-- door Marvin --

Na een voorstelling van de auteur eergisteren en de bespreking van Red Sister gisteren, volgen vandaag de andere twee boeken van de trilogie.

Grey Sister

“Nona Grey raises her head and regards her foe through midnight eyes. Perhaps it is just the reflection of the torchlight but somewhere in their darkness a red flame seems to burn.
‘I am my own cage.’ She lifts her sword. ‘And I have opened the door.’ ”

Boek twee gaat verder wanneer Nona vijftien is. De quote uit het einde van boek één en de bovenstaande, uit het begin van boek twee, bevatten beide een verwijzing naar de kooi waarin Nona als negenjarige werd opgesloten. Als eerbetoon hieraan is ze vastbesloten om later een zuster te worden met naam Sister Cage. Met quotes als deze laat Mark Lawrence de lezer alvast geloven dat dat haar zal lukken. Of dat werkelijk ook zo is, daarvoor moet men natuurlijk de gehele trilogie lezen.

Het tweede boek is dunner. Mijn versie telt 400 bladzijden en dat hadden er gerust wat meer mogen zijn. Het is een tussendeel, maar heeft geen last van het hiernaar genoemde syndroom. Voor wie het syndroom niet kent: het heeft ermee te maken dat tussendelen vaak een brug slaan tussen een geweldig eerste boek en een geweldig laatste boek, maar zelf niet bijzonder goed zijn. Het is een regel, maar in de praktijk ken ik niet zo heel veel series die er last van hebben. Gelukkig maar! Ook Grey Sister is niet opvallend slechter dan de andere twee boeken. Wacht … dat klinkt niet helemaal zoals ik het bedoel. Nu lijkt het of het wel slechter is maar dat het wel meevalt. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat ook deel twee gewoon een uitstekend boek is. Er zitten opnieuw de nodige nieuwigheden in – zoals Keot, en verder zeg ik daar niets over – maar onvermijdelijk minder dan in het eerste deel. Nieuwe elementen uit boek een worden wel verder uitgediept en het verhaal krijgt steeds meer betekenis, terwijl Nona verder werkt aan haar groei als mens en als gevechtszuster. Lawrence schrikt er ook niet voor terug om personages wier verhaal uitverteld is, kort en bondig de nek om te draaien (William Faulkners ‘Kill your darlings’-suggestie indachtig). Dat schept ruimte voor nieuwelingen die het verhaal beïnvloeden en eventueel een andere richting uitsturen.

“Never be so focused on picking a lock that you forget kicking down the door is also an option.”

Na deel twee wilde ik meteen verder in deel drie, dat op dat ogenblik helaas nog niet verschenen was. Ik deelde met plezier opnieuw vijf sterren uit.

Holy Sister

Holy Sister verscheen, en toen ik het niet veel later wilde bestellen (want dit soort boeken vind je in geen enkele fysieke boekhandel binnen een nog haalbare afstand van mijn woonplaats), bleek het al niet meer leverbaar. Wow!

Na geduldig – haha, allesbehalve – wachten had ik uiteindelijk toch een exemplaar te pakken. Ik kocht het samen met enkele andere boeken en besloot tot een literaire sm-sessie, want ik nam eerst een ander boek van de nieuwe stapel. Een heel goed boek hoor dat ik met plezier gelezen heb, daar niet van, maar Red Sister en Grey Sister waren nu eenmaal spelers in een aparte categorie, dus Holy Sister bleek onweerstaanbaar en het duurde niet lang voor ik daar op magische wijze toch in zat te lezen.

Het boek is alweer dunner dan het vorige. Dit keer slechts 340 bladzijden. Maar het was een heerlijke trip. Nona is zeventien nu, maar een deel van haar avontuur toen ze vijftien was, is nog niet uitverteld. Mark Lawrence mengt daarom het heden met flashbacks die het einde van het tweede boek koppelen aan dit derde. Hoewel je dus nog niet weet hoe de vijftienjarige Nona levend en wel zeventien is kunnen worden, weet je wel dat Nona haar flashback-avontuur heeft overleefd. Toch blijven ook de flashbacks ongemeen spannend. Het is mooi te zien hoe Lawrence oude verhaallijnen afwerkt en toch ook al nieuwe introduceert. Het is een vaker voorkomende techniek, maar voor mij persoonlijk werkt hij heel goed.

Lawrence breidt aan elke lopende verhaallijn uit voorgaande boeken een bevredigend eind en weet nog enkele keren danig te verrassen met nieuwe of onverwachte dingen. Het tempo aan het eind ligt hoog. Dat is goed voor de spanning, maar wat mij betreft had het wat langzamer mogen verlopen en meer uitgesponnen mogen zijn. Ik heb daar alleen maar egoïstische motieven voor, zoals: een dikker boek.

“Moons might rise and fall, empires wax and wane, even the stars come and go, but there are constants too, and though the story of our kind is ever-changing it is also always the same.”

Helaas, de trilogie is ten eind. Alweer vijf sterren, en ergens hoop ik dat Lawrence in de toekomst een nieuw verhaal voor Nona Grey bedenkt. Ondertussen vermaken de fans zich met een heuse Book of the Ancestor Wiki, waarin maar liefst 107 artikelen gepubliceerd zijn over de serie. En er is ook nog Bound, een vrij goed verstopt kortverhaal van 16.000 woorden dat zich tussen boeken 2 en 3 afspeelt. Mits even googelen is dat cadeautje wel te vinden...

Wie van jullie las de trilogie of heeft hem op zijn wensenlijstje staan? En voor wie hem las: loopt jullie mening gelijk met de mijne?

Ik heb ook nog een vraag over Bound: wat vinden jullie ervan dat auteurs soms korte verhalen tussen twee delen in publiceren?