In mei leggen alle vogels een ei. Maar ook andere dieren. Acht jaar geleden, precies op 1 mei, legde ergens te lande een poes een ei, figuurlijk dan. De kitten die geboren werd, belandde uiteindelijk in een asiel, waar hij ongeveer vier jaar geleden door ons gevonden en geadopteerd werd. De bange asielkat van toen is nu de zelfverzekerde spil en aandachtsmagneet van ons gezin die een luizenleven leidt. Hiep hiep hiep!

Nog in mei worden een aantal Vlaamse auteurs de trotse ouders van een boek. Eén auteur baart zelfs een tweeling. We pikten er alweer tien uit.

- Ellen Van Den Bossche: Queeste naar het ding dat niet gevonden kan worden (literatuur)

- Gie Bogaert: Onvoltooid (literatuur)

- Wim Opbrouck: Het lied van de bultrug (literatuur) 

- Wim Opbrouck: Hij wist het niet meer (literatuur)

- Ilse Ceulemans: De tijdontkenner (literatuur)

- Kaat De Kock: Zomer in de B&B (romantiek)

- Patrick De Bruyn: Hoog spel (spanning)

- Anne-Laure Van Neer: Joséphine (spanning)

- Bart Debbaut: Quatremains (spanning)

- Jos Pierreux: Besloten stad (spanning)

De keuze van Marvin:

In onze lijst hebben we Hoog spel van Patrick De Bruyn voor de derde keer opgenomen. We hadden het boek in oktober van vorig jaar al gespot, en ook in februari van dit jaar. Ook de mensen van de Thrillerclub vermeldden het al tweemaal tevergeefs, want maand na maand wordt de publicatie uitgesteld. In oktober 2021 schreef ik dat ik dit boek op dat ogenblik het meest intrigerende vond, maar door het vele uitstellen, is van dat enthousiasme niets meer over. Ik kan alleen maar denken: wat is er mis met een boek dat keer op keer uitgesteld wordt? Dit is hoe dan ook de laatste keer dat we het boek opnemen.
Over uitgestelde boeken gesproken. Ook Wim Opbroucks Het lied van de bultrug werd al vaak uitgesteld, en de titel ervan is ook niet meer de oorspronkelijke. Nu brengt hij er meteen twee tegelijk uit. Maar ik zit niet te wachten op de zoveelste BV die een boek uitbrengt. Heel af en toe komt daar iets goeds uit - denk maar aan Rudy Morren - en ik acht Opbrouck daar ook toe in staat, maar tot ik van mensen wier oordeel ik vertrouw hoor dat de boeken echt de moeite zijn, laat ik ze toch liever links liggen.
Dan voel ik me veel meer verbonden met De tijdontkenner van Ilse Ceulemans. Het hoofdpersonage heeft mijn leeftijd en lijkt me iemand te zijn die zich afvraagt waar de tijd naartoe is, of hij die nuttig besteed heeft, en wat hij met wat hem nog rest wil aanvangen. Ik betrap mezelf erop dat ik hier soms ook wel eens over mijmer tegenwoordig en daarom wil ik dit boek wel lezen. Mooie cover ook. De eenvoud ervan spreekt mij aan.
Een beetje in dezelfde stijl is Queeste naar het ding dat niet gevonden kan worden van Ellen Van Den Bossche, vermoed ik. De titel viel mij op, en in de beschrijving lees ik iets over de zoektocht naar rust en houvast in een onrustig en onvoorspelbaar tijdperk. Is dat niet iets dat velen van ons bezighoudt momenteel?
Geen van beide boeken is erg dik, dus ik wil ze allebei gewoon tippen. Maar onze spelregels zeggen dat ik er maar een mag. Ik kies daarom De tijdontkenner. Omdat die goudvis me zo zielig aanstaart...

Erik is eenenvijftig en journalist bij een krant. Hij schrijft de televisiepagina’s. Maar wat is het nut van een tv-recensent in tijden waarin iedereen online series kijkt? Zijn job alleen al is een existentieel probleem. Op een ochtend besluit hij niet naar zijn werk te gaan. Een dag die zijn leven doet kantelen. Want met zijn werkverdriet komt een andere tragedie meegelift. Zijn vele niet-geleefde levens trekken aan hem voorbij. De vele gemaakte fouten ook. De verwachtingen die hij niet heeft kunnen inlossen.

De tijdontkenner is een meeslepend verhaal van een man die de grip op zijn identiteit is verloren of die misschien wel nooit heeft gehad. Hoe herken je het moment waarop je niets meer te verliezen hebt? En is dat waar vrijheid begint?

De keuze van Joke:

We worden verwend deze maand met wel vijf keer literatuur om uit te kiezen. En laat kiezen echt geen talent van me zijn. Vooral als het nut van kiezen me niet duidelijk is zoals nu. Zei er iemand regels? Hmmm, ook voor gehoorzaamheid mis ik enige aanleg. Creatief ben ik dan weer wel dus ik vind wel een reden om er eentje naar de voorgrond te duwen, terwijl ik bij een toevallige ontmoeting elk van de onderstaande vijf titels onbevooroordeeld een kans zal geven.

Van Onvoltooid van Gie Bogaert onthoud ik uit de beschrijving: delicaat, afkomst en ongrijpbaar verlangen naar intimiteit. Dat spreekt me wel aan. Marvin legt al uit waarom De tijdontkenner het lezen waard kan zijn. Ik mijmer (nog) niet over niet-geleefde levens maar sta weleens stil bij wat ik in de toekomst nog wil en – meer nog – wat niet. De tweeling van Wim Opbrouck spreekt me erg aan. Daar zitten die mooie covers voor iets tussen. En net als de andere literatuurboeken van deze maand lijken ze de filosofische kant op te gaan. Ik hou daar wel van. Het lied van de bultrug is een prentenboek voor jong en oud en ik ben een fan van prentenboeken, vooral die met een ietsje meer. Ik vermoed dat dit er zo één kan zijn. De prenten van het boek zijn gemaakt door Bruno Vergauwen – (niet?) toevallig de echtgenoot van Wims Bake-off collega Regula Ysewijn – en ook dat is een reden om nieuwsgierig te zijn. Die man maakt heel gedetailleerde, wat magische, illustraties. De kookboeken van zijn vrouw vond ik alvast prachtig vormgegeven. Wekenlang maakte dit boek daarom het meeste kans op mijn nominatie voor mei. Maar omdat Queeste naar het ding dat niet gevonden kan worden niet alleen inhoudelijk aanspreekt maar ook een debuut is, schuif ik deze naar voren. Misschien is dit een kanshebber om volgend jaar op de longlist voor de Hebban debuutprijs te prijken? Het wordt tijd dat er nog eens wat Vlaamse boeken op de vele nominatielijstjes voor literaire prijzen verschijnen. Er wordt genoeg moois uitgegeven.

Een jonge vrouw worstelt om haar plaats in de maatschappij te vinden. Ze ontmoet Oskar, een oude man die recent zijn echtgenote verloor. Ook hij heeft het moeilijk met deze nieuwe eenzaamheid. Onuitgesproken biedt de vriendschap, die ze sluiten, hen beiden rust en houvast in een onrustig en onvoorspelbaar tijdperk.

Ellen Van den Bossche (Aalst, 1994) heeft een eigen vertaalbureau en schrijft met ‘Queeste naar het ding dat niet gevonden kan worden’ haar debuutroman.

Gaan jullie iets van onze tien aangestipte boeken lezen?