Als oma Bjørk op sterven ligt en briefjes naar haar kleinzoon in Amsterdam begint te sturen, kan Asger zijn verleden niet meer ontlopen. Hij keert terug naar huis naar Denemarken om zijn oma nog eenmaal te zien en uiteindelijk het verhaal van zijn familie te vertellen dat bepaald niet over rozen is gegaan. 

Zijn familie is afkomstig van Noorwegen, waar zowel de familie van zijn vader als zijn moeder vandaan kwamen. Het verhaal begint bij Askild, die bevriend is met Bjørk's broer Ejlif en waardoor hij haar in haar eigen tuin tegen komt. Maar Bjørk's vader, de rijke boer Thorsten Svensson, ziet hem helemaal niet zitten als aankomende schoonzoon. Het zijn de jaren '30-40 en als Askild tegen de lamp loopt met onfrisse en steeds in schaal vergrotende smokkelpraktijken wordt hij voor 2 jaar naar een Duits concentratiekamp gestuurd, dat hij wonder boven wonder overleeft. Terug thuis kan hij toch Bjørk voor zich winnen hoewel er ook een jonge arts op de loer ligt. En dan begint hun gemeenschappelijke verhaal...

De ene helft van de karakters heten Niels en Knut, maar worden meer bij hun respectieve bijnamen genoemd dan wat anders, zoals daar zijn Appelkop, Flapoor, Liegbek, .... Het is een verhaal van een alcoholicus als vader en grootvader, de strijd van kinderen die opgroeien en voor een plaatsje knokken thuis om er uiteindelijk uit te vliegen en niet meer terug te komen; er komt nogal wat drama in voor ook al zijn de toestanden niet altijd ontzettend spectaculair. De karakterschets van de familie is groots gedaan en trekt je mee in hun belevenissen, tegenslagen en verwerkingen, maar het wordt nergens sentimenteel. Integendeel, humor en groteske situaties doen je meer glimlachen dan wat anders. Bij tijden ademt het boek de melancholie uit die zo bij een Scandinavische familieroman als deze hoort. Ook mythische Noorse verhalen worden er opnieuw bij gehaald. 

De vertelkunst voert hier duidelijk de boventoon. Zoals Asger aan het einde van het boek opmerkt, zijn de verhalen de lijm die zijn familie samen houdt, want zonder hen valt zijn familie onherroepelijk uit elkaar. De schrijfstijl is toch wel zeer sterk, want ze houdt je vast tot het einde, ook al desintegreert net het einde in wat losse en vage draadjes net zoals Asger's familie in feite. Dit verhaal doet veel aan die bekende uitspraak van Tolstoy denken: "Elke ongelukkige familie is ongelukkig op haar manier. Maar het is de manier waarop ze het ongeluk delen dat hen een familie maakt." En als je over een disfunctionele familie wil lezen, mag je zeker voor deze kiezen. Ik gaf dit boek vier sterren. 

Morten Ramsland (1971) is een Deense schrijver die Deens en kunstgeschiedenis studeerde in Aarhus. Hij brak met Hondenkop door in 2005 in Denemarken, waarvoor hij Den Gyldne Laurbær won, de Prijs van de Deense Boekhandelaren. De Nederlandse vertaling van de hand van Gerard Cruys verscheen in 2006.