Hebben jullie de laatste tijd ook zo'n leesclub-stress? Hebban slaagt er in om ongeveer om de andere dag wel een nieuwe interessante leesclub te openen. Het is natuurlijk leuk om al die boeken te kunnen krijgen, lezen en er dan nog eens je gedachten over uit te wisselen met medelezers, het neemt best ook wat tijd in beslag als je dat goed wilt doen. Momenteel neem ik deel aan 4, in theorie zelfs 5, leesclubs. Hoe dat komt, is omdat ik met de voortgang van het meesterwerk De Toverberg eigenlijk even ben gestopt hoewel ik er tussen de romans van meer 'normale lengte' nog wel af en toe in lees. De 4 Hebban-leesclubs waar ik aan deelneem, zijn:

• Aantekeningen over het plaatsen van obelisken van Arjen van Veelen, 1 van de 'XL-leesclubs' met de 6 Libris shortlistboeken,
• Een stad, het meisje en de duivel van Svealena Kutschke, een 'leesfeuilleton' wat best ook een speciale vorm is omdat we elke week een hoofdstukje doorgestuurd krijgen,
• Jaren van de tijger van Joost van Driel,
• en onlangs zijn we van start gegaan de volgende Willem Elsschotleesclub in het rijtje rond zijn meesterwerk 'Lijmen/Het been, die ik tevens zal proberen in goede banen te leiden.

Ik probeer nu ongeveer om de twee dagen een leesclubtourtje in te lassen op een vrij uurtje langs de leesclubs waar ik aan deelneem om op de vele vragen en opmerkingen van andere lezers te reageren. Soms volg ik wel eens een enkele notificatie die me interesseert, maar omdat het anders te veel wordt, houd ik de meeste reacties toch vooral voor later. Mag ik misschien eens vragen hoe de andere huidige 'leesclubvreters' onder jullie dat juist doen? Even ervaringen uitwisselen over deze uitzonderlijke hoogtijdagen? 

Om die leesclubstress tegen te gaan, heb ik vanwege een werkvergadering in Brussel vandaag een halve dag vrij genomen, en heb ik vandaag tot hier toe enkel op de trein zitten lezen, met name het feuilleton op m'n e-reader. En wat deed ik op die halve dag in plaats van in mijn te lezen boeken te duiken? Wie naar Brussel moet voor het werk, kan er ook voor het plezier naar toe: in die Belgische en Europese multi-nationale hoofdstad huizen uiteraard ook een groot aantal boekenwinkels. De meeste boekenwinkels zijn gericht op ofwel een Nederlands- of op een Franstalig 'clièntele'. Passa Porta, in de Antoine Dansaertstraat 46, is - toegegeven - ook voornamelijk gericht op (Dansaert?)-Vlamingen maar biedt wel een heerlijke mengeling van talen aan, met naast een groot Nederlands- ook een groot actueel Engels- en Franstalig boekenaanbod, en zelfs een aantal goed gevulde Duitstalige rekken. Hoe heerlijk was dat om tussen te snuisteren!

 Op de weg naar de toegangsdeur passeer je eerst een kleine gaanderij, waar er onder andere een affiche hing waarop een gratis tentoonstelling stond aangekondigd van Willem Elsschot in Brussel als één van de vele activiteiten van de boekhandel! Jammer genoeg was ze net vandaag niet open maar wie weet passeer ik zo toevallig nog wel eens in Brussel de komende dagen ...

Op alle tafels zag ik uitgestalde boeken liggen die me interesseerden, en die ook hier op Hebban al de revue gepasseerd zijn. Straffe binnenkopper aan het begin van het bezoek: het zevende deel uit de 'Grote eeuw'-serie van de Zweed Jan Guillou, 1968, trok direct mijn ogen naar zich toe. Dat moest ik uiteraard hebben om mijn verzameling mee uit te breiden. Een no-brainer! Ook op het moet-ik-echt-hebben-lijstje: Voor het vergeten van de Vlaamse auteur Peter Verhelst, zijn nieuwste roman, die volgens de recensies prachtig moet zijn! 

