Eind mei 2019 lanceerde brouwerij Duvel Moortgat een actie met een boek van Toni Coppers. De speciaal voor de gelegenheid geschreven novelle werd (en wordt mogelijk nog steeds) gratis uitgedeeld bij aankoop van twee clips Duvel. Een liefhebber van Duvel en boeken kan zo’n gelegenheid natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan.

-- door Marvin --

Clips

Eerste en enige struikelblok: wat is een clip Duvel? Ik had nog nooit van dit woord gehoord in combinatie met bier. Duvel wordt hier uitsluitend in bakken van 24 flesjes in huis gehaald. Maar een clip blijkt dus gewoon een karton met zes flesjes te zijn, zoals op de foto. Wij noemden dat vroeger een sixpack, vooral dan in de versie met blikjes. Het ging dan om pils. Duvel in blik, ik moet er niet aan denken. Brrrr, de horror! Duvel drink je zelfs niet uit het flesje. Alles wat afwijkt van een flink schuimende Duvel in het bijbehorende glas, is barbarij.

Misschien heet de verpakking nu clip omdat een sixpack tegenwoordig geen sixpack meer is. Nu is dat iets met buikspieren. Ons sixpack was er doorgaans net de oorzaak van dat het met die buikspieren nooit wat werd.

Maar goed, dit struikelblok was snel genomen en het duurde niet lang of de twee clips bier stonden naast de halflege bak en De erfenis was in bezit.

Boeken en bier

De combinatie bier en politieroman is een succesvol huwelijk. Al meermaals lanceerde een Belgische brouwerij een actie met een gratis boek bij een bepaalde aankoop. Brouwerij Grimbergen deed het in 2013 nog met Luc Deflo en enkele andere auteurs. Samen schreven ze ieder een hoofdstuk van Spoor van vuur en zo ontstond een wisselthriller. (Ik wilde graag ook hiervan een foto toevoegen met bijpassend bier maar de huidige toestand van de uit hun voegen barstende boekenkasten laten niet toe het boek snel terug te vinden.) Enkele jaren later hergebruikte Deflo het scenario en bracht in eigen naam Aan jou de keuze uit, wat bij aanvang identiek hetzelfde verhaal is op wat details na, maar met een afwijkende afloop. Dat Deflo in alle talen zweeg over Spoor van vuur en de inbreng van de andere auteurs, kon ik maar weinig appreciëren. Ik kon het daarom niet meer dan twee sterren geven. Maar ik drink wel af en toe met smaak een Grimbergen!

Weinig sterren, zo vergaat het dunne gelegenheidsboekjes wel vaker. Ook de jaarlijkse boekenweekgeschenken allerhande zijn maar zelden een succes. Af en toe presteert een auteur de spreekwoordelijke uitzondering op de regel. Ik had er ergens wel vertrouwen in dat Toni Coppers een van die uitzonderingen zou zijn.

Toni Coppers

De boeken van Coppers ken ik al lang. Ik had erover gelezen, ik had ze in handen gehad in de boekhandel, ik had Toni Coppers al in levenden lijve gezien, maar toch duurde het tot eind februari van dit jaar voor ik mijn eerste Coppers ook effectief las. Een actie van Bookspot (als ECI-lid sinds mijn kindertijd vind ik dat nog steeds een achterlijke naamswijziging) bood me de gelegenheid om de eerste tien boeken uit de Liese Meerhout-serie voor geen geld in huis te halen. Ik kocht ze meteen alle tien, wat ook weer een kwestie van vertrouwen in een goede aankoop was. Het eerste boek uit de serie, Niets is ooit, vond ik potentieel hebben maar was toch niet goed genoeg om me echt te overtuigen. Het voelde alsof de auteur zijn draai nog moest vinden en de personages nog karakter moesten krijgen. Ook het tweede boek, Engel, was nog niet goed genoeg naar mijn mening, maar beter dan nummer één. Daarna is het alleen maar bergop gegaan. Liese Meerhout woont en werkt in Brussel maar na enkele boeken besloot Coppers haar naar Antwerpen te laten verkassen, en vanaf dan heeft de reeks dan ook een boost gekregen. De erfenis heeft echter niets met deze reeks te maken. Het is een losstaand verhaal waarvoor Toni Coppers samenwerkte met zijn vrouw Annick Lambert. Wie verantwoordelijk was voor wat, wordt niet in het boekje vermeld en daarom noem ik het duo vanaf nu dan ook maar gemakshalve de auteurs. Omdat het een los verhaal is, hoeft niemand enige voorkennis te hebben om het te kunnen lezen.

