Voor wie mij kent, heeft al wel eens gemerkt dat ik af en toe ook een dichtbundel lees. Meer over hoe ik gedichten lees én beleef, kan je bv. hier lezen én zelfs horen.

Ik speelde al een tijdje met het idee, maar vanaf deze maand wil ik het ook in de praktijk brengen: elke week een lunchgedicht!

Om de spits af te bijten, grijp ik terug naar een gedicht van de veel gelauwerde dichter, auteur en theatermaker Peter Verhelst (Brugge,1962).

Voor dichter en romancier Peter Verhelst (1962) is scheppen vernietigen. Motieven en beelden haken in zijn poëzie in elkaar in, stoten elkaar af, heffen elkaar op. Verhelst staat afkerig tegenover begrippen als eenheid en begrijpelijkheid en laat taal liever ontsporen dan dat hij de lezer braafjes bij de hand neemt. Zijn bundels worden weerbarstig en zinnelijk genoemd, baden in een apocalyptische sfeer en staan bol van verwijzingen naar literatuur, beeldende kunsten, dans, theater, muziek en klassieke mythologie. Hoewel hij door de kritiek gerekend wordt tot de esthetische tak van het postmodernisme, heeft hij zich altijd fel verzet tegen dat label. (…)
Zijn oeuvre vormt één organisch geheel, dat in elkaar overvloeit en steeds gekenmerkt wordt door een bijzonder lichamelijke taal.
© Cathérine De Kock
Uitgebreide bio en biblio op http://schrijversgewijs.be/

De dichtbundel 'Zing Zing' (2015) van Peter Verhelst werd in 2017 bekroond tot de 'Beste dichtbundel' voor de Herman de Coninckprijs. Het gedicht “Als je geen contact meer hebt met de dingen” uit deze bundel werd verkozen als 'Beste gedicht' door het publiek en werd toen ook op een poster verspreid.

Ook zonder prijzen spreekt de poëzie van Peter Verhelst mij enorm aan. De beelden die hij oproept, vind ik meestal overweldigend. Onder de poster vind je ook nog eens de tekst.* 

Geniet! En tot de volgende keer.

* i.f.v. voorleessoftware

Als je geen contact meer hebt met de dingen

Hoor jij dat ook, dat geluid
van meeuwen, maar geen zee? Onmogelijk

na te gaan waar herinnering begint en droom
eindigt. Hou je koude handen onder je kleren

nu de wind opsteekt. Twee wapperende vlaggen
zijn we. Het gevoel dat alles zich achter een deur afspeelt
en dat je ervoor in de rij kan gaan staan.

Twee hevig wapperende vlaggen.
Alsof we iets ongerepts betreden

wat er altijd zal zijn, zeg je hees,
met opgetrokken schouders, mond open, samengeknepen ogen,
een waterdruppel valt in mijn nek.

Neem het jongetje dat je bent
geweest op schoot. Troost hem.

Je legt je handen op mijn borst,
we gaan zo hoog mogelijk op onze tenen staan.