden in het kader van Zomerlezen en van 7 tot en met 13 juni organiseerde Hebban de Week van het Spannend Boek. Speciaal voor deze maanden schreef de Noorse auteur Jo Nesbø het geschenkboekje De jaloezieman. Doordat de Boekenweek verplaatst werd van maart naar juni werd besloten om het geschenkboekje in de week van 1 tot en met 10 november cadeau te doen wanneer je minstens vijftien euro aan Nederlandstalige boeken besteedt.

Uiteraard wilden de kroegbazen van het Thriller Café deze novelle lezen en beoordelen, en omdat het ons wel leuk leek onze volgers daarbij te betrekken, deden we een oproep wie met ons mee wilde lezen. Zoals vanouds werd er ook deze keer enthousiast gereageerd en ontvingen we twaalf meningen die we, samen met de drie van ons, in dit duimpjesverslag hebben samengebracht.

De jaloezieman

Op het kleine Griekse eiland Kalymnos in de buurt van Kos verdwijnt een Duitse toerist spoorloos nadat hij vroeg in de ochtend is gaan zwemmen in zee. Getuigen verklaren dat de man de avond voor zijn verdwijning gevochten heeft met zijn tweelingbroer. De plaatselijke politie staat voor een raadsel; er is geen lijk, en geen spoor van vuil spel. Toch vertrouwen ze de zaak niet en ze roepen de hulp in van inspecteur Nikos Balli. Hij staat bekend als De Jaloezieman, en is gespecialiseerd in het oplossen van moorden waarbij jaloezie het hoofdmotief lijkt te zijn.

De meningen

André (***): Het boek opent rommelig. Ik heb in het begin geen idee welke kant het opgaat. Ik heb ook het idee dat ik midden in een verhaal val, wat  later wel goed komt door de uitleg, maar dit maakt het er niet makkelijker op. De schrijfstijl is uitvoerig met veel zijlijnen, waardoor het voor mij moeilijk was om in het verhaal te blijven. De spanning bouwt zich in het begin goed op, maar later in het boek vlakt dat wat af. Het einde wordt wat ongeloofwaardig en heb ik het idee dat het door het dunne boekje een beetje is afgeraffeld en het verhaal niet voldoende kon worden uitgewerkt. Al met al een aardig boekje voor tussendoor. 

Anneke (****): Zeer ge(s)laagde psychologische thrillernovelle. Vanaf de eerste pagina’s fascineert hoofdpersoon Balli met zijn persoonlijke ontboezemingen, die door de ik-vertelvorm extra binnenkomen en bovendien de overige personages body geven. Originele Griekse symboliek en getrokken parallellen met jaloersheid in de romantiek. De mix met de bergklimsport lijkt curieus, maar valt uiteindelijk verrassend op zijn plek. Knap gedoseerde spanningsboog met verrukkelijke plotwendingen à la Nesbø. De man leidt ons vakkundig naar een enerverende finale. Zo zie ik thrillers graag. Nauwelijks minpunten op deze puik gedoseerde vijfennegentig pagina’s. Had ik de plot niet deels zien aankomen, dan had De jaloezieman (rake boektitel) vijf mooie sterren gekregen.

Atse (***): In vierennegentig pagina's heeft Jo Nesbø het thrillergeschenk geschreven. Voor mijn gevoel kwam het verhaal laat op gang en ik vond het thrillergehalte niet erg hoog. Het was één lang hoofdstuk; ik miste de techniek om met verschillende (korte) hoofdstukken de spanning extra op te bouwen. De ontknoping was niet verrassend genoeg en was tamelijk voorspelbaar. Een enigszins teleurstellende ervaring. 

Denise (***): Het verhaal leest enorm vlot weg doordat het op een min of meer ontspannende manier verteld wordt door het hoofdpersonage Nikos Balli, alias de jaloezieman. Het boeit van begin tot einde. Je krijgt veel informatie en details die in het hoofd van de jaloezieman rondtollen. Het verhaal is als een lange monoloog, maar verveelt niet. De plot van het verhaal wordt duidelijk doordat de jaloezieman zijn bevindingen vertelt en uitlegt hoe hij tot bepaalde conclusies komt. Hij geeft hier ook zichzelf bloot en laat de lezer weten hoe hij in elkaar steekt en waarom hij het beroep gekozen heeft dat hij uitvoert. Zo stelt hij ook de andere personages aan de lezer voor. Hier krijg je minder info over, maar genoeg om je in hen te kunnen inleven. Het boek is enerzijds spannend, want je wilt weten hoe het verhaal afloopt, maar het bevat ook veel denkwijzen, overtuigingen en toelichtingen die je aandacht proberen te vangen. Al is het voor mij de eerste keer dat ik van deze auteur iets lees, ik had toch de indruk te weten waar hij naartoe ging met zijn verhaal. Het is heel goed gebracht en de elementen van het verhaal zijn goed opgesteld. Al bij al een ontspannend, goed geschreven verhaal; niet zo heel vernieuwend maar met een boeiend hoofdpersonage.