Ik had het plan gemaakt om uit deze meertalige boekenwinkel naar huis te gaan met ook minstens één Franstalig en één Engelstalig boek. Maar welk zou ik kiezen? Ik nam eerst de Engelstalige sectie onder de loep waar uiteraard ook veel al vertaalde boeken in opgenomen zijn. Nou, ik wist natuurlijk niet wat te kiezen maar dat het niet de Engelse versie van Pachinko of de brieven van Sylvia Plath zouden worden, werd al meteen duidelijk wegens véél te zwaar! De cover van een bundel korte verhalen van de Amerikaanse schrijver Denis Johnson riep me toe vanwege al de positieve blurbs die er op staan, en omdat de samenvatting een bundel hilarische kortverhalen beloofde. Denis Johnson blijkt na even een blik op mijn smartphone een groot Amerikaans schrijver van kortverhalen, romans en poëzie te zijn van zijn generatie (1949). De gulheid van een zeemeermin (The Largesse of the seamaiden) is trouwens ook in het Nederlands beschikbaar. Deze auteur wilde ik wel ontdekken!

En dan werden mijn ogen naar een volledig witte omslag getrokken: Wit of The White Book van de Koreaanse schrijfster Han Kang. Maar nu stond ik in dubio: dit boek is in het Koreaans geschreven, en was zowel beschikbaar in het Engels als het Nederlands. Eén van de verkopers die me daar zag lezen en vergelijken, moet zich afgevraagd hebben wat ik daar allemaal aan het mompelen was, maar ik koos voor de Engelse versie omdat ik er achter kwam dat de Nederlandse versie ook uit het Engels vertaald is, wat met exotische niet zo veel voorkomende talen wel meer gebeurt, maar als ik de keuze krijg, kies ik toch liever een versie die slechts door de handen van één vertaler gegaan is om zo dicht mogelijk bij het origineel te blijven. Er lagen nog genoeg actuele Engelstalige boeken voor iemand wiens boekenogen steeds groter zijn dan de maag, maar nadat ik dit deel had afgesloten, sloeg ik af naar de Franstalige sectie.

Nu moet je weten dat direct bij het binnenkomen op een tafel enkele boeken lagen van auteurs die de komende maanden op bezoek komen in die boekhandel, dus die zijn zeker actueel. De Rwandese schrijfster Scholastique Mukasonga lag daartussen mooi te blinken, en ook de titel van haar nieuwste boek Un si beau diplôme, intrigeerde me wel. Het blijkt een zeer persoonlijk boek te zijn over haar eigen leven: hoe een jong meisje te redden van een zekere dood, vroeg haar vader zich ooit af, en nam haar mee op een reis door Burundi, Djibouti en uiteindelijk Frankrijk zodat ze een 'mooi diploma' zou hebben, en daardoor zou ze geen hutu of tutsi meer zijn, maar een 'évolué'. Verschenen begin maart voldeed dit boek aan mijn criterium van een Franstalige actuele auteur met een persoonlijk verhaal uit de grote wereld. Ik struinde verder door de Franse sectie die zich achter de kassa bleek te vinden, en daar vond ik nóg een dunne roman van deze schrijfster met de prachtige titel Coeur tambour. Ook de Livres de poche zijn net als de Engelstalige pockets meestal aantrekkelijk in prijs, dus deze ging ook nog mee.

Op dit moment had ik zo'n stapel boeken dat ik niet meer wist waar ik ze moest wegsteken. Maar zagen mijn ogen daar niet van die fantastische tote bags met van die boekenspreuken op? Zo eentje stond er ook al lang op mijn verlanglijstje! En nu zou het voor de rest van de dag van pas kunnen komen ook nog. Ik vond er eentje dat wel bij de actualiteit en bij mijn instelling past! 

Op de weg naar de kassa kwam ik ook nog heel wat poëzie tegen, en in die sectie zag ik iets liggen wat ik nog niet kende: een crime-poem van Annemarie Estor met de volgens mij fantastische titel Niemandslandnacht? Is dit misschien niets voor de Crime-Club? De cover vond ik al mysterieus, enkele zinnen bij het doorbladeren en de aantrekking was volledig: dit was het laatste boekje dat bij deze stapel ging want de tijd ging ook voorbij, en oh ja ik moest ook nog een beetje gaan werken nadien. ;-) Maar dat was niet het belangrijkste voor mij vandaag. Ik kwam heerlijk verfrist en opgemonterd terug uit Brussel vandaag, klaar om weer in alle leesclubs te duiken en weer met een nieuwe stapel boeken!