In juli verschijnt er niet eens een handvol fictieboeken van Vlaamse auteurs, en augustus ziet er voorlopig niet veel beter uit, dus geen Tien om naar uit te zien’s deze zomermaanden, maar gelukkig wel een duo-kwartaaloverzicht. Dat startte in 2020 als een duo-jaaroverzicht en dat hebben we drie keer op rij gedaan. Daarna toverden we de rubriek om tot een duo-kwartaaloverzicht. Frequenter dus, en wat korter zodat minder boeken om aandacht hoeven te smeken en zodat de artikelen ook niet ondersneeuwen tussen de vele andere jaaroverzichten in december en januari.

Niet elk boek komt aan bod. We pikken er daarentegen een aantal hoogtepunten uit, en kiezen beiden ons boek van de maand. In elke aflevering bekijken we ook één aspect van ons leesjaar tot nu toe aan de hand van een grafiek. In het laatste kwartaaloverzicht van het jaar, dat we ergens begin januari van volgend jaar hopen te plaatsen, kiezen we uit de twaalf boeken van de maand een boek van het jaar, en geven we hoopvol mee welke nieuwe projecten we aan zullen vangen.

Hieronder lees je hoe de periode april-juni van het jaar verlopen is.

April

Marvin: In de vorige aflevering schreef ik al dat ik een hele stapel sciencefiction en fantasy klaarliggen had. Dat is dan ook wat ik deze maand het meest gelezen heb. Zo las ik het tweede deel van de ‘Kinderen van de tijd’-trilogie van Adrian Tchaikovsky (4 sterren), het tweede deel van de ‘De gebroken aarde’-trilogie van N.K. Jemisin (4 sterren), het eerste deel van de ‘De elfen’-serie van Bernhard Hennen (2 zuinige sterren; ik vond zowel het verhaal als de schrijfstijl heel kinderlijk; ik lees deze serie niet verder). En ik begon ook eindelijk een keer aan de ‘Brug der getijden’-serie van David Hair. Ook dat boek kon me niet genoeg bekoren om de serie verder te willen lezen. Ik hield het bij 3 sterren.

Er was nog ruimte voor andere genres, zoals het vierde deel in de Doggerland-serie van Maria Adolfsson (4 sterren), De wapens van het licht van Ken Follett (4 sterren) en het vijftiende deel van de ‘Jack Reacher’-serie van Lee Child (4½ sterren).

Een boek dat zowat tussen sciencefiction en thriller in zat, was Pandemic van A.G. Riddle, het eerste deel van het tweedelige ‘The Extinction Files’. Een stevige turf ook weer van ruim 700 bladzijden uit 2017, met een wereldwijde, dodelijke pandemie als hoofdonderwerp. Ik las al heel wat boeken van Riddle en hij weet mij altijd wel te boeien. Pandemieboeken hebben een andere lading gekregen sinds 2020. Je vergelijkt toch automatisch met Covid als het gaat over de daadkracht van regeringen en de reacties van mensen. En eenmaal je een fictief scenario zelf hebt meegemaakt, verdwijnt een stukje van de mystiek en de spanning natuurlijk. Maar hoe dan ook wist Riddle me te overtuigen. Het werd mijn enige vijfsterrenboek en dus ook boek van de maand.

Joke: Zal ik maar met het leuke nieuws starten? Ik las in april exact 666 bladzijden. Van dat aantal word ik niet blij maar het is altijd fijn als toevallige cijfers een opmerkelijke combinatie vormen. Deze is veelzeggend want het lijkt dit jaar wel of de duivel er mee gemoeid is. Ik heb in april slechts vier boeken gelezen waarvan twee jeugdboeken en een dunne Rus, De kapiteinsdochter van Alexander Poesjkin. Toch nog meer goed nieuws want het vierde boek Gen voor geluk van Richard Powers vond ik zo goed geschreven dat ik het de volle vijf sterren gaf. Ik las het voor mijn fysieke leesclubje en de meningen over de schrijfstijl waren heel verschillend. Powers verwerkt vaak wetenschap in zijn boeken. In dit verhaal zoekt het hoofdpersonage antwoord op de vraag of geluk genetisch bepaald kan zijn. Dit naar aanleiding van zijn kennismaking met een jonge Algerijnse vrouw die ondanks veel tegenslagen gelukkig is en heel positief in het leven staat. Goed geschreven, origineel thema en een originele alleswetende verteller… Ik hou van boeken met een hoek af en dus wordt dit boek mijn topper van april.