Evelien (***): Aardig verhaal, maar ik vond het een beetje met te grote stappen verteld. Het begin is niet zo goed te volgen, behalve als je de achterflap leest. Dat probeer ik eigenlijk nooit te doen ... nu moest ik wel. De term jaloezieman druist nogal in tegen mijn taalgevoel: brandweerman, politieman, jaloezieman … het klopt niet helemaal. Maar als je het verhaal leest, snap je wel waarom de auteur dit woord heeft gebruikt. Verder heeft Nesbø vaak veel woorden nodig voor achtergrond en beschrijving van het landschap. Het maakt wel veel duidelijk, maar leidt toch af van het hoofdverhaal. Al met al een vermakelijk verhaal voor een verloren uurtje.

Gea (***): Het was een leuk boekje om te lezen, maar totaal niet spannend. Ik vond het hele verhaal nogal doorzichtig, en dus zeer voorspelbaar. Zowel wat betreft de tweeling Franz en Julian, als de achtergrond van de jaloezieman zelf. Weinig verrassend. De beschrijving van het eiland Kalymnos, de natuur en het klimmen vond ik erg leuk om te lezen. Ik houd wel van de schrijfstijl van Nesbø, al vond ik in dit boekje het ik-perspectief minder geslaagd. Dat kan komen doordat ik hoofdpersonage inspecteur Nikos Balli niet zo sympathiek vond.

Gerrie (****): Veel schrijvers hebben problemen om een boekje van vierennegentig pagina’s een kop en een staart te geven. Jo Nesbø laat zien dat hij daar geen enkel probleem mee heeft. Ik vergelijk deze geschenkboekjes dan ook met elkaar en niet met een volledig boek. Het is wel een beetje voorspelbaar, maar er zit toch een mooie twist aan. Behalve dat je de twee broers leert kennen, kom je er ook achter waarom Nikos de jaloezieman heet. Knap gedaan dus voor slechts een beperkt aantal pagina’s.

Gerti (****): Ik moet zeggen dat ik het bewonderenswaardig vind om in zo’n beperkt aantal bladzijden een heel verhaal te schrijven! Het gaf me het gevoel van gecondenseerde melk: enkel het hoogstnoodzakelijke blijft over. Door zijn bedenking ‘ik tors bagage mee … van het type dat je alleen moet dragen’ weet je direct dat Nikos Balli geen gewone inspecteur is. Een jaloezieman, hoe kan je het bedenken. Vooral het deel ‘na 5 jaar’ vond ik heel sterk én spannend. Ik heb van het boekje genoten. 

Greet (***): Nesbø kan meer dan Harry Hole-verhalen schrijven, dat heeft hij meermaals bewezen. Ik vond De jaloezieman sterk starten, maar naar het einde toe verloor de auteur me toch een beetje en vond ik het verhaal niet meer zo boeiend. Is het omdat het einde zo onverwacht is? Is het omdat het boekje dat als thriller begint uiteindelijk meer de kenmerken van een roman krijgt? Het is me niet helemaal duidelijk, maar het geschenkboekje van dit jaar strandt op drie sterren. Samengevat: sterk hoofdpersonage, origineel en vlot geschreven verhaal dat niet echt spannend is, en een ietwat bijzondere ontknoping waar ik niet helemaal weg van was.

Karin (****): De thrillers van Jo Nesbø lees ik graag en ik was dan ook extra gemotiveerd om dit korte verhaal te lezen. Slechts vierennegentig pagina’s telt dit korte verhaal en dat lijkt weinig voor een thriller, maar Nesbø is erin geslaagd een spannend verhaal te schrijven met een opmerkelijk hoofdpersonage op een bijzondere locatie. De gebeurtenissen volgen elkaar op in een vlot tempo, soms zelfs een beetje te vlot waardoor je de draad van het verhaal kunt kwijtraken. De ontknoping is spannend en verrassend. Over het geheel genomen heb ik dit boekje met plezier gelezen en geef ik het vier sterren.

