In mei leggen alle vogels een ei. Zouden auteurs en uitgeverijen ook bewust toewerken naar publicaties in mei? We vonden in ieder geval alweer een mooi 'te verschijnen'-lijstje voor wat Vlaamse literatuur betreft. Daaruit hebben we tien stuks geselecteerd. Mei is een maand waarin de Vlaming zich meermaals mag verheugen op een officiële vakantiedag, en dat betekent misschien wel extra tijd om iets van deze publicaties te lezen. Dit is onze keuze:

- Hendrik Duron: 1529 (literatuur)

- Dimitri Casteleyn: De invasie (literatuur)

- Pierre De Clercq: Santa subito (literatuur)

- Stefaan Desmet: Onderhuids (spanning)

- Peter Thiessen: Bart (spanning)

- Bettie Elias: Ticket zonder retour (spanning)

- Elisabeth Vincke: Buurtgetijden (literatuur)

- Saskia De Coster: Net echt (literatuur)

- Frank Colle: Beste meneer Filip (literatuur)

- Jan Vantoortelboom: Mauk (literatuur)

De keuze van Joke

Jullie weten vast al dat ik niet van kiezen hou – kiezen is en voelt vaak echt als verliezen – dus elke maand selecteren uit tien boeken of meer, is geen makkelijke klus. Gelukkig heeft dit steeds weerkerende karwei in dit geval geen gevolgen en kan ik met een gerust geweten en een grote glimlach de voorkeur geven aan wat achteraf een miskleun kon blijken te zijn. Een boek van mijn keuze kopen doe ik immers zelden als het pas verschenen is en zo kan ik rustig verschillende meningen afwachten en vergelijken. Deze maand zie ik geen enkele uitschieter maar de meeste beschrijvingen stoten me ook niet af. Dikwijls vallen bij mij dan de boeken met de lelijkste covers weg. Sorry Bart, Onderhuids en Beste meneer Filip. Ook Santa Subito valt af, want nonnen die in aanmerking komen voor een heiligverklaring zijn in mijn herinnering niet dikgezaaid. Over dik gesproken... mei bevat een magere oogst want geen enkel boek met vermelding van het aantal bladzijden telt er 300. Wel een goed idee om zo snel mijn aantal (Vlaamse) boeken de hoogte in te jagen. :-)

Er blijven drie boeken over die het meest mijn nieuwsgierigheid weten te wekken. Van Bettie Elias wist ik niet dat ze naast jeugdboeken ook voor volwassenen schreef. Blijkbaar won ze zelfs de Schaduwprijs met haar debuut. De korte inhoud van Ticket zonder retour spreekt me wel aan. Hoewel ik niets heb met kerncentrales en drones werd ik ook wel benieuwd naar De Invasie van Dimitri Casteleyn na het lezen van de korte inhoud. Of misschien eerder naar zijn kennelijk voorspellende debuut waarnaar daarin verwezen wordt. Mijn boek van de maand wordt echter 1529 van Hendrik Duron. Ik hou van historische fictie en in dit geval is Margareta van Oostenrijk een hoofdpersonage. Ze woonde ooit in mijn geboortestad en zo goed als wekelijks haar standbeeld passeren, heeft dus zo te zien zijn sporen nagelaten.

De keuze van Marvin

Ik zie dit keer meerdere boeken die me aanspreken, maar geen enkel ervan wekt in mij enige hoogdringendheid op. Omdat ik Het feest van Dimitri Casteleyn wel kon smaken, ben ik nieuwsgierig naar De invasie, hoewel het onderwerp me minder aanspreekt. Iemand die naïef naar het Vaticaan trekt om een zuster heilig te laten verklaren, dat klinkt als de start van een flauwe B-film, waar je desondanks toch plezier aan beleeft. Dat is de beschrijving van Santa Subito van Pierre De Clercq, en door die B-film-vergelijking denk ik dat dit een geval zou kunnen zijn van ofwel echt goed, ofwel heel slecht, zonder tussenweg. Dan is er nog Buurtgetijden van Elisabeth Vincke waarvan ik denk dat ik het wel wil lezen, ware het niet dat dit ook alweer zo'n boekbeschrijving is die alle kanten uit kan. En doet Beste meneer Filip jullie ook meteen aan Brief aan Boudewijn van Walter Van den Broeck denken? Omdat ik meteen die link legde, vrees ik een beetje dat ik verkeerde verwachtingen heb. Allemaal zijn dit twijfelgevallen m.a.w.

Omdat alle deze boeken 'misschientjes' zijn, opteer ik als boek van de maand voor de enige debutant in ons lijstje, en dat is Hendrik Duron. Ik heb al veel gelezen over deze periode in onze geschiedenis, niet zo lang geleden zelfs nog met De Bourgondiërs van Bart Van Loo. Dit keer wordt een stuk daarvan gepopulariseerd in romanvorm. Net zoals bij de meeste boeken die ik hierboven noemde, kan dat meevallen, of tegenvallen. Een boek als De zusjes Boleyn van Philippa Gregory vond ik heel goed bijvoorbeeld, en daarom wil ik 1529 ook graag lezen. Joke en ik vallen deze maand dus - niet voor het eerst - voor hetzelfde boek. 

De slag bij Pavia in 1525 is een triomf voor keizer Karel en een mokerslag voor Frankrijk. Het nieuws slaat in als een ijzeren kanonskogel. Hoe stop je in godsnaam een eeuwenoude vete die nog maar eens bloedig escaleert? Margareta van Oostenrijk, de tante van keizer Karel, vraagt het zich af. Louise van Savoie, de moeder van de Franse koning, nog meer. Het noodlijdende volk nog het allermeest. Frankrijk wordt vernederd. De keizer eist dat het opkrast uit Italië. Ook het roemruchte Bourgondische hertogdom, door zijn voorvader Karel de Stoute gruwelijk verloren aan Frankrijk, wil hij terug. Nieuwe veldslagen volgen, de halsstarrige vorsten dagen elkaar zelfs uit tot een zwaardduel. Met lede ogen kijken de twee dames de rampzalige situatie aan. Hun gedeisde stemmen laaien gaandeweg op tot een stoutmoedig damesvuur. Samen broeden ze op een geheim plan dat hun vorsten en de wereld zal verbluffen. Hendrik Duron brengt in deze historische roman een unieke episode uit de Europese geschiedenis weer tot leven. In de door mannen gedomineerde, gewelddadige middeleeuwen slaagden twee vrouwen erin om op het hoogste niveau even het roer in handen te nemen. Hun verhaal is een ongezien precedent, weggemoffeld tussen de plooien van de geschiedenis. Wat zou er gebeuren als de grote wereldconflicten door vrouwen werden beredderd? Die vraag weerklinkt, met de brandhaarden van vandaag, actueler dan ooit.

Wat vinden jullie van geromantiseerde versies van waargebeurde geschiedenis?