Het vriest nog even de stenen uit de grond maar overdag schijnt een aangenaam zonnetje, en je voelt dat de lente voor de deur staat. Het zal niet lang meer duren voor het alweer warm genoeg is om met een boek de tuin in te kruipen. Wie weet wordt dat eerste buitenboek er wel een dat in maart uitkomt. Er verschijnen behoorlijk wat Vlaamse boeken deze maand, en we vonden vlotjes twintig boeken om uit te kiezen. Maar omdat van opvallend veel boeken de cover nog niet vrijgegeven is, of de boekinformatie nog leeg (zowel hier als op de website van de uitgeverijen), bleek het nog "krabben" om tien boeken te vinden en tegelijk enige diversiteit in het aanbod te bieden.

- Jo Claes: De doden moeten hun getal hebben (spanning, Thomas Berg #17)

- Sterre Carron: Lafaard! (spanning)

- Geert Klaasen: Jacht (spanning)

- Guy Prieels: De diva en de demon (spanning)

- Greta Vandeborne: In mijn hart woont een meeuw (literatuur, verhalenbundel)

- Ingrid Vander Veken: Verloren (literatuur)

- Tine Bergen: Hoe je vader te verliezen (literatuur)

- Marc Tritsmans: Terwijl wij nog slapen (poëzie)

- Jozef Deleu: Het paard van mijn vader (poëzie)

- Lize Spit: De eerlijke vinder (literatuur, boekenweekgeschenk)

De keuze van Joke:

Marvin kiest vast en zeker voor Jo Claes. Dat boek ga ik ooit zeker lezen maar vermits ik aan nummer acht uit de serie moet beginnen nu, kan dat nog even gaan duren. Het zou natuurlijk wel een goede manier zijn om dit jaar mijn Vlaamse challenge wél te halen, die reeks in één keer afwerken. Maar overdaad schaadt en ik hou van afwisseling. Ik richt me dus op de middenste rij en kies een literatuurboek. Zoals jullie al lang weten, durf ik me nogal eens laten leiden door looks. Ik kies deze maand eerst met mijn ogen, daarna ga ik pas de korte inhoud lezen. Kleuren spelen bij die oppervlakkige voorkeur voor uiterlijk vertoon een grote rol heb ik gemerkt. In dat geval zou Hoe je vader te verliezen van Tine Bergen wellicht het meeste kans maken want diep vanbinnen – en niet zo diep vanbuiten – ben ik een  roze meisje. Na het lezen van de achterflappen blijf ik bij deze keuze maar ik moet bekennen dat geen enkele korte inhoud me echt wist te overtuigen. Of het dus zover komt dat ik er één ga lezen... De eerlijke vinder van Lize Spit, wil ik wel eens lezen. Hopelijk vind ik die eens in de bib. En ja, ook de aanblik  bevalt me. 

Eerst zien, dan geloven. Dat is Luka's eerste gedachte wanneer hij beseft dat zijn familie hem niet heeft laten weten dat zijn vader gestorven is. De familie met wie hij al jaren nog amper contact heeft. (En dat heeft weinig te maken met de afstand die letterlijk tussen hen in zit). De vader die hij al lang verloren heeft. (Kan dat dan eigenlijk nog een tweede keer?)

Luka stapt op het vliegtuig naar België om te zien, en toch niet te kunnen geloven. Hoeveel keer kan een mens een ander kan verliezen? En hoeveel keer kan een mens zichzelf verliezen?

Luka vecht en vlucht, met en van het losgeslagen beest dat rouw is. Hij is wanhopig op zoek naar een handleiding. Zijn zus, zijn beste vriend, zijn vriendin ... Ze proberen allemaal uit te leggen hoe het zou kunnen. Maar Luka ziet het niet.

Als je het niet ziet, hoef je het ook niet te geloven. Dat is wat Luka zichzelf probeert wijs te maken, wanneer hij op een zaterdagnacht in zijn deuropening staat, met een kwade en bezorgde buurman tegenover hem, terwijl het bloed van Luka's handen de gang indruppelt.