Mei

Joke: Ook in mei strand ik weer op vier boeken. Wel meer bladzijden maar met 1128 bladzijden kom ik weer niet aan de mezelf opgelegde 50 bladzijden per dag. Een teken dat ik niet goed bezig ben. Ik neem te veel werk mee naar huis en de tijd die overblijft lukt het me niet goed me te concentreren op het lezen. Gelukkig waren er deze maand de vier boeken voor de Hebban Debuutprijs die ik als lid van de lezersjury mocht/moest lezen. Daar hield ik niet dezelfde kater aan over als aan de Thrillerprijs. Het niveau van deze boeken is beter. Toch valt het me net als vorig jaar op dat alle boeken autobiografisch zijn. Ik vind zulke verhalen belangrijk maar er is een overdaad momenteel. Kunnen auteurs nog putten uit hun fantasie? Kunnen ze nog zelf een verhaal verzinnen? Blijft het voor deze debuutauteurs bij hun eigen verhaal of kunnen ze meer dan dat? Wat mij betreft hoort een literatuurprijs mooi geschreven te zijn en tegelijk een origineel of mooi verhaal te vertellen. Niet altijd weer een semi-autobiografie. Schrijfstijl vind ik het belangrijkst maar originaliteit mag ook wel eens. Qua schrijfstijl onderscheiden deze vier verhalen zich weinig ten opzichte van elkaar en volgens mij onvoldoende om eruit te springen tussen de vele debuten die dit jaar passeerden. Als ik dan toch een favoriet moet aanduiden – en dat moest vanwege het jureren – dan is dat Citroeninkt van Maral Noshad Sharifi. Deze auteur kon mij het meest tot empathie bewegen.

Marvin: Net als Joke las ik in mei voor de Hebban Debuutprijs, en ook ik vond de kwaliteit van de boeken hoger dan wat ik te lezen kreeg voor de Hebban Thrillerprijs. Geen pottenbrekers evenwel, te veel van hetzelfde, maar ook niets dat ik gefrustreerd door de kamer wilde gooien omdat het bagger was. Daarbuiten las ik onder andere Al wat schittert van Eleanor Catton bij. 832 pagina’s die oorspronkelijk maar traag vorderden. Het is geschreven in 2014, speelt zich af in 1865 en 1866, en is geschreven in een stijl die beter past bij de negentiende eeuw dan bij de eenentwintigste. Het duurde lang, zo’n 350 pagina’s, voor ik eindelijk echt in het verhaal kwam, maar vanaf dan ging het razendsnel en had ik geen twee dagen nodig om het boek uit te lezen.

Verder las ik twee Jack Reachers (van Lee Child), ook twee bundels met korte verhalen, en vervolgens De Christiemoorden van Dominique Biebau. Dat is een eerbetoon aan Agatha Christie door de manier waarop het geschreven is. Het is geen snel voortrazende thriller vol bloed en geweld, maar veeleer een zich traag opbouwend mysterie. Het is dan ook een misdaadroman en geen thriller. Cosy crime zag ik ook al voorbijkomen als kenmerk, en dat klopt helemaal. Agatha Christie was zelf een van de pioniers van dat genre. Zoals altijd bij Biebau zit er wat subtiele humor in het boek verstopt die ik wel kan smaken. Erg van genoten alweer.

