Hoe ik nimmer de Ronde van Frankrijk voor -12-jarigen won (en dat het me spijt), is het debuut van de Vlaamse schrijver Ivo Victoria uit 2009, en mag gerust onder de boeken met een zéér lange titel gecatalogeerd worden. En verder is het eigenlijk wat moeilijk om er de vinger op te leggen wat mij betreft. 

Het is een coming of age-roman van het personage Ivo Victoria, halverwege de dertig, die terug gaat naar zijn geboortedorp (Edegem) en als kind altijd de hoop koesterde om iemand speciaal te zijn/te worden. Zijn 'enige' vriend Dries spelde hij op de mouw dat hij een goed wielrenner was en de ronde van Frankrijk voor kinderen had gewonnen. Nu keert hij terug om die leugen op te biechten omdat het toch allemaal niet zo veel uitmaakt. Tijdens die trip reizen we met hem en zijn herinneringen mee en wisselen we af tijdens zijn verleden en het heden waarin hij zijn moeder bezoekt. Zijn vader is een aantal jaar geleden overleden.

Zo neemt hij ons mee naar het Edegem van de jaren '80 met de hectische dagen van de kermis, heel wat gênante situaties en de overige herkenbaarheid van zo'n kindertijd in die periode. Een prille verliefdheid voor een zekere Anja wordt beantwoord in zijn fantasie maar niet in de werkelijkheid. Er gebeurt nogal veel in zijn fantasie dat niet in de realiteit tot uiting komt trouwens. Het is het verhaal van een jongetje dat grote dromen heeft en monologen in weliswaar fraaie zinnen voert, maar dat het nogal moeilijk heeft om die dromen van daden van elkaar te onderscheiden.

"Ik doe mijn best. Ik heb altijd mijn best gedaan." "En ik wilde zo graag, ik wilde godverdomme zo graag."

"Nu weet ik dat mijn eigendunk angst was. En nu ik dat weet, wordt de angst alleen maar groter."

“Ik stel me vragen. Bijvoorbeeld over dingen willen. Dingen willen is wat het leven moeilijk maakt. Het willen alleen al doet ons twijfelen. Waarom willen? Terwijl het allemaal, uiteindelijk, zal uitmonden in het grote, lege niets?"

Er staan heel wat mooie stukken in, het geheel overtuigt echter niet vanwege het te veel verspringen tussen de verschillende stukken en de tijd. Het boek is te gecompliceerd om vlot door te lezen en stokt bij mij te veel om een aangename leeservaring te worden. Niet dat de auteur al niet kon schrijven bij het maken van dit boek. Het verhaal is met humor en liefde doorspekt en mooie waarheden komen zeker aan bod. Maar naar het einde toe verzwakt het en is de plot niet overtuigend genoeg, omdat het niet blijft hangen. Ik raakte de draad soms kwijt als ik het moest laten liggen. En echt geraakt worden door de personages gebeurde me nooit echt. 

Billie en Seb, een boek van hem dat dit jaar als ebook door Hebban werd verdeeld aan 1000 lezers, gaat verder met de poëtische levenswijsheden maar is meer volgroeid als het ware. Het is minstens wel interessant om zijn evolutie waar te nemen op deze manier.