In september leek het hek in uitgeversland helemaal van de dam. Eind augustus kozen we uit een vijftiental uitgaven een Tien om naar uit te zien. Altijd komen er in de loop van een maand nog enkele nieuwe uitgaven bij waar we bij het begin van die maand geen weet van hadden. We hebben het hier over één, twee, misschien drie stuks. Die titels noteren we netjes in een bestand, want in het najaar (van dat of het volgende jaar) hebben we ze nodig voor onze Alternatieve Vlaamse Publieksprijs. Maar in september vonden we geen één, twee, of drie boeken terug. Neen, het werden er meer dan tien, en dan gaat het alleen nog maar over fictie! De teller voor die maand staat zodoende al op 27. En oktober belooft al even mooi te worden, wat voor deze maand een beetje een jaarlijkse traditie is. Onze onderstaande keuze werd geplukt uit een lijst die nu al 20 exemplaren telt. 

- Dimitri Balcaen: Grimoire 3: De dienares van het oneindige (SF&F)
- Veerle De Vos: Ferdinand Verbiest en de ontdekking van China (non-fictie)
- Karen Dierickx: Judith (non-fictie)

- Rudy Morren: Zes (spanning)
- Paul De Wit: De Schelde vergeet nooit (spanning)
- Barbara De Smedt: Koud (spanning)
- Dirk Debeys: Prooi (spanning)

- Hendrik Conscience: Het ijzeren graf (literatuur)
- Patricia Jozef: Gentlemen (literatuur)
- P.M. Pauwels: Hoor de stilte spreken (romantiek)

De keuze van Joke

Twintig dus en ik heb de twijfelachtige eer om dit te reduceren naar tien. Geen makkelijke klus deze maand. Eerlijk gezegd vind ik er geen tien die me nieuwsgierig genoeg maken om  ze te willen lezen. Boeken met pagina's zonder info, verdwijnen genadeloos. En ook een boek vol fouten in de korte inhoud. Jammer misschien want volgens Marvin is er op een andere site een verbeterde versie van die flaptekst. Slechts vier boeken halen de 'niet schrappen!' kolom.

Het valt op dat Marvin en ik het de laatste tijd opvallend vaak eens zijn in deze rubriek. Het trio dat hij hieronder uitlicht kan zeker mijn interesse wekken. Sowieso wil ik een nieuw boek van Rudy Morren wel lezen, maar het boek dat me het meeste opvalt is een 'oudje'. Hendrik Conscience schreef Het ijzeren graf al in 1860. Het wordt nu heruitgegeven – naar ik vermoed gemoderniseerd – door Johan Vanhecke die ook al een biografie schreef over 'de man die zijn volk leerde lezen'. Dit verhaal maakt me het meest nieuwsgierig door deze zin op de achterkant:

Voordat Het ijzeren graf verscheen werden liefde en wanhoop nog nooit zo treffend beschreven in de jonge Vlaamse literatuur.

Of is het dat portret op de cover dat me met die krankzinnige ogen dwingend aankijkt waardoor dit wel mijn boek van de maand moet worden?

Het had nochtans niet veel gescheeld want op de valreep ontdekte ik een boek dat eind september verscheen, wat we in onze vorige editie dus nog niet achterhaald hadden. Zou ik valsspelen en dat boek toch in onze selectie van tien plaatsen? Hmmm, valsspelen is niet mijn gewone manier van doen en gelukkig is manlief meteen onverbiddelijk wanneer ik de optie voorzichtig opper.

Dat belet me natuurlijk niet er hier iets over te zeggen :-) Tosca van Maud Vanhauwaert is het, en dat wordt het eerste boek ooit dat ongeselecteerd toch vernoemd wordt in een tonutz-artikel. Ik zag het zonet passeren in een nieuwsbericht en voelde bij het ontdekken van de verschijningsdatum, na lezing van de korte  inhoud, een lichte teleurstelling. Vanhauwaert schreef tot nu toe cursiefjes en poëzie, is bekend als Antwerps stadsdichter en presenteerde al enkele jaren na elkaar de verkiezing van 'beste boekenjuf/boekenmeester van het jaar'. Haar romandebuut belooft poëtisch te zijn en zoiets wil wel eens matchen met mij. Daarnaast zou Vanhauwaert experimenteren met de vorm en verschijnt er tegelijk een speciale uitgave met een Japanse binding. Daarbij moet je de pagina's openscheuren en dat refereert aan de geslotenheid van een van de romanpersonages. Een boek waar over nagedacht is, heerlijk vind ik dat. Maar dat was september dus.... voor nu wordt  het Conscience.