Mijn boek van de maand is echter Sektor 47 van de Pakistaanse debutant N.N. Jehangir. Ik denk dat ik nooit eerder een Pakistaans schrijver las. Een primeur dus, en bovendien een die me echt heeft bekoord. Het is een Engelstalig sci-fi-boek dat ik via NetGalley las en daarom op Goodreads heb gerecenseerd. Het deed me erg aan het Space Western genre denken en ik ben heel benieuwd naar het vervolg, want het verhaal is met dit boek niet ten einde. Heel fijn was trouwens ook Wintercode 1 van Pen Stewart, dat ik deze maand las. Beide boeken gaf ik, net als De Christiemoorden, 4½ sterren, het hoogste van deze maand, maar er kan er nu eenmaal maar één de beste zijn. Gevoelsmatig schitteren die 4½ sterren van Sektor 47 toch net ietsje helderder aan het firmament. Ik vervolledigde trouwens ook nog de ‘Kinderen van de tijd’-trilogie van Adrian Tchaikovsky en de ‘De gebroken aarde’-trilogie van N.K. Jemisin. Tchaikovsky bleef tot het eind kwaliteit leveren, maar dit laatste boek van Jemisin vond ik minder. Elk deel van haar trilogie won de Hugo Award. Kon ik na het lezen van het eerste boek begrijpen waarom dat zo was, dan snapte ik dat van het tweede deel niet helemaal en van het derde deel helemaal niet. Ze versloeg met het derde deel in 2018 onder andere The Collapsing Empire van John Scalzi en dat boek was echt stukken beter.

Juni

Marvin: Ik kreeg via NetGalley The Warded Gunslinger van de Zweed Filip Wiltgren in handen, een space western van minder dan 130 pagina’s. Een heel fijn boekje, verschenen in december en waar begin juni al drie vervolgdelen van verschenen zijn. Het is toeval dat ik na Sektor 47 in mei alweer een space western las, maar het genre spreekt mij enorm aan en als ik op NetGalley zo’n boek zie verschijnen, ben ik snel verkocht. Daarna ging ik meteen verder met een ander dun boek, en dat is Krabbelman van Terry Goodkind. Zijn lange Wetten van de magie-serie heb ik maar één boek volgehouden, maar ik las wel de spin-off met Nicci en ik gaf nu de ‘Kinderen van D’Hara’-serie, waarvan Krabbelman deel één is, ook graag een kans. Het stond al lang op de planning, en nu kwam het er eindelijk van. En nog meer sciencefiction deze maand, want nog via NetGalley mocht ik The Mercy of Gods, de start van een gloednieuwe trilogie van James S.A. Corey lezen. Iedereen die The Expanse las, is nu natuurlijk razend jaloers, maar geen nood want al in augustus zal het boek te koop zijn. Verder gingen er nog een aantal thrillers voor de bijl van Jane Harper, Lee Child en Jo Nesbø. Allemaal bekende namen waarmee ik op veilig speelde. Ondanks de vele regen zijn mijn leesaantallen dit jaar namelijk niet om over naar huis te spreken. Rond deze periode heb ik andere jaren al lang mijn eerste 100 boeken verwerkt, maar dit jaar kom ik maar aan een goeie 80. Ik wilde dus wat inhalen, maar dat is allesbehalve gelukt. De achterstand t.o.v. andere jaren is alleen maar groter geworden. Toch blijkt achteraf dat het eerste halfjaar niet zo slecht was als ik dacht, want ik heb uiteindelijk hooguit 3000 pagina’s minder gelezen dan in 2023, wat maar een zestiental pagina’s per dag minder is. Ik las boeken die gemiddeld een vijftigtal pagina’s dikker waren dan voorgaande jaren, en dan heb je er al snel minder gelezen op een half jaar. Zo zie je maar weer hoe belangrijk het is om feiten te controleren, want onze perceptie is onze grootste misleider. We gaan hoopvol de zomer in dus, met een mooie leesstapel waar ik hopelijk veel van gelezen krijg. Die 3000 pagina’s achterstand haal ik zo in ;-) Hoewel… Juli en augustus waren vorig jaar mijn twee topmaanden, dus misschien wordt dat een traag inhaalmanoeuvre.

