Gisteren vertelde ik iets over de nieuwbakken uitgeverij Iceberg Books en over het eerste boek van de Lange Winter-trilogie. Vandaag ga ik het over de auteur en over het tweede boek hebben.

A.G. Riddle

Elke biografie over de auteur bevat ongeveer hetzelfde: de man begon zijn carrière als ondernemer, en hij spendeerde tien jaar lang aan het opstarten van internetbedrijven. Daarna stopte hij ermee om zich voltijds te wijden aan zijn ware passie, het schrijven van fictie. Enigszins vaag, wat mij betreft, en daarom ben ik iets dieper gaan graven.

Gerry Riddle groeide op in Boiling Springs, een plaatsje met een idyllische naam dat in de Amerikaanse staat North Carolina gelegen is. Ook in andere staten, waaronder South Carolina, bestaat een plaats met deze naam dus het is even oppassen als je de plaats gaan googelen. Hoewel Boiling Springs nog geen 5.000 inwoners telt, heeft het stadje toch een eigen universiteit. Maar Riddle besloot daar niet te studeren en verhuisde in plaats daarvan naar Chapel Hill, zo’n 300 kilometer ten noordoosten van Boiling Springs. Die stad behoort tot het Research Triangle Park, waar heel veel onderzoekslaboratoria gevestigd zijn, wat die keuze verklaart. De universiteit daar is een van de oudste van de Verenigde Staten. Al tijdens zijn tweede jaar daar, richtte Riddle zijn eerste internetbedrijf op. Ik verwonder me er altijd over dat studenten daar tijd voor hebben. Zelf herinner ik me mijn studententijd als een tijd van studeren en laboratoriumopdrachten voorbereiden en weinig vrije tijd. Ik zie hetzelfde nu bij mijn kinderen. Ik heb het gevoel dat Amerikaanse studenten veel relaxter door hun studententijd gaan.

Hoe dan ook, Gerry Riddle nam op een gegeven ogenblik het moedige besluit om in het diepe te springen. Hij ging aan de slag met een idee voor zijn eerste boek en werkte daar twee jaar lang aan. Dat werd The Atlantis Gene, dat in 2013 klaar was. Het is voornamelijk een thriller met een klein scifi-twistje erin. In plaats van vervolgens de ellendige zoektocht naar een uitgeverij aan te gaan, besloot hij het boek zelf uit te geven via de site van Amazon en onder de auteursnaam A.G. Riddle. Hij mailde het bestaan van zijn boek naar zijn contacten (die, naar ik veronderstel, niet gering zullen zijn aangezien hij meerdere bedrijven heeft gehad) en deed vervolgens niet verder aan promotie. De verkoop vlotte niet van bij de start, maar mettertijd werd het boek opgepikt en dankzij mond-tot-mondreclame ging de sneeuwbal aan het rollen. The Atlantis Gene werd uitgebreid tot een trilogie die Riddle ook zelf bleef uitgeven. Daarna volgden nog een duologie en een standalone, alvorens Winterwereld het levenslicht zag.

Een mysterie dat ik niet wist op te lossen is waar de initialen A.G. voor staan. G komt vermoedelijk van Gerry. Maar A? A.G. samen kan natuurlijk ook gewoon Atlantis Gene betekenen, wie weet. Ik heb het antwoord op deze vraag nergens gevonden. Wie het weet mag het zeggen.

Lange Winter 2 – De strijd om de zon – 438 blz.

Het tweede deel is een beetje dikker dan het eerste en duikt alweer snel in het verhaal. Na een proloog en twee hoofdstukken die samen amper veertien bladzijden beslaan, maakt de auteur een sprong van twee jaar in de tijd, zodat het Raster – zo noemen de vijandige aliens in deze trilogie zich – tijd heeft gehad om een nieuwe aanval op te bouwen. De hernieuwde aanval op onze planeet en de strijd van de mensheid om te overleven, is dan ook het thema van dit boek. Het wordt snel duidelijk dat ook in het tweede deel de actie, het avontuur en de spanning primeren boven het realiteitsgehalte en de details van de wetenschap die gebruikt wordt. Met dat in het achterhoofd stel ik vast dat Riddle wel doet wat hij belooft, want voor ik goed en wel begonnen was, was ik al in volle spanning aan het volgen wat er gebeurt, en waren de eerste 100 bladzijden alweer verorberd.

Het tempo in het boek ligt hoog, en de dubbele vijand waartegen James en Emma zich geplaatst zien (verklaar ik niet verder – hiervoor moet je het boek lezen), maken het boek dubbel spannend. Ik was er in geen tijd doorheen. Wel is het zo dat het sciencefictionelement een beetje ontbreekt. Het grootste deel van het boek speelt zich immers gewoon op aarde af met menselijke conflicten als hoofdthema, en Riddle heeft er voornamelijk een soldaatje-spelen-verhaal van gemaakt. Hoewel de mensen als gevolg van de klimaatverstoring op een kluitje bij elkaar zijn gaan leven, ergens in Tunesië, heeft iedereen zich – natúúrlijk – meteen aangepast aan de Amerikaanse waarden en normen en zijn het alweer de Amerikanen die de meubels redden. Een groot deel van het verhaal bestaat uit gewapend machtsvertoon, met af en toe soldaten die de gewone burgers denigrerend toeblaffen. De groep Aziaten, die groter is dan de groep Amerikanen, Europeanen en Afrikanen, laat zich kritiekloos in een toekijkende positie manoeuvreren, wat ook niet bepaald realistisch is. Ik vond dat ergerlijk, zoals ik dat altijd vind met het Amerikaans machogedoe, maar ik kan er niet omheen dat het boek superspannend is. Daarom is het ook veel beter dan het eerste deel en beloon ik het graag met 4½ sterren.

Ook veel beter is de vertaling. Die was al niet slecht, zoals jullie gisteren konden lezen, maar een paar storende dingen kon ik niet onvermeld laten. In dit tweede boek kon ik de vertalers niet op een vermeldenswaardige fout betrappen, zelfs geen overbodige spaties tussen woorden. Misschien las ik door de opgebouwde spanning wel over een foutje heen, maar dat is dan een verdienste van de schrijver waar we alleen maar blij om kunnen zijn. De vertaling van AI (artificial intelligence) naar KI (kunstmatige intelligentie) waar AI (artificiële intelligentie) ook in het Nederlands meer gebruikelijk is, vond ik minder geslaagd, maar fout is het niet. KI bestaat gewoon en dan mag je dat gebruiken. Dat cubicle dan weer totaal niet vertaald werd, stoorde me ook wat. De gustibus et coloribus...

In de laatste hoofdstukken van het boek komt er wat meer sciencefiction bij. En ook in een nawoord belooft de auteur dat deel drie meer scifi zal zijn, meer speculatief. Ik kan het alleen maar toejuichen. Het boek eindigt netjes, maar er zit toch ook een mysterieuze cliffhanger in. Het maakt me nieuwsgierig. Het einde deed me ook sterk denken aan de Heorot-trilogie van Larry Niven en Jerry Pournelle (later bijgestaan door Steven Barnes). Ik kan niet zonder spoileren uitleggen waarom, en daarom moet wie het boek gelezen heeft en ook Heorot kent, maar voor zichzelf uitmaken of wat ik beweer herkenbaar is of niet.

Ik popel om aan het laatste deel te beginnen. En ook een beetje niet, want een laatste deel is toch ook altijd een beetje afscheid nemen. Houden jullie ook zo’n dubbel gevoel over aan het lezen van een allerlaatste deel?