In mei legt niet elke auteur zijn ei want het kostte enige moeite om deze maand tien boeken te vinden voor deze rubriek. Dat kwam vooral omdat er steeds weer boeken afvielen die ter elfder ure uitgesteld werden. Onder voorbehoud zijn er hier toch tien:

- Guido Eekhaut: Shadow game (SF&F)
- Anneleen Van Offel: De stem van Sulina (literatuur)
- Jeroen Theunissen: Een week (literatuur)

- Jonas Bruyneel: Mulhacén (poëzie)
- Filip De Pillecyn: Monsieur Hawarden (literatuur)
- Jan Vanriet: Spijkers in de wolken (literatuur)
- Erwin Mortier: Lazuur (literatuur)

- Kaat De Kock: Baby in de B&B (romantiek)
- Sofie Delporte: Zwijgen is bitter (spanning)
- Björn Van den Eynde: Stoute kleine piranha (spanning)

De keuze van Marvin:

Stoute kleine piranha, laten we daarmee beginnen. Als je als Vlaming de titel van dat boek niet meteen linkt aan de plaats waar het zich afspeelt (Gent), dan heb je de afgelopen decennia echt wel onder een steen geleefd. Velen die dit lezen horen vast meteen Luc De Vos in hun hoofd. Wat dat betreft heeft Bjorn Van den Eynde in ieder geval een sterke titel voor zijn boek gekozen. Het is het tweede deel in de serie 'De Vriese & Durnez'. Het eerste deel heb ik vier sterren gegeven en met veel plezier gelezen. Een op en top Vlaams boek was dit, en zodoende interesseert dit tweede deel me.
Ook Zwijgen is bitter van Sofie Delporte is een tweede deel. Ik ben niet ongeïnteresseerd maar ik las het eerste deel nog niet, dus ik laat dit vervolg voorlopig nog even aan me voorbijgaan. Series niet op volgorde lezen is immers tegen mijn persoonlijke boeketiquette.

Literatuur dan. Ik schreef vroeger al eens dat boekbeschrijvingen binnen deze categorie lastig zijn. Veel te vaak weet ik na het lezen van de achterflap nog altijd niet wat ik kan verwachten. De boekbeschrijving is vaak overdadig van stijl, maar helaas niet overdadig aan informatie. Dit keer blijken maar liefst twee beschrijvingen te zeggen dat de schrijver een verhaal borstelt. In een derde boek wordt het geschetst. Een vierde boek wordt vloeibaar genoemd. En het vijfde boek is afstandelijk en vrij verheven geschreven, en dat is dan meteen de enige beschrijving waar ik me iets bij kan voorstellen. Maar waar de boeken over gaan, tja... Ik heb het een beetje moeilijk met die vage, nietszeggende beschrijvingen. Misschien beeld ik het me in, maar ik heb ook het gevoel dat de Nederlandstalige literatuur de laatste jaren flink in kwaliteit is afgenomen. Veel van hetzelfde, weinig inhoud, en lang niet altijd goed geschreven. En dat vertaalt zich naar vage flapteksten. Geen van de vijf boeken steekt me tegen, maar ik weet ook niet of er iets voor mij bij is. Het viel me wel op dat ze naar mijn smaak alle vijf een leuke voorkaft hebben. Ik stelde me daarom voor welke van de vijf boeken ik op basis daarvan spontaan zou vastnemen in een boekhandel, en dan denk ik dat ik Een week van Jeroen Theunissen als eerste zou gaan bekijken. Het boek bevat daarenboven ook de meest heldere onder de onheldere beschrijvingen en ik geloof daarom dat ik daar het meest nieuwsgierig naar ben.

Maar in mijn hoofd blijft Luc De Vos zingen, en ik kan dan ook niet anders dan voluit voor Lieve kl.... oeps, Stoute kleine Piranha gaan.

Gent staat in rep en roer wanneer de 30-jarige Sarah Martens tijdens de Gentse Feesten verdwijnt. Omdat haar minnaar een paar dagen later dood wordt teruggevonden met vreemde wonden in zijn lies, maakt de lokale politie jacht op de echtgenoot van Sarah. Iedereen gaat uit van een passionele moord en ontvoering.