Leo is een jonge beeldhouwer met veel talent, maar weinig kapitaal. De jongen wordt opgevoed door de gegoede familie Pavelyn en bouwt een diepe band op met Rosa, de dochter des huizes. Naarmate Leo ouder wordt groeit de band uit tot een smachtende verliefdheid, maar het klassenverschil belet hem aan zijn gevoelens toe te geven.

Voordat Het ijzeren graf verscheen werden liefde en wanhoop nog nooit zo treffend beschreven in de jonge Vlaamse literatuur. Het boek geldt als een hoogtepunt in het oeuvre van Conscience.

De keuze van Marvin

Als ik goed geteld heb is Zes van Rudy Morren zijn vijfde boek. Je vijfde boek Zes noemen is ook een vorm van humor natuurlijk, al was dat hier wellicht niet zo bedoeld. Op Morrens debuut na, hebben we al zijn boeken in huis, en gelezen en goedgekeurd. Zes belandt dan ook vanzelfsprekend op onze leeslijst. Nog meer zessen: zes jaar na haar debuut Glorie verschijnt eindelijk het tweede boek van Patricia Jozef. Ik vond Glorie meer dan oké, goed genoeg om nog wel eens iets van deze schrijver te willen lezen. Of Gentlemen iets voor mij is echter, weet ik niet. De boekbeschrijving doet me helaas niet zoveel, maar de wereldberoemde Engelse frase 'never judge a book by its boekbeschrijving' indachtig, houd ik het toch nog wat in beraad en wacht ik even het oordeel van andere lezers af.

Naast het boek van Morren verschijnen er deze maand nog zes (alweer zes!) andere spannende boeken, maar ik laat ze allemaal aan me voorbijgaan. Ook de resterende literatuur slaagt er niet in mijn aandacht te wekken. En dat is de schuld van Judith. De rijke geschiedenis van wat we nu Vlaanderen noemen heeft me altijd onmetelijk geboeid. Niet zozeer de moderne geschiedenis, maar alles wat daaraan voorafging, ergens tot in de 19de eeuw, met een grote voorkeur voor de middeleeuwen. Het boek over Judith van Vlaanderen door Karen Dierickx past daar perfect bij. Om het onderwerp, maar ook omdat Joke via Judiths huwelijk met Boudewijn I van Vlaanderen van haar afstamt. Zij was een dochter van Karel de Kale, koning van Frankrijk. Judith, bedoel ik, niet Joke. Vanzelfsprekend wil ik daarom weten wat Dierickx over haar te vertellen heeft. Dit non-fictieboek is dan ook mijn keuze van de maand.

Voorjaar 883. Een bootje steekt het Nauw over. Wanneer de inzittenden de kust van Wessex bereiken, worden ze opgewacht door soldaten. ‘Doe die lansen weg en rep je naar je koning’, gebiedt een van de opvarende vrouwen hen. ‘Zeg hem dat we hier zijn en dat we een beroep doen op zijn gastvrijheid. Ooit was ik jullie koningin. Ik ben Judith van WestFrancië, Judith van Wessex, en nu Judith van Vlaanderen.’

Ooit was ze een levende legende. Judith was zowel het onderwerp van sappige roddels als de heldin uit ballades en volkssprookjes. Maar haar leven was geen sprookje: de negende eeuw was een woelige periode en haar wereld was er een van ambitieuze koningen en prinsen, opstandige graven en op buit beluste Noormannen. Als koningsdochter was ze voorbestemd voor het klooster; toch trouwde ze drie keer.

Elke man had zo zijn redenen om zijn lot aan het hare te verbinden, net als zij die had om hen aan haar zijde te willen. Ze werd de stammoeder van de latere Vlaamse graven en toch is ze gereduceerd tot een figurante in de geschiedenis. Een passante in het leven van mannen wiens levens interessant genoeg bevonden werden om de geschiedenisboeken te halen. Ze zou het gehaat hebben. Daarom is dit haar verhaal. Of toch hoe het geweest zou kunnen zijn.

Dat was het voor deze keer. Zijn klassieke auteurs zoals Conscience, of historische fictie iets voor jullie?

En vergeet niet: vanaf 11 oktober kunnen jullie stemmen voor de Alternatieve Vlaamse Publieksprijs 2023, en we plaatsen deze maand ook ons derde kwartaaloverzicht van dit jaar. Hou onze spot dus goed in de gaten!