Toen februari nog een week te gaan had, en we al een keertje keken wat maart te bieden had, vonden we zonder veel moeite al meteen 22 boeken in de verschillende fictiegenres. Wow! Even flirtten we met de gedachte om meteen twee 'Tien om naar uit te zien's te plaatsen, maar dat hebben we even snel laten varen. We willen het opzet van deze artikelen trouw blijven, en dus werd er geschrapt en geschrapt en nog eens geschrapt. Tot de onderstaande tien stuks overbleven.

- Anja Feliers: Who the fuck is Alix? (spanning)

- Barbara De Smedt: Ze kwam terug (spanning)

- Darline Degheldere: De biograaf (spanning)

- Arthur Goemans: De verkavelingen (literatuur)

- Hans Depelchin: De rode koe (literatuur)

- René Swartenbroekx: Wanneer de namen vervagen (literatuur)

- Maarten Inghels: Hannibal & Gideon (literatuur)

- Jo Claes: De drogreden (spanning, Thomas Berg #19)

- Louis van Dievel: Rik III (spanning)

- Lenny Peeters: Schilfers (literatuur)

De keuze van Marvin:

Een slinkse truc om twee keer met hetzelfde boek in onze Tien om naar uit te zien te komen, is om het eerst als luisterboek uit te brengen en vervolgens in herwerkte versie als leesboek. En zodoende vond je Dodelijk spoor van Barbara De Smedt in onze editie van november-december 2024 terug, en nu is er Ze kwam terug. Die titel kan je dus letterlijk nemen <grijns>. Ik koos Dodelijk spoor als boek van de maand december, niet wetende dat de papieren versie pas later zou verschijnen. Omdat ik het boek nog altijd wil lezen, staat het weer in onze lijst maar kies ik het bewust niet nog een keer als boek van de maand.

Mijn boek van de maand is een beetje een 'no brainer', want de nieuwste Thomas Berg van Jo Claes verschijnt. Toch wil ik ook nog een ander opmerkelijk boek aanstippen, en dat is het debuut van René Swartenbroeckx. Swartenbroeckx is een naam waarmee hele generaties Vlamingen groot geworden zijn. Ik had jeugdboeken van hem in de kast staan (geen Duupjes want daar was ik al te oud voor toen ze voor het eerst verschenen, maar ik meen me in ieder geval een boek van Jan Zonder Vrees te herinneren), en ik herinner me ook Vlaamse Filmpjes die door hem geschreven waren. Dat hij nu debuteert met een roman voor volwassenen, is toch wel opvallend. Bijzonder, omdat Swartenbroeckx ondertussen 89 is, maar ook omdat het met de hand werd geschreven. Dat hoor je niet zo vaak meer, en het deed me meteen aan John Irving denken. De drogreden blijft mijn boek van de maand, maar ik ben toch wel benieuwd of Swartenbroeckx erin slaagt me met Wanneer de namen vervagen ook als volwassene te boeien.

Op een dag dient Hannes Wageneer, een 64-jarige man, zich aan bij de politie van Leuven. Hij vertelt hoofdinspecteur Thomas Berg dat zijn ex-partner, de beroemde toneelacteur Elias Wullaert, door zijn nieuwe, veel jongere vriend Lenard Degraaf van de trap is geduwd in het antieke theater van Epidauros. Het motief voor de moord ligt voor de hand: Wullaert was steenrijk.
De Griekse politie is van oordeel dat het om een ongeluk gaat, maar Wageneer heeft een aan Wullaert gerichte ansichtkaart gevonden met daarop één woord dat in drie delen is gesplitst: LA-FA-ARD! Volgens Wageneer wijst de beschuldiging erop dat zijn ex-vriend wel degelijk is vermoord.
Berg hecht geen geloof aan het verhaal, maar als blijkt dat Degraaf in Wullaerts testament staat moet hij de zaak wel onderzoeken. Aanwijzingen van kwaad opzet zijn evenwel niet te vinden. Tot er in Leuven een tweede slachtoffer valt en Berg de ware betekenis van het woord LA-FA-ARD achterhaalt. Wat volgt, is een bizar en zenuwslopend onderzoek dat tot verbijsterende resultaten leidt.

De keuze van Joke:

Ondanks de luxe veel keuze te hebben, zit er in deze selectie weinig wat me aanspreekt. Wel zie ik twee bekende namen maar omdat ik me niet altijd wil vastpinnen op wat gekend is, lees ik met een open blik de verschillende boekbeschrijvingen. Tevergeefs, het platgetreden pad roept veel harder. Vreemd eigenlijk want de korte inhoud van de ene ontbreekt en die van de andere klopt niet op Hebban. Ik heb het formulier om de boekinformatie te wijzigen ingevuld maar heb geen idee of dit ondertussen al aangepast is.

Staan jullie ondertussen al te trappelen van ongeduld om te weten te komen wie die twee uitverkorenen dan wel zijn?

De meest opvallende is toch wel Rene Swartenbroekx met Wanneer de namen vervagen. Swartenbroekx heeft me in mijn hele jonge jaren heel wat plezante leesuurtjes bezorgd. Het is een risico om 'helden' uit je jeugd opnieuw te gaan ontdekken. Een deel van de magie is toch de nostalgie. Als je op 89-jarige leeftijd nog een boek uitbrengt, een debuut dan nog want zijn eerste boek voor volwassenen, verdien je het om gelezen te worden. Mezelf kennende ga ik mijn nieuwsgierigheid toch niet kunnen bedwingen.

Het andere boek is Rik III van Louis van Dievel en Michel Wuyts. Een 'Vlaams wielerdrama'. Ik heb hoegenaamd niets met wielrennen. Niet om te beoefenen, niet om te kijken en al helemaal niet als de beoefenaars van deze sport het fietspad niet weten te vinden. Maar ach, ik heb ook niets met kerken en nog minder met pastoors en toch heb ik indertijd genoten van Van Dievels De onderpastoor.

Uit deze twee een boek van de maand kiezen, vind ik niet moeilijk. Ik laat me leiden door mijn humeur dat zegt dat ik in een nostalgische en nieuwsgierige bui ben. En ik ben wellicht meer vertrouwd met dementie dan met de koers dus wordt het Wanneer de namen vervagen.

Wanneer houdt de oorlog echt op? Is dat wanneer de kanonnen zwijgen, of begint het echte gevecht dan pas? Voor Jean Vanlaer leeft de oorlog voort – niet alleen in zijn herinneringen, maar ook in de schaduwen die hij dagelijks met zich meedraagt.

Op 87-jarige leeftijd besluit Jean zijn traumatische herinneringen op papier te zetten, vastberaden om zijn verhaal te bewaren. Maar dan slaat het noodlot toe: hij krijgt de diagnose beginnende alzheimer. Wat volgt is een aangrijpende wedloop tussen zijn verhaal en de voortschrijdende mist in zijn geest.

Wanneer de namen vervagen is een ode aan de strijd tegen de vergetelheid en de kracht om door te geven wat nooit vergeten mag worden.

Hoe zit het bij jullie? Grijpen jullie doorgaans meteen naar de bekende auteurs, of zijn het net de onbekende die jullie nieuwsgierigheid prikkelen?