Maar terwijl de pers het verhaal van de driehoeksverhouding brengt als een vaststaand feit, stijgt bij de federale politie in Brussel de nervositeit. De modus operandi van de moordenaar doet erg denken aan die van een nooit gevatte dader, die vijf jaar geleden in verschillende Europese landen feiten pleegde en exact dezelfde wonden toebracht in de lies van zijn slachtoffers.

Nathan Durnez wil deze zaak absoluut oplossen en probeert Marjolein De Vriese, een jonge Vlaamse ex-rechercheur en kunstliefhebster, te overtuigen hem te helpen. De twee moeten immers snel zijn. Als de Waalse rechercheur gelijk heeft, daalde een paar dagen geleden een monster neer in België, dat honger heeft naar meer.

De keuze van Joke:

Zoals wel vaker het geval is, vind ik het moeilijk een keuze te maken. Deze keer niet omdat kiezen verliezen is maar omdat geen enkel boek me voldoende aanspreekt om echt nieuwsgierig te worden. Uit ervaring echter weet ik dat onze Vlaamse auteurs positief weten te verrassen. Telkens wanneer ik een Vlaams boek ontdek bij de nieuwe aanwinsten in onze plaatselijke bescheiden bib neem ik  het exemplaar mee. Ongeacht of ik het in onze blog gekozen had of niet. En vaak is het verhaal meer dan behoorlijk. Niet altijd natuurlijk. Het boek dat me het meeste aanspreekt in mijn favoriete genre literatuur is Een week van Jeroen Theunissen. Het teruggaan in de tijd zoals beschreven op de achterflap van het boek deed me heel even denken aan Benjamin Button, een film waarin het hoofdpersonage steeds jonger wordt i.p.v. ouder. Het wordt echter snel duidelijk dat dit niet het concept is. Wat achteraf bekeken een voordeel is want je wil natuurlijk wel een origineel verhaal lezen.

Ik moet eerlijk bekennen dat deze keer ook de twee spannende boeken me wel aanspreken. Omdat dat tweede delen zijn, vallen ze af voor de nominatie van de maand. Ik hou meer van literatuur dan van thrillers, al was het toen ik nog jong was andersom. Toch lees ik tegenwoordig steeds vaker een spannend boek na het lezen van literatuur. Ik hou wel van de afwisseling. Na mijn kater van de Hebban thrillerprijs die ik nog steeds niet verwerkt heb, las ik een boek van Alexander Olbrechts en van Toni Coppers en die overstegen het niveau van de selectie die ik voor die prijs las, ruimschoots.

Wat hebben we dus geleerd vandaag? Ten eerste: meer Vlaams lezen. Ten tweede: nog meer Vlaams lezen, ook thrillers. Ten derde: vooral veel lezen.

Mijn keuze voor mei is natuurlijk: Een week van Jeroen Theunissen.

Op 25 augustus staan aan het sterfbed van de tweeënzestigjarige Liz haar zoon en zijn vriendin, haar ex-geliefde, een oude vriend en een oude vriendin. En Marthe. Het is de warmste zomer sinds het begin van de metingen. Liz heeft voor euthanasie gekozen. Maar na haar dood staat Liz op, en begint aan de ochtend van wat haar laatste dag wordt. Vervolgens komt haar voorlaatste dag. Dan de dag ervoor. Dan de dag daarvoor. Een week lang komen vrienden en oude bekenden langs.

Met mededogen, liefde en lichtheid schetst Jeroen Theunissen in Een week het portret van een vrouw die de pech heeft te jong te sterven. Dit is geen roman over de dood, maar over het leven, over de levenslust, over de onmogelijkheid van de dood zolang je ademt. Over de dingen die er in het leven echt toe doen, bijvoorbeeld liefde, of bloemen van de buurman, of dat je wint bij Rummikub.

Hoe bepalend is de cover voor jou bij de keuze van een boek?
Een nietszeggende flaptekst tegengekomen die de moeite waard is om te delen? Plaats hem in de reacties.

Joke: Ik vond bijvoorbeeld die van De stem van Sulina de moeite:

In dit vloeibare boek draaien stromingen om elkaar heen tot een verhaal over zwervende zielen en de ziel van het zwerven, waarin de lokkende roep van watergeesten steeds luider klinkt.

Ik weet niet of ik dit prachtig gevonden en geschreven of net zweverig en overdadig moet vinden.