Normaal gezien hadden Katrien en ik een ander boek samen gelezen, met name Huis in Brand van Kamila Shamsie. Ik begon er over toen we weer in Antwerpen samen waren om naar … een boekvoorstelling te gaan! Ik veranderde van plan toen ik hoorde dat Katrien zich dit boek nog zou moeten aanschaffen. Waarom lazen we dan niet een ander boek dat we beiden die dag sowieso direct zouden kopen en in de vrij nabije toekomst zeker zouden gaan lezen?  Zo besloten we om voor onze eerste buddyread samen het nieuwste boek te lezen van een van ons beider favoriete auteurs: Kroniek van een overzichtelijk jaar van Diane Broeckhoven.

Boekvoorstelling

Het boek werd voorgesteld op een speciale plek: in de Begijnhofkerk in Antwerpen, waarrond Diane op het begijnhof zelf een van de prachtige huisjes betrekt, en ze dat overigens niet onder stoelen of banken steekt. Katrien en ik genoten van de omgeving en van de in de puntjes verzorgde voorstelling, met een introductie van haar uitgever Rudy Vanschoonbeek, een super goed interview dat werd afgenomen door de ook immer enthousiaste collega-schrijfster Charlotte Van den Broeck, de stukjes die Diane voorlas waaronder er enkele hilarisch waren en andere dan weer ontroerend. Diane is een echt familiemens, wat blijkt uit dit boek én deze voorstelling: nadat op een van haar vorige boekvoorstellingen een kleindochter van haar muziek speelde, zorgden haar kleindochters ook voor het drankje achteraf. Haar zoon die fotograaf is, zorgde voor de foto op de cover. Geweldig toch als je een familie kan samenbrengen op deze manier?

Inleiding

Kroniek van een overzichtelijk jaar is opgevat als een persoonlijk dagboek waarin Diane Broeckhoven in dagboekfragmenten schrijft over wat zij de moeite vindt en wat ze met ons wil delen. Het jaar begint veelbelovend, maar gaandeweg komen er ook valkuilen en hindernissen op haar pad die we met haar mogen delen. In haar eigenste vertelstijl schrijft ze over wat ze allemaal meemaakt, vertelt ze anekdotes smakelijk op haar eigen manier en verbindt er haar eigen beschouwingen en associaties aan waar we allemaal van kunnen meegenieten.

Katrien: Kroniek van een overzichtelijk jaar van Diane Broeckhoven is een boek waar ik reikhalzend naar uitkeek. Een boek waarin ze vertelt over meerdere gebeurtenissen over haar jaar 2018, dat wekte mijn nieuwsgierigheid. Ik heb al meerder boeken van haar gelezen en haar stijl verleidt me telkens opnieuw.

Nathalie: Ook ik keek uit naar haar belevenissen en haar gezichtspunt op wat ze allemaal meegemaakt heeft, want ze deelt dit soort momenten soms ook op haar profiel op Facebook waar ze loyaal haar trouwe en geïnteresseerde lezers mee laat lezen, en mee laat genieten met haar observatievermogen, humor en menselijke warmte. Ik gok er op dat Diane niet alles vertelt wat er in haar privéleven gebeurt, maar dat we wel als het ware af en toe een kijkje mogen nemen.

Katrien: Ontroering, melancholie, verbazing, verontwaardiging zijn dingen die regelmatig terugkomen in haar verhaal. Dat ze een rijk gevuld leven leidt, doorspekt van lezingen, interviews, cultuuruitstappen, reisjes en reizen met en naar vriendinnen en vrienden hoeft geen verdere uitleg.  Daguitstappen met haar kleinkinderen waar ze zo kan van genieten. Met dit boek loodst ze ons binnen in haar leefwereld en laat ze ons mee genieten van de mooie dingen des levens, maar ook misplaatste gesprekken en onjuiste informatie waar ze zich kan aan ergeren.

Nathalie: De schrijfster reist naar Los Angeles, rijdt met de tram rond in Antwerpen, treint naar Frankrijk en neemt de bus naar Duitsland om vrienden en familie op te zoeken. Haar observaties zijn steeds raak en ze schrijft ze neer in een pure en tegelijkertijd directe betrokken taal. Er zijn heel wat verhalen om uit te kiezen om hier even weer te geven in ieder geval…

Enkele voorbeelden

Katrien: We komen bv. te weten dat ze een hekel heeft aan nieuwe technische toestellen, zoals de aanschaf van een tv die ze maar bleef voor zich uitschuiven, en dat ze aan een ernstige vorm van knoppenvrees lijdt.

