Op 23 april (ook Wereldboekendag) vieren we in Vlaanderen voor de tweede keer Vlaanderenleestdag. Activiteiten bestaan er voornamelijk in dat er unieke leesplekken worden ingericht. Er zijn ook voorleesmomenten. Dat zijn vaak activiteiten in bibliotheken, maar het is een dinsdag, dus voor de actieve bevolking 'werkendag', zoals we dat in onze streek zeggen, en dan is er weinig tijd om iets te vieren. De drempel om het te vieren is gelukkig laag. Iedereen wordt opgeroepen om op vrije momenten wat te lezen. Nu is dat voor ons niet bepaald een probleem want dat doen wij 365 dagen op een jaar. Tien boeken om die dag uit te kiezen, zijn alvast de onderstaande. Nu ja, acht, want twee ervan verschijnen pas na de 23ste :-)

- Tine Bergen: Wat je weten moet (spanning)
- Christian De Coninck: Dodenval (spanning)
- Dominique Biebau: De Christiemoorden (spanning)

- Sanne Huysmans: Iemand moest het doen (literatuur)
- Kim Pauwels: Blauwe achten (literatuur)
- Bart Koubaa: De verliefde engel (literatuur)
- Erik Segers: Niets is alles wat er is (literatuur)

- Ann Galland: Bitter (romantiek)
- Tom Mariën: De geur van zwart (poëzie)
- Bart Moeyaert: Een ander leven (non-fictie)

De keuze van Joke:

Wat me deze keer opvalt, is dat er enkel mooie titels bij zijn. Zo zonder naar het boek te kijken: De geur van zwart of Niets is alles wat er is. Ik vraag me af hoe ik zou kiezen als de titel de enige informatie is die ik zou hebben. Voor nu is het te laat maar ik ga dat volgende keer eens proberen.

Er zijn best wel wat boeken in deze selectie waarnaar ik voldoende nieuwsgierig ben. Onder andere het hierboven genoemde Niets is alles wat er is van Erik Segers. Maar ook Blauwe achten, Iemand moest het doen en zelfs Wat je weten moet. Die laatste van Tine Bergen kreeg het label spanning en dat lees ik geregeld maar zelden kies ik uit dit genre mijn boek van de maand. Uit de korte inhoud maak ik op dat het hier eerder om een psychologisch spannend verhaal gaat en dat kan ik wel smaken. Nu ik er zo bij stilsta, moet ik toegeven dat ik best kan genieten van spannende boeken. Ik vind ook echt dat onze Vlaamse thrillerschrijvers – of toch diegene die ik al gelezen heb – vaak van hoog niveau zijn. Was ik daarom zo streng voor de boeken die ik las voor de Hebban Thrillerprijs? Dit jaar was mijn selectie van vier boeken van een bedroevend niveau. Toch wisten er twee de shortlist te behalen. Zoveel lezers, zoveel smaken …

Wie mij een beetje kent, kan al vermoeden welke twee boeken deze maand voor mijn nominatie in aanmerking komen. Met Bart Moeyaert erbij, leek het evident. Met Een ander leven gunt hij de lezer een blik op zijn privé. Ik lees normaal geen biografieën en neig niet naar idolatie maar we hebben het hier wel over Moeyaert.
En toen kwam Dominique Biebau op de proppen met De Christiemoorden. Spanning nota bene, maar ik las nog nooit een slecht boek van deze auteur. En ik las ze tot nu toe allemaal. Moest hij een mij onbekende schrijver zijn zouden korte inhoud en cover alleen me niet overtuigen. Maar ik weet dat hij meestal verrassend uit de hoek komt en verwacht dan ook dat vernuftige dat de korte inhoud ons belooft. Ik ga ze sowieso allebei lezen maar als ik dan toch moet kiezen tussen appelen en peren dan ga ik voor fictie. De Christiemoorden dus.

