Nadat Marvin en Joke De engelenmaker van Stefan Brijs en 1793 van Niklas Natt Och Dag samenlazen voor een boekenpraat, volgde nog een gezamenlijke deelname aan de leesclub van de nieuwste vertaling van Arthur. Dat is alweer vele maanden geleden. Hoog tijd dus voor een nieuw samenleesproject.

Als je samen hetzelfde boek leest en je woont onder hetzelfde dak, heb je doorgaans geen twee fysieke exemplaren in huis. E-boeken kan je op twee e-readers plaatsen, maar de vorige keren lazen we een papieren boek waarin we twee bladwijzers stopten. Dat bleek in de praktijk toch lastig want echt samen lees je dan nooit. Je kan alleen maar beurtelings lezen. En die bladwijzer van de ander valt gegarandeerd altijd weer uit het boek wanneer jij aan het lezen bent. Dit keer hadden we wel twee papieren boeken, met dank aan de Hebban Crew die alle recensenten en teamleden als dank voor de inzet een tijdje geleden zomaar een boek cadeau deed. Bij ons thuis belandde Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens dan ook twee keer in de brievenbus. Dezelfde druk, maar gek genoeg toch met enkele verschillen. Zo is het boek dat Joke ontving zwaarder omdat het op ander (witter en stijver) papier gedrukt werd, en plakte alleen op het boek van Marvin een ‘NY Times bestseller – 4,5 miljoen exemplaren verkocht’ sticker.

Voorsprong

Joke begon al in het boek terwijl Marvin eerst nog de laatste 80 bladzijden van een ander boek uitlas. Bijgevolg stond zij al een stuk verder toen ze een eerste keer nieuwsgierig polste, en dat leverde de volgende verkennende “conversatie” op:

Joke: Wat vind je tot nu toe van het boek?

Marvin: Ça va.

Joke: Is dat alles wat je erover te zeggen hebt?

Marvin: Na amper 40 bladzijden? Ja.

Hype, hyper, overhypet?

Enige tijd later, toen we beiden de kaap van de 100 bladzijden gerond hadden, viel er gelukkig al iets meer over het boek te zeggen. Let op, wat hieronder staat, is niet geheel spoilervrij!

Marvin: Ik vind het tot nu toe wel aangenaam om te lezen, maar begrijp nog niet waarom er zoveel om het boek te doen is. Het begint niet slecht, maar waarom verkoopt dit boek miljoenen stuks en andere, min of meer identieke boeken, niet? Ik zie het nog niet. Voorlopig vind ik het het zoveelste geval van een overhypet boek.

Joke: Dat gevoel heb ik ook wel. Ik worstelde in het begin ook wat met de geloofwaardigheid van Kya. Ik geef les aan kinderen die maar een jaar ouder zijn ongeveer, en die kinderen kunnen helemaal niet wat Kya kan. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek.

Marvin: Ik heb dat ook even gedacht maar heb er verder niet bij stilgestaan. Ik was wel even verbaasd dat het zich in het zuiden van Amerika afspeelde. Ik was eraan begonnen met het idee dat het zich in Afrika afspeelde.

Joke: Hoezo dan? De synopsis zegt toch al dat het over Amerika gaat?

Marvin: Die had ik zelfs niet gelezen. Ik ben meteen aan het boek begonnen zonder te weten waar het over ging. Maar ik wist dat de schrijfster in Afrika had gewerkt en dat heeft mij waarschijnlijk beïnvloed.

Joke: Wat vind je van de cover?

Marvin: Niet zoveel eigenlijk. Ik sta er heel neutraal tegenover. Ik word er warm noch koud van.

Joke: Ik vind het silhouet mooi, maar het stoort me wel dat de letters van de titel er overheen staan. Dat doet wat afbreuk eraan.

Verwachtingen

De volgende dag hielden we opnieuw een kort praatmomentje. Bij aanvang van het boek is hoofdpersonage Kya zes. Ondertussen is ze negentien en die groei naar volwassenheid is heel sprongsgewijs verlopen. Wij praatten over de verwachtingen en of ze waargemaakt worden.