O ja, mijn boek van de maand nog :-) Ik zie dat vooruitlezers ondertussen al behoorlijk vaak 5 sterren uitdeelden aan dat nieuwe boek van Corey, maar ik ga toch niet volgen. Het boek was oké, maar ik ben niet van mijn sokken geblazen. Er gebeurde eerder weinig in het boek. Ik heb dit jaar al originelere scifi gelezen. Ik ga deze maand voor Bloedmaan van Jo Nesbø, een thriller dus. Niet het beste boek in de serie met Harry Hole, maar nog altijd heel goed, en juni was in zijn geheel niet de maand van de geweldige boeken waardoor zelfs een ‘niet de beste’ van Nesbø nog ruim voldoende is.

Joke: Met 669 bladzijden en slechts twee boeken verging het me in juni niet beter dan de vorige maanden. Integendeel. Maar beide boeken waren wel heel onderhoudend en zeer goed geschreven: Mr Gwyn van Alessandro Baricco en Buzz Aldrin, Waar ben je gebleven? van Johan Harstad. Allebei voor de fysieke leesclub - leve de moetjes-boeken! – en toevallig allebei over een hoofdpersonage dat er alles aan doet om uit de belangstelling te blijven. Zeer mooie schrijfstijl van beide auteurs en hoewel de twee verhalen een open einde kennen was dat bij Harstad ietwat teleurstellend en dat was het niet bij Baricco. Daarom kreeg die laatste net dat (halve) sterretje meer en prijkt die cover hierboven.

Laat ons hopen dat ik tijdens de vakantiemaanden een inhaalbeweging kan maken. Dat is wel de bedoeling want hoe minder ik ging lezen, hoe harder voelde ik het gemis van de rust en ontspanning die lezen mij steeds brengt.

Wat ik ga lezen deze maanden? Eerst en vooral de nieuwste Dominique Biebau die lang moest wachten tot de moetjes afgewerkt waren. Daarna? Dat zal afhangen van mijn goesting van het moment. Waarschijnlijk twee geleende boeken van Coetzee en Harstad want die moeten natuurlijk terug.

Dat brengt mijn uitdaging van 24 boeken uit eigen kast in 2024 serieus in het gedrang. Hoewel ik een mooi bedrag aan boekenbonnen bijeengespaard heb, zal ik de nieuwe boeken een tijdje opzij moeten schuiven tot er weer wat schot in dat LUEK komt. We zien wel. Ik laat alle leesuitdagingen even los om deze vakantie weer als vanouds te gaan genieten van het lezen. Marvin en ik spraken al af dat we de komende weken een dagelijkse zwijgplicht van één uur gaan inlassen om ongestoord door te kunnen lezen. Natuurlijk heb ik geen idee hoe hij op dat idee gekomen is maar ik vind het geniaal.

Tips over welke boeken ik hoor aan te kopen met de mooie boekenboncadeau’s zijn altijd welkom.

Grafiekje

Vorige keer toonden we onze gemiddelde waardering per genre over de eerste drie maanden. Dit keer hebben we een keer gekeken hoe de gemiddelde waardering zich verhoudt tot de dikte van gelezen boeken. Naar ons gevoel waarderen we dikkere boeken beter. Maar is dat ook zo? Het antwoord staat hieronder.

Bij Marvin lijkt dat gevoel redelijk te kloppen met de werkelijkheid. Hoe dikker het boek, hoe hoger de waardering, met uitzondering van de megakleppers. Daarbij moet de kanttekening gemaakt worden dat zowel bij de heel dunne als bij de heel dikke boeken het aantal gelezen exemplaren veel lager ligt. Het gaat hier altijd maar om 1 of 2 boeken, terwijl het bij de boeken tussen 100 en 499 pagina’s vaak om meerdere tientallen gaat ondertussen. De invloed van een goed of slechts boek is natuurlijk veel groter als minder boeken gelezen zijn. We moeten aan het eind van het jaar maar eens bekijken of de cijfers nog hetzelfde zijn.

Joke waardeert de dunne boekjes opvallend hoog. Dat Joke heel wat kinder- en jeugdboeken leest voor haar klasbibliotheek, en er bewust die boeken uitkiest waarvan ze vermoedt/hoopt dat ze goed zullen zijn, verklaart dat hoge cijfer. Laten we de jeugdboeken even buiten beschouwing, dan zie we ook bij haar die lichte stijging naarmate de boeken dikker worden.

We denken dus dat ons gevoel wel goed zit.