Net als Deflo’s Spoor van vuur is ook De erfenis niet op Hebban terug te vinden. Beide boeken werden immers uitgebracht zonder ISBN-nummer. Een artikeltje om het boek toch op Hebban te krijgen, leek me dan ook aangewezen.

Waar het over gaat

Kim Lavigne verloor op dertienjarige leeftijd haar beide ouders bij een ongeval met een vliegtuigje dat door haar vader bestuurd werd. Na een kort verblijf bij haar oom, politie-inspecteur Bernard McLeary, komt ze bij de familie Jacobs terecht. Deze rijke familie woont op een kasteel in Sint-Amands bij Bornem, en vader Gerard Jacobs was een vriend van Kims vader. Ondertussen zijn we vijftien jaar later en Elisabeth de Monsecour, de moeder des huizes en eigenares van het kasteel, is net overleden. Ze laat bij testament tachtig procent van haar bezittingen aan haar oudste dochter Jacky na. De andere kinderen krijgen ieder vijf procent, Kim krijgt een stukje bos. Op Kim en Jacky na is iedereen misnoegd. De sfeer is gespannen en kort daarop maakt een van de familieleden een noodlottige val uit een raam van het kasteel. Gezien het testament wil de politie onderzoeken of het wel om een ongeluk gaat. Kims oom wordt op de zaak gezet. Maar Kim blijft niet aan de zijlijn toekijken en doet zelf ook haar speurdersduit in het zakje.

Het verdict

Ja, De erfenis is geslaagd. Meer dan, zelfs. In dit soort van dunnere novelles is vaak geen ruimte voor veel diepgang. Personages worden amper uitgewerkt, er is een hoofdplot, maar geen nevenplot, en achtergronden worden alleen ingekleurd waar nodig. De erfenis is helemaal niet zo. Het verhaal gaat snel van start, maar ook weer niet zo snel dat we niets van de voorgeschiedenis meekrijgen. De auteurs hebben Kim Lavigne zelfs een heel uitgebreide voorgeschiedenis weten mee te geven, die mondjesmaat wordt vrijgegeven. Hoe Kim wees geworden is, wat ze daarna heeft doorgemaakt, haar studies, haar beroep, haar liefdesleven, voor alles is plaats. Ondertussen ontwikkelt de hoofdplot zich gewoon verder. Ze is mysterieus, er is ruimte voor zijsporen waarop de lezer gerangeerd wordt, en er zijn plotwendingen. Ondanks het beperkte aantal personages blijkt de ontknoping toch nog heel onverwacht.

Dat er in het boek wel eens een Duvel wordt gedronken, mag niet verbazen. Het is natuurlijk een promoboek. Vroeger kwam die promotie vanzelf, want schrijver Pieter Aspe liet zijn personages steevast Duvel drinken. Maar hij ruilde Duvel op een gegeven ogenblik in voor Omer. Ironisch genoeg wordt ook in de boeken van Coppers geregeld Omer gedronken. Niet dit keer dus. De auteurs tonen zich enthousiaste ambassadeurs voor het bier en zelfs wetenswaardigheden over het glas, of wat reclame voor het eerste café waar Duvel van ‘t vat wordt geschonken, kregen een plaats.

De erfenis lijkt in bijna niets op een dunne novelle. Het overkomt me zelden, maar dit keer had ik tijdens en na het lezen niet de indruk een dun boek gelezen te hebben. Het is wat sneller uit dan een klassieke Coppers, maar dat is dan ook het enige waarin dit boek verschilt van een volwaardige politieroman. Alle ingrediënten waarop ik hoopte, waren aanwezig en ik heb het boek voldaan dichtgeslagen. Ik zei het al, deze gelegenheidsnovelles krijgen van mij zelden veel sterren. De erfenis is een van die weinige uitzonderingen die ik met volle overtuiging vijf – <hips> – Duvels geef. De samenwerking tussen Coppers en Lambrecht smaakte even lekker als de frisse Duvel die tijdens het lezen vlot naar binnen is gegaan. Schol!

Wie las De erfenis nog? En wat was jullie verdict?