Marvin: De hype rond het boek heeft mijn verwachtingen beïnvloed. Die waren hoog, ook omdat zoveel anderen hier op Hebban het boek de hemel in prezen. Het regent vijf sterren. Een dikke week geleden las ik een ander boek dat een NY Times bestseller was, en dat viel me wat tegen. Het was niet meer dan een dertien-in-een-dozijn feelgoodboek. Ik begin mij vragen te stellen bij de betekenis van ‘NY Times bestseller’, want ook Daar waar de rivierkreeften zingen blijkt tot nu toe niets anders dan een eenvoudig feelgoodverhaaltje. Niet bepaald wat ik ervan verwacht had, niet bepaald een geweldig verhaal ook. Ik zou de plot eerder zwak willen noemen.

Joke: Ik begrijp wat je bedoelt. Ik had ook niet verwacht dat het zo’n soort boek ging zijn. Maar ik lees dit wel graag …

Marvin (onderbreekt): … voor de romantiek?

Joke: Ja! Anderzijds ben ik niet zo’n naïef kippetje dat niet ziet dat Kya totaal onrealistisch evolueert. Wat zij allemaal doet en kan is toch niet bepaald geloofwaardig.

Marvin: Tate leert haar lezen en zoals dat in dit boek gaat, kreeg ik meteen visioenen van enkele films waarin ik dat al eens gezien heb. Ze leert van hem in sneltempo de letters en even later leest ze een hele zin. Zulke dingen storen mij altijd enorm. Het wordt al helemaal belachelijk als Kya het concept gravitatie aan de hand van plooien in de ruimtetijd plots ook al blijkt te begrijpen.

Joke: De schrijfster kan het niet laten haar eigen kennis te etaleren, niet?

Marvin: En dat doet ze op heel boeiende wijze, maar ze maakt Kya er onrealistisch door, ook omdat het boek verder het zeemzoete niveau niet overstijgt.

Rechtbanken en poëzie

In de loop van de dag lazen we allebei het boek uit en dat gebeurde grotendeels zonder veel woorden. Af en toe liet een van ons zich verleiden om iets over het boek te zeggen. Zo liet Joke zich op een gegeven ogenblik verzuchtend uit over het rechtbankgedeelte.

Joke: Dat gedeelte in de rechtbank duurt wel heel lang.

Marvin: Toen ik dat las, dacht ik precies hetzelfde. Die ellendige fascinatie van de Amerikanen met rechtszaken in films en boeken hangt mij altijd de keel uit. Het hoeft toch niet elke keer in een rechtbank te eindigen?

Joke: Vind ik ook. Dit stuk is vreselijk saai!

Enige tijd later blijken we alweer precies hetzelfde te denken als de gedichten van Amanda Hamilton ter sprake komen. We vinden ze allebei slecht en de overdaad eraan begint te storen na een tijd. Dat Kya zo vaak spontaan een gedicht van Hamilton opzegt, vonden we ook allebei totaal ongeloofwaardig.

Marvin: Hoe vaak kom je op straat iemand tegen die iets meemaakt en als gevolg daarvan spontaan een favoriet gedicht gaat opzeggen?

Joke: Meer nog, hoeveel mensen kennen wij die gedichten uit het hoofd kennen?

Het einde van het boek geeft prijs waarom precies deze dichteres zo vaak geciteerd wordt, maar hoe dan ook blijven we het allebei maar een vervelende toevoeging vinden. De verklaring van de schrijfster kan geen van ons overtuigen.

Beoordeling

Joke: Het boek is heel beeldend beschreven, zoals in een film. De schrijfster is documentairemaakster dus waarschijnlijk schrijft ze zo omdat ze de beelden al in haar hoofd ziet. Je kan het boek zo verfilmen. Aangenaam om te lezen, ook al gebeurt er niet veel, en het is romantisch genoeg om te kunnen meeleven. Hier en daar is het een beetje te ongeloofwaardig, dat wel. Ik ga voor 3½ sterren maar ik rond af naar 4 omdat het zo goed geschreven is en omdat ik me er wel mee vermaakt heb.

Marvin: Ik vind dit soort zeemzoete verhalen maar niks. Dit is niets anders dan een naïef en soms zelfs kinderachtig liefdesromannetje dat enigszins opgewaardeerd wordt omdat de schrijfster het goed heeft geschreven en omdat de natuurbeschrijvingen interessant zijn. Ik kan dit niet meer dan 2½ sterren geven, maar rond het ook af naar boven omdat het goed geschreven is en omdat de dierenwereld zo mooi beschreven is.

Joke: Ik denk ook wel dat dit toch een echt vrouwenboek is, niet?

Marvin: Absoluut. Ik vind dat we nu echt dringend samen aan de sciencefiction moeten!