Al een tijdje op mijn buddyread-lijst, en wat eigenlijk in september gepland stond om te plaatsen, is een leesverslag over De acht bergen van Paolo Cognetti, samen met Wendy.

Eindelijk was ik er zelf toe gekomen want ik wist niet goed wat eerst te tackelen van al mijn boekige plannen. Hieronder vind je dus onze meningen over dit succesvolle boek, die de Premio Strego won in 2017 en waarvan vele lezers al onder de indruk raakten.

In De acht bergen van Paolo Cognetti neemt de auteur ons mee in het coming-of-age-verhaal van Pietro, een Italiaanse jongen met liefhebbende ouders, enig kind, die samen naar de stad, met name Milaan zijn verhuisd. Beide ouders zijn afkomstig uit de bergen, de moeder uit de regio Veneto waar ze zijn vader, een oorlogswees, heeft leren kennen. In de vakanties blijven ze naar de bergen trekken. De ouders trekken dan lang samen door de bergen, maar de vader wil verder en hoger: terwijl de moeder op de bergen van 2000 meter zich het meest thuis voelt zoals in ‘haar Dolomieten’, waar ze dorpen, weiden, bergbeken en bossen tegen komt, trekt de vader liever hoger, de echte Alpenbergen op, tevens gletsjers overklimmend, de arctische wereld in en de met eeuwige sneeuw bedekte bergtoppen op. Uiteindelijk kopen ze een huisje in Grana, niet zo ver van Milaan waar Pietro vele vakanties doorbrengt en zijn hart aan verpandt. Vanaf een bepaalde leeftijd echter gaat hij met zijn vader mee om de bergen te doortrekken en om zijn grenzen te verleggen. Ook weer tot een zekere leeftijd waarop hij zijn eigen keuzes begint maken. In Grana leert hij Bruno kennen, die een vriend voor het leven wordt.

Nathalie:

Cognetti beschrijft de Italiaanse natuur op een manier die me aantrekt: die komt onder zijn handen tot leven, en wordt bewandeld door de familie, door vader en zoon of de jongens die samen spelen in de bossen en die natuur wordt zo als het ware een eigen personage. Adembenemend worden de toppen die Pietro met zijn vader bereikt, ik leefde mee met de fysieke inspanningen en de hoogteziekte van Pietro – ik kan het me zó voorstellen. In Grana worden de beek en de omgeving er rond belangrijk voor de gezamenlijke avonturen van de jongens. Daarnaast worden door de fysieke roes van het bergwandelen, die trance, gevoelens losgeweekt, zoals vriendschap, respect, liefde. Prachtig gewoon!

De jongens groeien op en worden volwassen. Beiden hebben ze andere aspiraties, toch trekken ze altijd naar elkaar terug. Hoewel Pietro gaat reizen, keert hij altijd naar Grana terug, dat hij als zijn huis is gaan beschouwen. En Bruno blijft er als echte bergmens al helemaal ingekapseld. Mij raakte het boek enorm, en ik werd zeker emotioneel door de gevoelens die in de personages opwelden. De soms moeilijke relaties in het gezin van Pietro, het zoeken naar de liefde, de liefde voor het klimmen, de isolatie en de eenzaamheid ook die de bergen oproepen in sommige gevallen, het zichzelf zoeken door te klimmen en te reizen, de geschiedenis van de ouders die een familiegeheim met zich meedragen, .. : er speelt zoveel mee dat je op het eerste zicht niet eerst beseft. Ik vond dit boek geweldig goed geschreven en ik heb er écht van genoten. Een parel van een boek! Ik gaf het 5 sterren omdat het me zo heeft aangesproken.

Wendy:

De acht bergen, winnaar van de premio Strega 2017, stond al even op mijn wil ik lezen lijstje en ook al een tijdje in mijn boekenkast. De recensies zijn meestal zeer lovend, wat maakt dat ik in dit boek met hoge verwachtingen startte. Vooral de korte inhoud triggerde me, ik ben een fan van verhalen over vriendschappen en heb ook een voorliefde voor het mooie Italië (de plaats waar het verhaal zich afspeelt). De cover zou me zonder enige voorkennis van het verhaal niet echt aanspreken of me aanzetten tot het kopen van het boek. Al moet ik na het lezen toegeven dat cover, kleuren en titel volledig bij het verhaal past, het geheel valt volledig samen.

Wat me direct opvalt vanaf de eerste bladzijde, is dat de auteur een meester is in het beschrijven van plaatsen, natuur, bergen, alsof je als lezer zelf de wandelschoenen aanhebt en meewandelt met het hoofdpersonage Pietro. De auteur kreeg me als lezer zover dat mijn nieuwsgierigheid werd opgewekt en ik ben beginnen googelen, het was voor mij een beetje reizen in dit verhaal.

Het boek is in verschillende delen verdeeld: het eerste deel is het kind Pietro tot zijn 17 jaar en met dit deel had ik het moeilijk; ik moest soms terug gaan lezen, ik moest me echt aanpassen aan de schrijfwijze, misschien vond ik het spijtig dat we niet meer lezen over Pietro in Milaan, zijn eigenlijke thuis. Ik miste wel die kant van het verhaal.

Toch eens ik de beklimming deed van deel 1 en ik me naar de top van het verhaal zwoegde, had het tweede stuk me wel volledig in de ban, de vriendschap van Pietro en Bruno zo broos maar zoals de korte inhoud weergeeft onverwoestbaar, met een emmer vol loyaliteit naar elkaar toe. Subliem!

Voor mij was het geen verrassend einde van dit ‘kleine’ verhaal en de emotie kwam niet zo binnen bij me, maar moet dit altijd, vroeg ik me af? Ik noem het een klein verhaal met thema’s die veel lezers zullen aanspreken: de vriendschap, een vader-zoon relatie en een zoektocht naar jezelf met op de achtergrond Valle d’Aosta.  Na dit verhaal gelezen te hebben, heb ik direct het volgende boek van deze auteur aangeschaft. Ik gaf De acht bergen 4 sterren.