In het ingedommelde dorpje Mollendaal gebeurt zelden wat. Dat verandert wanneer de lokale bibliotheek enkele anonieme pakjes ontvangt met daarin boeken van de Britse schrijver Agatha Christie. Wat eerst het werk lijkt van een flauwe grappenmaker, wordt al gauw bittere ernst als in het dorp misdaden plaatsvinden die ontegensprekelijk iets met de boeken te maken hebben.
De dames van leesclub Met Thrillende Vingers werpen zich op de zaak. Kunnen zij voorkomen dat er doden vallen?
De Christiemoorden is een vernuftige misdaadroman met een vette knipoog naar de Queen of Crime.

De keuze van Marvin:

Het nieuwe boek van Dominique Biebau refereert aan Agatha Christie, met moorden die iets met haar boeken te maken hebben. Laat het toeval nu willen dat ik op het moment dat ik de kladversie van deze tekst schreef, ik een boek las waarin moorden worden gepleegd die geïnspireerd zijn op de thrillers van een bekende (fictieve) schrijfster. Het is een thema dat ik al meermaals tegenkwam, benieuwd dus of Biebau er een originele twist aan heeft weten te geven. Biebau zit bij uitgeverij Vrijdag en ook een ander boek dat mijn aandacht trok, wordt daar uitgegeven: Wat je weten moet van Tine Bergen. Het is niet voor het eerst dat de korte inhoud van een boek van Bergen mij erg aanspreekt, en toch las ik tot nu toe nog nooit een boek van haar. Maar ooit moet het de eerste keer zijn. Wordt dit het?

Binnen het genre literatuur viel allereerst Iemand moest het doen van Sanne Huysmans me op. Of het al in april verschijnt, is nog de vraag want er circuleren tegenstrijdige data op verkoopsites, de site van de uitgeverij, en de site van de auteur. Het zou ook begin mei kunnen worden. Geen idee wat ik ervan moet verwachten, maar de beschrijving, hoe vaag ook, spreekt me wel aan. Het enige wat me stoorde was dat de uitgever er in de beschrijving alweer een 'urgente roman' van meent te moeten maken. Ik heb er een hekel aan als een roman urgent genoemd wordt. Het gaat hier om een roman, godbetert, niet om een dringende medische interventie of iets dergelijks. Het valt dus nog af te wachten wat wint: mijn nieuwsgierigheid naar de inhoud, of mijn aversie tegen het (in Vlaanderen volgens mij weinig gangbare) woord 'urgent'. Misschien wacht ik wel op een herdruk met een betere boekbeschrijving ;-)

Bij Blauwe achten van Kim Pauwels voel ik geen aversie :-) Het tegendeel is waar, ik vind de beschrijving bijzonder boeiend. Maar zoals vaak binnen de literatuur kan het met de beschrijving nog alle kanten op. Bij spannende boeken, of sciencefiction, twee van mijn meest gelezen genres, weet je doorgaans wel ongeveer wat je kan verwachten eenmaal je de beschrijving gelezen hebt. Literatuur blijft echter vaak een beetje een gok. Soms valt dat danig tegen, maar de felst blinkende parels vind je anderzijds ook in dit genre terug. Tijdens mijn jaren als literatuurrecensent hier op Hebban heb ik de beide kanten van die medaille heel vaak aan den lijve mogen ondervinden. En omdat het die parels zijn die je bijblijven, blijf ik graag de gok wagen om een onbekende literatuurauteur te proberen. Mijn boek van de maand is daarom Blauwe achten.

Achten zijn oneindig. Ik gebruik ze als symbool voor wat ik nooit meer mag vergeten. Of voor wanneer ik iets niet kan vatten. Als het te moeilijk of te groot is om in mijn hersenen te passen. Dan voelt het alsof ik toch nog grip heb op wat onwerkelijk is.'

Niet elk kind groeit zorgeloos op. In blauwe achten volgen we Esmée. Haar ouders zijn gescheiden. Met een moeder die er amper in slaagt om haar eigen leven op de rails te houden en een vader die in de eerste plaats een bedreiging vormt in het leven van zijn dochters, is het zoeken naar houvast. Die vindt Esmée een tijdlang in haar knuffelbeer en haar verbeeldingskracht, bij haar beste vriendin Arisa en haar oudere zus Nel, maar uiteindelijk vooral in een hardnekkig verlangen om te verdwijnen.

Binnenkort is het Vlaanderenleestdag. Wat is de origineelste plaats waar jullie ooit een boek gelezen hebben?