Een verhaal over rouw en de impact die dat heeft op al onze rollen en relaties. En over hoe je soms eerst moet geloven, voor je kan zien.

De keuze van Marvin:

Enigszins verrast zag ik dat er een nieuw boek van Lize Spit uitkomt, maar toen ik las dat het het boekenweekgeschenk is, herinnerde ik me dat ik die aankondiging inderdaad maanden geleden al voorbij had zien komen. Geen idee of het boekje in Vlaanderen te krijgen zal zijn. Officieel wel natuurlijk, maar enkele voor Vlaanderen asociale maatregelen in verband met de Boekenweek door CPNB de voorbije jaren, hebben ertoe geleid dat de boekenweek in veel Vlaamse boekhandels verdwenen is. Ik denk eerlijk gezegd niet dat Lize Spit daar iets aan zal veranderen. In maart hebben wij natuurlijk traditioneel onze Jeugdboekenmaand en het lijkt me als boekhandel onbegonnen werk om twee evenementen tegelijk in de kijker te zetten. Ik merk bij mezelf ook dat ik er helemaal niet meer mee bezig ben en dat het geschenkboekje totaal geen motivatie meer is om naar een een boekhandel op zoek te gaan die het heeft.
Fans van Guy Prieels of Sterre Carron zullen blij zijn te zien dat beide auteurs een nieuw boek uitbrengen. Maar voor mij is het dit keer alweer een no brainer, want er komt een nieuwe Jo Claes uit. Een boek met Thomas Berg als mijn keuze van de maand, dat is al bijna even traditioneel als de hierboven genoemde Jeugdboekenmaand. Het boek heeft een beetje een vreemde titel en ik vraag me af of de overduidelijke verwijzing naar De goden moeten hun getal hebben van Hubert Lampo in het boek uitgespeeld wordt. Ik heb het voorgaande boek uit de serie (Slagschaduw) op mijn leesstapel voor de maand maart liggen, net op tijd dus voor het vervolg.

In de tuin van een oud Leuvenscollege vinden enkele spelende kinderen het naakte lichaam van een jonge vrouw die op een bijzonder wrede manier om het leven is gebracht. De dader heeft haar een bizar attribuut meegegeven, samen met een mysterieus zinnetje dat doet vermoeden dat hij het niet bij dit ene slachtoffer zal laten.
Hoofdinspecteur Thomas Berg vraagt zich tevergeefs af waarom de moordenaar op zo’n gruwelijke manier te werk is gegaan en welkbelang enkele getallen hebben die tijdens het onderzoek steeds weer opduiken. De zaak wordt er nog onbegrijpelijker op wanneer blijkt dat de dader een foto van zijn slachtoffer naar een plaatselijke tv-zender heeft gestuurd.
Enkele dagen later wordt Bergs ergste vrees werkelijkheid wanneer een tweede vrouw wordt gevonden. Ze is op dezelfde brutale manier vermoord en opnieuw is het lijk voorzien van een vreemd attribuut en een kort zinnetje.
De druk om de moorden op telossen wordt voor Berg en zijn team nagenoeg onhoudbaar, zekerwanneer onder de bevolking de vrees toeneemt dat de moordenaar nog niet van plan is om te stoppen.

We hebben al een tijdje in de gaten dat de opeenvolgende aanpassingen aan de Hebban-website er jaar na jaar voor hebben gezorgd dat spots alleen maar moeilijker vindbaar zijn geworden. We lezen deze verzuchting ook op andere spots en je merkt het ook aan het aantal reacties op spots. Nieuwe spots aanmaken gaat bovendien ook niet meer, wat maakt dat nieuwe leden met nieuwe ideeën geen kans meer krijgen om iets op te bouwen. Zelf willen we graag eens weten hoeveel bezoekers onze artikelen eigenlijk krijgen. Daarom willen we graag iedereen die dit leest oproepen om dat kenbaar te maken. Ofwel door een reactie onderaan dit artikel, of, als je niet van het reagerende type bent, door bovenaan deze pagina even anoniem op de like-knop te klikken. Graag één van de twee en niet beide zodat we een goed beeld krijgen van het aantal bezoekers. Dank alvast!