Nathalie: Ook haar collega-schrijvers die ze tegen komt op verschillende plekken en binnen haar eigenste Begijnhof, passeren de revue. Zo vernam ik tijdens de boekvoorstelling al - en ik las het later terug in het boek - dat de beroemde Antwerpse dichter Peter Holvoet-Hanssen ook op het Antwerpse begijnhof woont. Om eerlijk te zijn had ik me hem nog niet direct met die plek in verband gebracht, maar wie weet hebben zijn creatieve en toch best wel luidruchtige optredens wel een stille bodem nodig om te groeien…  De begijnhofkerk mag gebruikt worden door de bewoners van het begijnhof voor culturele evenementen op voorwaarde dat ze ook opgeruimd wordt, de stoelen terug in het gelid staan en de deur afgesloten wordt. De Stads’Peter’ had de kerk een keer gebruikt voor een voorstelling en Diane was hem komen helpen om ze samen op te ruimen omdat ze de verstrooide inborst van haar collega een beetje kent.

“Peter loopt rond met een afgeschreven doopvont op zijn schouder, waar hij de nagelnieuwe cd symbolisch boven gehouden heeft. We redderen en ruimen, als een ontspannen kostersechtpaar. We buigen ons samen over het onwillige slot van de sacristie en proberen zonder onze leesbrillen de kleine lettertjes op de labels aan de sleutels te ontcijferen. Natuurlijk blijkt pas de laatste sleutel de juiste te zijn. Een niet te stuiten aanval van de slappe lach dient zich aan. Als de zware houten deur eindelijk is afgesloten, hangen we hikkend tegen de biechtstoel. Zie ons, wereldberoemd in het land der Vlaamse letteren, en nu als een komisch duo stuntelend in het inmiddels zo goed als donkere huis van de Heer.”

Katrien: Diane is iemand die er staat, die weet waarover het gaat en die de dingen naar waarde schat. Haar bescheidenheid siert haar.  Onjuistheden probeert ze beleefd maar kordaat aan te pakken zoals dat ze voor de verkiezingen naar haar paspoort wordt gevraagd en waarop ze de dame van het stembureau er op wijst dat het identiteitskaart moest zijn. Ze ontvangt een keer een document van de Nederlandse pensioendienst waarin staat dat ze moet bewijzen dat ze nog in leven is. En ze maakt een huppelpasje nadat ze het juiste document, haar ‘Levensbewijs’, heeft gekregen, voorzien van de nodige stempels en ondertekend door de Antwerpse burgemeester Bart De Wever. “Ik leef, want Bart De Wever heeft het zelf gezegd!”

Nathalie: Contradictorisch genoeg schreef Diane vlak voor dit stukje een ander fragment waarin we lezen dat ze op Goede Vrijdag een bijdrage leverde aan de rubriek ‘Het einde’ in De Standaard der Letteren, waarin schrijvers filosoferen over de dood in het algemeen en over hun eigen levenseinde in het bijzonder. In het krantenartikel vertelde Diane een paar onthullingen over hoe ze haar eigen einde ziet. Ze kreeg er heel veel reacties op. De meest merkwaardige reactie vond zij een sollicitatie van acteur Warre Borgmans. En wie zou zij zijn om zijn voorstel om te komen voorlezen op haar crematieplechtigheid van de hand te wijzen?  Ze noteerde het dan ook meteen in haar testament. Maar Borgmans wilde zoals het een goede auteur betaamt, eerst een keer met haar repeteren bij leven en welzijn. En bij deze generale repetitie vieren ze dan ook dat het nog niet voor echt is…

Katrien: Een voorbeeld van een grootmoedergelukje uit Diane’s onuitputtelijke doos ‘Persoonlijke correspondentie’:

“Neem af en toe een moment voor jezelf met een goed boek en een theetje, Amma.” Een van de vele memootjes met een goede raad van mijn twaalfjarige oudste kleindochter, dat ik na een logeerpartij op mijn hoofdkussen vond.

Onze conclusies

Katrien: Voor mij is dit een prachtig boek waarin ik mee stap in het jaar 2018 van Diane. Ik heb enorm genoten van haar vertelkunst waarmee ze velen overtreft. Van het lezen van dit boek heb ik enorm genoten, soms ook wel eens goed gelachen, gewoon met haar manier van schrijven, haar aanpak en verwoording. Soms word je wakker geschud, ze doet je nadenken en dat op haar eigen mooie en talentvolle manier. Met heel veel plezier geef ik dit boek de zeer verdiende 4 sterren.

Nathalie: Diane maakt van gewone momenten bijzondere en smakelijke vertellingen die de moeite zijn om te delen. Of ze nu verontwaardigd is, verrast, ontroerd of gelukkig: ze neemt je mee in de dingen des levens, in een vlotte stijl die haar ogenschijnlijk zo gemakkelijk afgaat. Zij weet de juiste nuances weer te geven met haar woorden en doet inderdaad haar lezers stilstaan bij vele zaken. Ook ik geef dit boek 4 sterren.