La voix humaine is een monoloog uit 1928 van de Franse toneelschrijver Jean Cocteau (1889-1963) en werd sindsdien ontelbare keren opgevoerd. Ook door de Toneelgroep Amsterdam onder Ivo Van Hove bijvoorbeeld. Het stuk gaat over een wanhopige vrouw die niet kan verkroppen dat haar man van haar is gescheiden en een bij wijlen hysterisch telefoongesprek met hem voert. Om te eindigen met de telefoondraad om haar heen gedrapeerd in een theatrale pose op haar bed. Gedurende het stuk lees/hoor je enkel de stem van de vrouw en kan je enkel maar door associëren en insinuaties er achter komen wat de man aan het andere einde allemaal zegt. 

Vorig jaar schreef Ramsey Nasr een antwoord op dit eenzijdige telefoongesprek vanuit het gezichtspunt van die man, namelijk De andere stem. Ook de man heeft moeite om los te komen van de vrouw maar probeert het wel. Hij is net verhuisd en heeft een nieuwe vriendin. Door zijn antwoorden  kan je een completer beeld vormen van wat het gesprek en ook hun leven samen had kunnen zijn. De setting is uiteraard gemoderniseerd: een door een centrale gestoorde oude telefoon uit de jaren ’30 is nu een niet-werkende GSM geworden, de man heeft met vluchtelingen in zijn job te maken en spreekt enkele woordjes Arabisch. Toevallig?

Als het telefoongesprek nog vrij normaal begint, waarbij er geïnformeerd wordt hoe het ermee gaat, en of de hond wel oké is, merk je in de monoloog van Nasr ook dat de vrouw almaar meer wanhopig wordt gedurende het hele gesprek. Ze probeert hem te paaien door te zeggen dat ze alleen maar gelukkig kan zijn met hem, dat ze van hem afhankelijk is en het draait erop uit dat ze de nacht ervoor teveel pillen heeft gepakt en dit ook op een soort emotionele chantage uitdraait. Ook vóór dit telefoongesprek plaats vond, blijkt ze hem al te hebben gestalkt met sms’jes bij de vleet (uiteraard niet mogelijk in 1928).Dit werkt echter bij de man als een lap op een rode stier waardoor hij enorm kwaad wordt en vindt dat ze zelf een leven moet opbouwen. Aan de andere kant voel je ook nog steeds medeleven bij hem en merk je dat hij ook moeite heeft met los te komen van deze oude relatie. Nieuw ook bij de monoloog van Nasr: de man krijgt er een medespeelster bij in de vorm van de nieuwe vriendin die zo goed als geen woord zegt, maar door haar aanwezigheid wel een extra dimensie toevoegt. Ook op sommige momenten wanneer de monoloog te gezapig zou worden, is dit een goed afleidingsmanoeuvre. En hun tweespel wordt op sommige momenten wel heel intiem..

De kracht van Nasr’s monoloog merk je al aan het geschrevene. Het is de basis van het toneelstuk dat nu nog steeds speelt in de Stadsschouwburg in Amsterdam. Nasr speelt zelf de monoloog en is nu al zes jaar verbonden aan de Toneelgroep Amsterdam. Het is toch wat ver of duur om er naar toe te gaan, anders zou ik het zeker de moeite vinden!

“Al met al zijn wij hooguit een uur of vijf echt sámen geweest. Wanneer we al ons houvast kwijt waren en als niets nog hielp.”

“Het is niet goed als je elkaar voortdurend moet slopen om de ander te bereiken. (Concludeert.) Liefde is een ziek ding.”

Nu nog even een vraagje aan jullie: is een toneelstuk dat gaat over de scheiding van een koppel dat probeert los te komen van elkaar en met veel passie wordt beleefd, ook romantisch te noemen?  Wat denken jullie daarvan? 
Beide boekjes zijn trouwens vrij dun en het neemt helemaal niet veel tijd in om ze te lezen, dus het is zeker een aanrader!

Meer info en speellijst: http://tga.nl/voorstellingen/de-andere-stem/speellijst