Kees (***): Het is natuurlijk lastig om een vrij dun boekje te schrijven, want als lezer verwacht je ook dan goed uitgewerkte personages en veel spannende momenten. Dat eerste vond ik voor een verhaal als dit behoorlijk, het tweede tegenvallend. Mijn indruk is dat de spanning ondergeschikt is gemaakt aan de psychologie. Daarnaast zijn er erg weinig onverwachte ontwikkelingen en is het bij vlagen voorspelbaar. Vond ik dat erg? Niet zo, want die psychologie maakt voor mij wel het nodige goed. Dat het rotsklimmen een aanzienlijke rol in het verhaal heeft, was voor mij geen punt, hoewel het wel iets te uitgebreid was en ten koste van het tempo gaat. Al met al een leuk en onderhoudend geschenkboekje, maar zeker niet top.

Kitty (****): Ik heb genoten van De jaloezieman! Van begin tot eind heb ik zitten puzzelen en waande ik me zelfs in Griekenland. De broers Franz en Julian, maar ook Nikos kwamen echt tot leven en sleurden me mee het verhaal in. De twee verhaallijnen komen mooi samen in een finale die ik niet aan zag komen en mij met een voldaan gevoel achterliet. Geen enkel draadje blijft onbeantwoord, alles klopt op het einde. Nesbø heeft een prettige schrijfstijl die vlot leest en hij vertelt af en toe ook nog interessante wetenswaardigheden. En dan de spanning, die zit er vanaf het begin flink in en blijft non-stop aanwezig.

Marvin (****): Dit geschenkboek wordt door boekhandels een (top)thriller genoemd. Al linken we Jo Nesbø inderdaad voornamelijk aan zijn thrillers, toch kan je De jaloezieman bezwaarlijk spannend noemen. De misdaadzaak in kwestie is voorspelbaar en die naam niet waard. Wat deze novelle in werkelijkheid is, is een roman waarin hoofdpersonage Nikos Balli met een trauma uit zijn verleden afrekent. Wie alleen maar van thrillers houdt, is vast teleurgesteld, maar dat neemt niet weg dat Nesbø goed werk geleverd heeft. Het verhaal is melancholisch en traag geschreven, je leert Balli goed kennen en gaat zijn beweegredenen begrijpen. 

Ronny (****): Een volwaardige thriller in slechts vierennegentig pagina’s. Het lijkt onmogelijk, maar Jo Nesbø doet het met De jaloezieman. In de beperkte ruimte van een novelle zet hij met enkele verhaallijnen en slechts een paar goed uitgewerkte hoofdpersonages een uiterst compleet verhaal neer. Stukje bij beetje leren we inspecteur Nikos Balli kennen, wiens verleden overeenkomsten blijkt te vertonen met de tweeling Franz en Julian Schmid, waarvan er slechts één het einde van het boek zal halen. Nikos Balli, alias ‘de jaloezieman’ heeft zeker trekjes meegekregen van Harry Hole die we kennen uit de thrillerserie waar Nesbø bekendheid mee kreeg, maar dat is niet erg. Hij overtuigt van begin tot einde!

Wilma (***): Ik bleek bevooroordeeld, want door de naam Jo Nesbø verwachtte ik een onvervalste Scandinavische thriller, maar kreeg daarvoor in de plaats een heuse Griekse tragedie. Voor zo’n dun boekje zijn de karakters goed uitgewerkt en vooral met de jaloezieman Nikos Balli kun je goed meeleven. De ontknoping van de vermissing is niet echt heel verrassend, het verhaal van Nikos daarentegen is misschien wat te complex voor zo’n kort verhaal. Ik miste wat balans in de opbouw en de afronding, waardoor het voor mij zeker geen pageturner werd en ik ook niet heel nieuwsgierig ben naar de andere boeken van Nesbø.

Conclusie

Zo goed als in evenwicht. Iets anders valt er in feite niet van te maken, want met zeven oranje en acht groene duimpjes (één zelfs donkergroen) kun je zeggen dat de positieve en twijfelende meningen aardig in balans zijn. Dat niet iedereen enthousiast was, komt vooral door de volgens hen ontbrekende spanning en de voorspelbaarheid. De ‘groene lezers’ vinden het knap dat Nesbø in zo weinig bladzijden toch een knap en sterk verhaal heeft neergezet.

Als jij De jaloezieman ook gelezen hebt, wat vond je ervan? Is het voor jou dan een rode, oranje of groene duim? Of ben je van plan het nog te gaan lezen?