Vorig jaar zat ik rond deze tijd ongeveer in IJsland . Het was na een citytrip naar New York van het jaar daarvoor één van mijn droombestemmingen die ik toen besloot in werkelijkheid om te zetten. En net zoals New York was het een prachtige ontdekking. Het was een goede eerste kennismaking met dit steeds populairdere vakantieoord dat meer en meer toeristen trekt van over heel de wereld. Je telt de laatste jaren in de zomermaanden meer toeristen dan IJslanders zelf. Er is dan nog de groter wordende sympathie voor de muziek (Björk, Sigur Rós) het voetbal sinds het laatste EK én de literatuur voor dit eiland, en je begrijpt dat het eiland meer en meer bekend wordt in de wereld. 

Het boek Winter-IJsland deed me terugdenken aan mijn vakantie, hoewel het uiteraard niet in de winter was, we toch wel veel bereden paden namen, en op de hotspots in de rijen toeristen moesten staan, zoals op het Thingvellir (Þingvellir). Het gaat hem eerder over de wijdsheid, de natuurelementen en de ongereptheid die ieder individu zal voelen als hij daar voet heeft gezet aan land, ja zelfs als je in een stadje of een dorp bent. Je bent nooit ver van een meer, weiden met schapen of een gletsjer af. Dat is voor mij echt moeilijk in woorden uit te drukken, maar Laura Broekhuysen deed het in dit boekje, dat eerder in delen werd gepubliceerd in het blad (en op de website) van Revisor. Zij verhuisde met haar man, een IJslander, en hun dochtertje naar een verlaten baai in IJsland, net voor de winter aanvangt. Ondertussen is ze zwanger van haar tweede kind. Je kan je voorstellen wat voor ruige natuurelementen je dan moet trotseren daar in een huis, zeker als je het platte Nederland of Vlaanderen gewoon bent. Haar 2-jarig en tweetalig opgevoed dochtertje, heeft maar weinig problemen met zich aan te passen. Haar vragen zijn aangepast aan de alomtegenwoordige natuur en het feit dat het in de winter niet licht wordt: "Wat is water?", "Wat is de zon?". De kennis van de haar omliggende natuur is al van expertniveau voor een 2-jarig kind en ook haar taal is beslist ongewoon intelligent te noemen.  

De grootte van de natuurelementen worden klein beschreven maar scherp geportretteerd. De ruwheid van het wonen in zo'n winters landschap en waar het zomers misschien max 15° wordt en de kleine wereld, waartoe men wordt gedwongen, worden niet verbloemd, maar dit maakt het net zo eerlijk en uniek. De vertelstijl is poëtisch maar wordt nergens te mooi gemaakt. Bevind je je sowieso niet in het mooiste stuk ter wereld als je gewoon in je tuin naar de poollichten kan kijken? Of maken die sneeuwstormen en afgesloten wegen het toch echt onleefbaar? Tussen die extremen leven de mensen op IJsland. Het gevoel dat men IJsland kent als de winter over gaat in lente, zou ik graag ook eens willen voelen: de sneeuw smelt met bakken weg en ontdooiende rivieren dijnen uit hun oevers, waardoor de wegen overstromen; er schieten mossen uit de grond en de paarskleurige lupinen die heel Ijsland bedekken, schieten uit de grond als onkruid (en worden ook zo bekeken door de IJslanders). En het wordt terug licht, na maanden in het donker te hebben geleefd! 

Dit boekje is een prachtig relaas van een goede journaliste en observatrice. Je leert hiermee alvast wat beter begrijpen hoe het is om op IJsland te wonen. 

Enkele IJslandse indrukken