Toon Tellegen heeft zich met zijn dierenrijk een belangrijke plaats in de kinderliteratuur weten te bemachtigen maar laat ook de volwassenen niet onberoerd.Hij is een woord- en zinnenkunstenaar als geen ander. Je bent best zelf wel niet al te somber als je dit boekje leest, en soms heb je al eens een dikkere olifantenhuid nodig als het echt te veel wordt. 

Op een dag merkt de krekel dat hij een vreemd gevoel in zijn hoofd heeft. Het is een zwaar, onwrikbaar gevoel, dat niet meer weg wil gaan. De dieren noemen hem niet meer de krekel, maar de sombere krekel. Pas na een tijdje gaat het sombere gevoel weer weg en wordt hij terug de oude vrolijke krekel. 

In tegenstelling met de krekel probeert de olifant telkens opnieuw in bomen te klimmen en een pirouette te draaien boven op de top. Hij blijft er natuurlijk uitvallen maar probeert het steeds weer opnieuw. Hij blijft hopen dat het hem ooit wel zal lukken. 

Het boekje, dat in 2000 met de Gouden Uil werd bekroond, beschrijft in feite in zeer eenvoudige taal hoe het is om met een depressie rond te lopen, en wat voor druk dit op de schouders van een persoon kan leggen. Het komt gelukkig wel allemaal terug goed voor de krekel. De subtiele metaforen en de beeldspraak waarmee Tellegen het thema van het boek aankaart, zijn wel subliem gevonden!